ଚିତ୍ତବୋଧ ବା ଚିତ୍ତବିନୋଦ

ଭବ ପାରାବାରେ ପାରି ହେବାକୁ ଆଶ୍ରମ ।

ଜଗବନ୍ଧୁ ଜଗବନ୍ଧୁ ଜଗବନ୍ଧୁ ହରି

ମହିମା କିଏ ବର୍ଣ୍ଣିବ ଆଦିଅନ୍ତ କରି ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଆରତ ଭଞ୍ଜନ

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ।

ଶରଣ ପଶିଲା ଗଜ କୁମ୍ଭୀର ଯୁଦ୍ଧରେ

ଗଜେ ରକ୍ଷାକରି ନକ୍ର ନାଶିଲେ ଚକ୍ରରେ ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଦୟାମୟ ସିନ୍ଧୁ

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଦୀନଜନ ବନ୍ଧୁ ।

ଦୀନ ସୁଦାମାର କଲ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଭଞ୍ଜନ

ନିଜେ ବହି ଦେଇଗଲ କୋଟି ମୁଦ୍ରାମାନ ।

ରଘୁ ଅରକ୍ଷିତେ ରକ୍ଷାକଲ ଭଗବାନ

ଅରକ୍ଷିତ ବନ୍ଧୁ ନାମ କରିଲ ଅର୍ଜ୍ଜନ ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ନୀଳଗିରିବାସୀ

ପତିତପାବନ ବାନା ଉଡ଼େ ଦିବାନିଶି ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଗୋଲୋକ ବିହାରୀ

ଯୁଗେ ଯୁଗେ କୀର୍ତ୍ତି ରଖ ବିଶ୍ୱେ ଅବତରି ।

ମୀନରୂପେ ଅବତରି ମାରି ଶଙ୍ଖାସୁର

ବେଦ ଉଦ୍ଧରିଣ ଦେଲ ବେଦପତି କର ।

କଚ୍ଛପ ହୋଇଣ ଧରା କରି ଉଦ୍ଧାର

ବରାହ ରୂପେ ନାଶିଲ ହିରଣାକ୍ଷ ବୀର ।

ପଶି ପ୍ରଭୁ ହେଲ ନରସିଂହ ଅବତାର

ପ୍ରହ୍ଲାଦ ଛଳେ ବଧିଲ ହିରଣ୍ୟ ଅସୁର ।

ପର୍ଶୁରାମ ଅବତାର ଏକବିଂଶ ବାର

ଧରଣୀରୁ ଦୁଷ୍ଟ କ୍ଷତ୍ରୀ କରିଲ ସଂହାର ।

ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମ ରାମ ଅବତାର ଲୀଳା କଲ

ପିତା ସତ୍ୟ ପାଳି ବନେ ବିହାର କରିଲ ।

ବାଳି ମାରି ସୁଗ୍ରୀବକୁ କରିଲ ରାଜନ

ଲଙ୍କପତି ସୀତା ଛଳେ ହୋଇଲା ନିଧନ ।

ଅଦିତି ଗର୍ଭରୁ ଜନ୍ମ ହୋଇଲ ବାମନ

ବଳିକୁ ଛଳେଣ ପାତାଳରେ ଦେଲ ସ୍ଥାନ ।

ନନ୍ଦ ନନ୍ଦନ ଗୋବିନ୍ଦ ବୃନ୍ଦାବନ ଚନ୍ଦ୍ର

ଆଦିକନ୍ଦ ପ୍ରେମାନନ୍ଦ ଗୋକୁଳ ନରେନ୍ଦ୍ର ।

ଘୋରବନେ ମୃଗୁଣୀକୁ କରିଲ ଉଦ୍ଧାର

ଅଜାମିଳ ମହାପାପୀ ଗଲା ସ୍ଵର୍ଗପୁର ।

କୁରୁସଭା ତଳେ ପାଞ୍ଚାଳୀର ଅପମାନ

ଡାକିଲା ମାତ୍ରେ ପାଇଲା କୋଟିଏ ବସନ ।

ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରଭୁ ଅଂଶେ ବଳରାମ ଅବତାର

ହଳ ଇଙ୍ଗଳ ଧରିଣ ରେବତୀର ବର ।

ବୁଦ୍ଧ ଅବତାରେ କଳି କଳୁଷ ନାଶନ

ଘରେ ଘରେ ଦେଲେ ଜ୍ଞାନ ଆତ୍ମ ସନାତନ ।

କଳ୍‌କୀ ରୂପେ ତୁମ୍ଭେ କର ଦୁଷ୍ଟକୁ ନାଶନ

ଅନାଦି ଅନନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ନର ନାରାୟଣ ।

ଦାରୁବ୍ରହ୍ମ ରୂପେ କରିଅଛ କ୍ଷେତ୍ରେ ବାସ

ଭାଇ ଭଉଣୀ ସଙ୍ଗରେ ଦେବ ହୃଷୀକେଶ ।

ପତିତପାବନ ବାନା ଉଡ଼େ ଫରଫର

ବଡ଼ ଦାଣ୍ଡେ ବଡ଼ ଦେଉଳରେ ବିଜେ କର ।

ତୁମ୍ଭ ଗୁଣ ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ କାହିଁ ମୋ ସମର୍ଥ

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ହେବ ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ।

ବନ୍ଦଇ ହେ କୃତ୍ତିବାସ ଶିବ ମହାଦେବ ।

ବନ୍ଦଇ କୈଳାସବାସୀ ପଞ୍ଚାନନ ହର

ବନ୍ଦଇ ଶଶାଙ୍କ ମୌଳି ଦେବ ଦିଗାମ୍ବର ।

ବନ୍ଦଇ ପନ୍ଦର ନେତ୍ର ଦେବ ପଶୁପତି

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଭୂତପତି ଅଗତିର ଗତି ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଗଣେଶ୍ୱର ପାର୍ବତୀ ନନ୍ଦନ ।

ବନ୍ଦଇ ସିଦ୍ଧି ଦାୟକ ବିଦ୍ୟା ପ୍ରଦାୟକ

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀଗଜାନନ ସିଦ୍ଧ ବିନାୟକ ।

ବନ୍ଦଇ ହେ ଥୋରହସ୍ତ ଅଯୋନି ସମ୍ଭୂତ

ତୁମ୍ଭ ଦୟାରୁ ମୁଁ ମୂର୍ଖ ଲେଖିବଇଁ ଗ୍ରନ୍ଥ ।

ପଣ୍ଡିତ ଗୋଷ୍ଠୀରେ ମୋର ଆସନ ନଥାଏ

ଅଜ୍ଞାନୀ ଅସାଧୁଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଦିନ ବହିଯାଏ ।

ସାଧୁଙ୍କ ଚରଣ ଯୁଗ ଦିନେ ସେ ବି ନାହିଁ

ଏ ମହାନ୍ ଗ୍ରନ୍ଥ ଭାବ ପାଇବି ମୁଁ କାହିଁ ।

ମୋହ ମାୟାରେ ପୀଡ଼ିତ ହୋଇବୁଲେ ମୁହିଁ

ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧାରେ ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ ସଦା ଦେହୀ ।

ନ ସେବିଲି ପିତା ମାତା ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଚରଣ

ପଢ଼ି ନାହିଁ ବହୁ ଶାସ୍ତ୍ର ବେଦ ଓ ପୁରାଣ ।

ଏହି ରାଧା କୃଷ୍ଣ ଲୀଳା ମନକୁ ଆସଇ

ତୁମ୍ଭେ ଦୟାକଲେ ଭାବୁଅଛି ଲେଖିବଇଁ ।

ବନ୍ଦଇ ମଙ୍ଗଳା ମାଗୋ ମଙ୍ଗଳକାରିଣୀ ।

ବନ୍ଦଇ ଗ୍ରାମ ଦେବତୀ ବାଙ୍କୀ ଚର୍ଚ୍ଚିକାୟୀ

ବନ୍ଦଇ ବିରଜା ଦେବୀ ଯାଜପୁରେ ତୁହି ।

ବନ୍ଦଇ ପ୍ରକୃତି ଦେବୀ ନୃମୁଣ୍ଡ ମାଳିନୀ

ଖଣ୍ଡା ଖର୍ପର ଧାରିଣୀ ବ୍ରହ୍ମ ସନାତନୀ ।

ବନ୍ଦଇ ଭାରତୀ ମାଗୋ ଧବଳ ମୂରତି ।

ବନ୍ଦଇ ହଂସ ବାହିନୀ ଶ୍ଵେତ ପଟ୍ଟବାସ

ବନ୍ଦଇ ଗୋ ମହାମାୟୀ କରୁଣା ପ୍ରକାଶ ।

ଜୟ ଜୟ ଶାରଳା ଗୋ ସତ୍ୟ ସନାତନୀ

ଜୟ ଜୟ ମହାବିଦ୍ୟା ଝଙ୍କଡ଼ ବାସିନୀ ।

ଜୟ ଜୟ ଶାରଳା ଗୋ ମୂର୍ଖ ଦୋଷ ନାଶୁ

ଜୟ ଜୟ ଶାରଳା ଗୋ କବି କଣ୍ଠେ ବସୁ ।

ଜୟ ଜୟ ଶାରଳା ଗୋ ଅଭୟ ଦାୟିନୀ

ଜୟ ଜୟ ଶାରଳା ଗୋ ଜ୍ଞାନ ଚିନ୍ତାମଣି ।

ତୋହର ସୁଦୟା ମାଗୋ ଯାହାକୁ ହୁଅଇ

ମୂର୍ଖ ହୋଇଥିଲେ ସେ ତ ପଣ୍ଡିତ ବୋଲାଇ ।

ମୁଁ ମୂଢ଼ ଅତି ଅଧମ କାହିଁ ମୋର ଜ୍ଞାନ

କୃଷ୍ଣ ରସ ଲେଖିବାକୁ ହୋଇବି ଭାଜନ ।

ପାରାବାର ଲହଡ଼ିକୁ ବାଲିବନ୍ଧ ପରି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରସ ଲେଖନେ ମୁଁ କି ହେବି ସରି ।

ବାସନା କରିଛି ଯେଣୁ ଅତି ଗୁରୁତର

ଆକାଶ କୁସୁମକୁ ବାଙ୍ଗରା ହାତ ମୋର ।

ଯାର ଗୁଣ ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ବେଦପତି ବଣା

ସହଜେ ମାୟାରେ ମୁଁ ଯେ ଅଟେ ଦିନକଣା ।

ତୁହି ବାକ୍ୟଦେବୀ ଯଦି ହୋଇବୁ ସହାୟ

କଣ୍ଠରେ ବସିଣ ଜ୍ଞାନ କରିବୁ ଉଦୟ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରସରେ ଚିତ୍ତ ସରସି ଉଠିବ

ତେଣୁ ଚିତ୍ତବୋଧ ଏହି ଗ୍ରନ୍ଥ ନାମ ହେବ ।

ତୋର ଦୟାହେଲେ ମାଗୋମୂର୍ଖକାଳିଦାସ

ମହାପଣ୍ଡିତ ହୋଇଣ କଲେ କାବ୍ୟରସ ।

ସିଦ୍ଧକୁ ସାହ ଯେ ହେଲୁ ସେ ଶାରଳାଦାସ

ମହାଭାରତ ଅଠରଖଣ୍ଡ କଲେ ଶେଷ ।

ସେହି ସୁଦୟାରୁ ମାଗୋ ପାଇଲେ କିଞ୍ଚିତ

ଲେଖିବଇଁ କୃଷ୍ଣରସ ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ।

ଆହେ ରାଧାକାନ୍ତ ପ୍ରଭୁ କମଳ ଲୋଚନ

ତୁମ୍ଭ ଗୁଣ ଲେଖିବାକୁ କରିଅଛି ମନ ।

ଯେ ନାମ ଶୁଣିଲେ କର୍ଣ୍ଣ ହୋଇବ ପବିତ୍ର ।

ଯେଉଁ ଗ୍ରନ୍ଥେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଭକ୍ତି ରସ ଥାଏ

କର୍ଣ୍ଣରେ ଶୁଣିଲେ ପ୍ରାଣ ମନ ପୁଲକାଏ ।

ଶତେଭାର ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଯେ କୋଟି କନ୍ୟାଦାନ

କଲେ ହେବନାହିଁ କୃଷ୍ଣ ନାମକୁ ସମାନ ।

ନାମ ଭଜୁ ଭଜୁ ହୃଦେ ଜନ୍ମେ କୃଷ୍ଣ ନାମ

ପ୍ରେମେ ମଜ୍ଜିଗଲେ ପୁଣି ହୁଏ ରୋମଦ୍‌ଗମ ।

ବହିପଡ଼େ ନୟନରୁ ଯେଉଁ ଭାବଧାର

ତା ସାଙ୍ଗକୁ କୋଟି ତପ ଯଜ୍ଞ ନୁହେଁ ଚିର ।

ପ୍ରେମେ ଭକ୍ତ ରାମ ନାମେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଭରତ

ଲଙ୍କା ରାଜା ବିଧ୍ୱଂସିଣ ପୁଣି ହନୁମନ୍ତ ।

ଅନୁରାଗ ପ୍ରେମୀ ଗୋପ ଗୋପିନୀ ସକଳ

ବୃନ୍ଦାବନଚନ୍ଦ୍ର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ସଖାକୁଳ ।

ସେହି କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମରସ ଯହିଁରେ ଉଦ୍ଭବ

ଯେ ପଢ଼ଇ ଶୁଣୁଥାନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଶିବ ।

ସେହି କୃଷ୍ଣ ନାମ ମୋର ମନଟି ରସଇ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଲୀଳା ଶୁଣିଲେ ପ୍ରେମ ପୁଲକଇ ।

ଦିନେ ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ପ୍ରଥମ ଦ୍ୱିତୀୟ

ପଢ଼ି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଭାବରେ ହୋଇଲି ତନୟ ।

ଭାଗବତ ହରିବଂଶୁ କରିଣ ଉଦ୍ଧାର

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଅଚ୍ୟୁତ କରିଛନ୍ତି ପଦ୍ୟାକାର ।

କେବଳ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଭାବ ଗୋପ ପ୍ରେମରସ

ସୁଧାଧାରା ପ୍ରାୟ ଭକ୍ତି ଭାବର ଉଲ୍ଲାସ ।

ଛାଣିଛନ୍ତି ଭାଗବତ ଦଧିଭାଣ୍ଡ ମନ୍ଥି

ଲହୁଣୀ ପରାୟେ ଚିତ୍ତବୋଧ ନାମେ ପୋଥି ।

ପ୍ରଥମ ଖଣ୍ଡର ଭାବ ଅତି ରସମୟ

ଶ୍ରୀରାଧାଙ୍କ କୃଷ୍ଣବେଶ କୃଷ୍ଣ ରାଧା ଦେହ ।

ଏହିପରି ଲୀଳା ଗୋପେ କରନ୍ତେ ମାଧବ

ଅକ୍ରୂର ପ୍ରବେଶି ପ୍ରେମ ବିଚ୍ଛେଦର ଭାବ ।

ଦ୍ୱିତୀୟ ଖଣ୍ଡେ ମଥୁରା କଂସର ନିଧନ

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜ୍ୟଲାଭ ହୋଇଛି ବର୍ଣ୍ଣନ ।

ବ୍ରଜ ପୂର୍ଣ୍ଣତମ ଭାବ ନ ହୋଇ ପୂରଣ ।

ରହିଗଲା ଯେଣୁ ମନେ କରିଲି ସ୍ମରଣ ।

ମଥୁରା ପୂର୍ଣ୍ଣତର ଯେ ଦ୍ଵାରକାକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ

ରହିଗଲା ଭାବ ତେଣୁ କରି ଅଧ୍ୟୟନ ।

ହରିବଂଶ ଅଠାବନ ଅଧ୍ୟା ଭବିଷ୍ୟତ

ପୂର୍ବ ମୂଳ ସଂସ୍କୃତରୁ ପୁନର୍ମିଳନତ୍ୱ ।

ମଥୁରାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣତର ରହି ପୀତବାସ

ପ୍ରଭାସେ ଯଜ୍ଞ ଓ ଦାନମାନ କଲେ ଶେଷ ।

ଦେବଙ୍କ ଭକ୍ତିରେ ଭକ୍ତାଧୀନ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ବାଲ୍ୟମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ଐଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଭାବକୁ ଦେଖାଇ ।

ଚନ୍ଦନ ଯାତ୍ରାରେ ଦୁଷ୍ଟ କଂସ ପୁତ୍ର ନାଶ

ଜରାସନ୍ଧ ଧାଡ଼ି ଆଦି ଦ୍ଵାରକା ନିବାସ ।

ଭାବେ ଭୋଳ ହୋଇ ରାତ୍ରେ କରିଲି ଶୟନ

ସ୍ୱପ୍ନେ ଗୁରୁଙ୍କ ଆଦେଶ ଶୁଭିଲା ମୋ କାନ ।

ବିନୟରେ ପଚାରିଲି ତୁମ୍ଭ ନାମ କିସ

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ହେଲେ ହସ ହସ ।

ବୋଇଲେରେ ବତ୍ସ ମୁହିଁ ସେ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ

ଲେଖିଥିଲୁ ପ୍ରଥମ ଦ୍ୱିତୀୟ କରି ପଦ ।

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜ୍ୟଲାଭ ପରେ ଏ ପ୍ରଭାସ

ଧେନୁଦାନ ଦେବତା ଦେଖିବେ ତିନି ରସ ।

ଆଉ ଯାହା ଲେଖିଯାଅ ଶ୍ରୀ କୃଷ୍ଣ ଚରିତ

ତୋତେ ଦୃଶ୍ୟହେବ ଶିଷ୍ୟଭାବେ କରବ୍ୟକ୍ତ

ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହେଲେ ଯହିଁ ପାଇଲି ସଚେତ

କରିଲି ଗୁରୁ ବନ୍ଦନା ସମର୍ପିଣ ଚିତ୍ତ ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀଗୁରୁଦେବ ଅଭୟ ଚରଣ

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଗୁରୁଦେବ ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀଗୁରୁଦେବ ସାକ୍ଷାତ ଈଶ୍ଵର

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀଗୁରୁଦେବ ଇଷ୍ଟ ଚରାଚର ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ଗୁରୁଦେବ ଜ୍ଞାନର ଆଲୋକ

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀଗୁରୁଦେବ ତିମିର ନାଶକ ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀଗୁରୁଦେବ ପଥ ପ୍ରଦର୍ଶକ

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀଗୁରୁଦେବ ପାପ ବିନାଶକ ।

ଅଖଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କର୍ତ୍ତା ଯେଉଁ ପରାତ୍ପର

ପୂରି ରହିଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ରୂପେ ଚରାଚର ।

ତାହାଙ୍କ ପଦକୁ ଯେବା ଦେଲା ବାଟ କହି

ସେ ଗୁରୁ ଚରଣେ ସଦା ଶରଣ ମାଗଇ ।

ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧାର ଯେଉଁ ଗୁରୁ କଲେ ଦୂର

ତାଙ୍କରି ଚରଣେ ମୋର କୋଟି ନମସ୍କାର ।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ପାଦପଦ୍ମ ଧ୍ୟାୟି

ଦୀନହୀନ ଇନ୍ଦ୍ରମଣି ଗ୍ରନ୍ଥ ଲେଖୁଛଇଁ ।

ଶୁକ ମୁନିଙ୍କ ଚରଣେ ପୂଜିଲେ ବିଶେଷ ।

ବୋଲନ୍ତି ହେ ମୁନିବର ତୁମ୍ଭ ସୁକଲ୍ୟାଣେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ରସାମୃତ ଶୁଣିଲି ଶ୍ରବଣେ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ କିସ ହେଲା କୁହ କୃଷ୍ଣଭାବ

ତୁମ ଶ୍ରୀମୁଖରୁ ଶୁଣି ଚିତ୍ତବୋଧ ହେବ ।

ମଥୁରାରେ କୃଷ୍ଣ ନାଶକରି କଂସାସୁର

ଦେବତାଗଣଙ୍କ କଷ୍ଟ କରିଲେକ ଦୂର ।

ଏହାପରେ କିସ କଲେ ସେହି କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର

ଲାଗୁଛି ଅମୃତ ପରି ଶୁଣିଲେ ସେ ପଦ ।

କହୁଛନ୍ତି ଶୁକମୁନି ଶୁଣ ହେ ରାଜନ

କଂସକୁ ମାରି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରାଇ ଉଗ୍ରସେନ ।

ମଥୁରା କଟକେ କଲେ ରାଜ୍ୟ ଅଭିଷେକ

ଦେଖି ଦେବକୁଳ ହେଲେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଉତ୍ସୁକ ।

ସ୍ୱର୍ଗେ ପୁରନ୍ଦର ବସିଛନ୍ତି ସିଂହାସନେ

ଗୁରୁ ବୃହସ୍ପତି ମିଳିଲେକ ସେହିସ୍ଥାନେ ।

ଆସନୁ ଉଠିଣ ମାନ୍ୟ କଲେ ସୁରପତି

ହସ୍ତ ପ୍ରସାରିଣ ଗୁରୁ କଲ୍ୟାଣ କରନ୍ତି ।

ଯଥା ଯୋଗ୍ୟ ଆସନରେ ବସିଲେକ ଯାଇ

ପଚାରନ୍ତି ସୁନାସୀର ସବିନୟ ହୋଇ ।

ଆହେ ଦେବ କଂସ ପ୍ରତାପରେ ଦେବକୁଳ

ସବୁବେଳେ ହେଉଥିଲେ ପରାଣେ ଆକୁଳ ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଦୟାରୁ ଦୁଷ୍ଟ ପ୍ରାଣେ ହେଲା ନାଶ

ସ୍ଵର୍ଗପୁର ଦେଖ ଏବେ ହୋଇଛି ଉଶ୍ଵାସ ।

ବୃହସ୍ପତି ବୋଇଲେ ହେ ଶୁଣ ସୁନାସୀର

ଧର୍ମ ସଭା କରିଥିଲା କଂସ ନାରଖାର ।

ଅସୁର ଔରସେ ଇନ୍ଦୁମତୀ ଗର୍ଭ ଜାତ

ଅଳପ ଦିନରେ କୀର୍ତ୍ତି କରିଲା ବହୁତ ।

ଅଳ୍ପଲୋକ ପାଇଗଲେ ଉଚ୍ଚ ଅଧିକାର

ସେ ଯେପରି କହେ ସ୍ରଷ୍ଟା ମୋ ଆଗେ କି ଛାର

ଏତେଦିନେ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ବୁଝିଲେ ସେ କଥା

ଧର୍ମର ହୋଇଲା ଜୟ ନୋହିଲା ଅନ୍ୟଥା ।

ଧର୍ମ ଯୋଗୁ ଯାର ସିନା ଯେଉଁ ଅଧିକାର

କର୍ମବଳେ କରି ଶୌଚ ନିତି ସଦାଚାର ।

ଗର୍ବ ମୋହେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ ଧନୁ ଆଉ ବଳ

ଦେଖାଇ କହେ ମୁଁ ବୀର ପ୍ରତାପୀ କେବଳ ।

ତାର ପରିଣାମ ବିଷ୍ଣୁ ଦିଅନ୍ତି ଏପରି

ଅଳପକେ ମତ କଲା କର୍ମ ଅନୁସରି ।

ଦେବତାଙ୍କ ଶିରୋମଣି ତୁମ୍ଭେ ସୁନାସୀର

ଛାର ରାକ୍ଷସ ଗୋଟାଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ଅସୁର ।

ତୁମ୍ଭ ହସ୍ତେ କରାଇଲା ମଉଳା ବସନ

ଗରିବେ ମାନିଲା ନାହିଁ ଆମ୍ଭ ଗୁରୁଜନ ।

ଜନ୍ତୁପତି ଯମ ଅଟେ ଧର୍ମ ଅଧୀଶ୍ଵର

ବାଡ଼ି ତାଟି ଖଟେ ଭୟେ ହୋଇଣ କିଙ୍କର ।

ମୁଁ ଜ୍ୟୋତିଷ ପାଞ୍ଜିକୁହ। ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ବେଦ

ତିନି ପାବଚ୍ଛ ତଳରେ କରି ଆର୍ତ୍ତନାଦ ।

ଏଥିରେ ଆୟୁଷ କାହିଁ ବଢ଼ନ୍ତା ତାହାର

ଶିଶୁହତ୍ୟା ନିର୍ଦ୍ଦୋଷୀଙ୍କୁ ଦେଇ କାରାଗାର ।

ଆୟୁଷ କର୍ମ ଆସିଲା ଅଳପ ଦିନରେ

କଥା ରହିଗଲା କାଳ କାଳକୁ ଏଥିରେ ।

ଆହେ ଦେବ ସୁନାସୀର ଏଥକୁ ବିଚାର

କ୍ରିୟାନଷ୍ଟ ହେଲା କାୟା ଅଶୁଚି ତୁମ୍ଭର ।

କ୍ରିୟା ଶୌଚ ସଦାଚାର ଯାର ଊଣା ହୁଏ

କର୍ମ ଧର୍ମ ବଳ ବୀର୍ଯ୍ୟ ତାର କ୍ଷୟ ଯାଏ ।

ଯାର ଘରେ ଯେଉଁ କ୍ରିୟା ନୀତି କର୍ମ ଥାଏ ।

ପାଳନ ନ କଲେ ସଦା ଅଶୁଚି ବୋଲାଏ ।

ଅଶୁଚି ଅନାଚାର ଯେ ପାପ ସହଚର

ଅଳ୍ପାୟୁଷ କରେ ନୀତି ଶୀସ୍ତ୍ରର ବିଚାର ।

ଏବେ ସୂମନସ ଶୌଚପାଇଁ କର୍ମକର

ସୁଧର୍ମା ସଭାକୁ ଡ଼ାକି ବେଦବିଧି ଧର ।

ଗୁରୁ ବୃହସ୍ପତିଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ଶିରେ ଧରି

ବିନୟରେ ପୁରନ୍ଦର କହନ୍ତି ବିଚାରି ।

ଚାଲ ପିତାମହ ପାଶେ କହିବା ଏପରି

ଅସୁର ପ୍ରଭାବେ ଦେବ ଥିଲେ ହତଶିରୀ ।

କରିଛନ୍ତି ଶୌଚହୀନ କର୍ମ ଭୟାତୁରେ

କିପରି ବିଧାନ ହେବ ତାହାଙ୍କ ବିଚାରେ ।

ସଭାଗୃହ ଭାଙ୍ଗିଥିଲା ଦୁଷ୍ଟ କଂସାସୁର

ବହିନେଲା ଦେଶେ ମଣିମୟ ଉପଚାର ।

ପୁଣି ଗଢ଼ାଇବ ସଭା ଗୃହର ଆସ୍ଥାନ

କରାଇବା ସଭା ବିଧି ପାଇଁ ଆୟୋଜନ ।

ବୃହସ୍ପତି କହିଲେ ଏ ଉତ୍ତମ ବିଚାର

ଚାଲ ଦେବ ପିତାମହ ପାଶକୁ ଏଥର ।

ଗୁରୁ ସର୍ବ ଦେବତାଙ୍କୁ ଧରି ସୁରରାଜ

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ପାଶେ ମିଳନ୍ତି ଦେବତା ସମାଜ ।

ନମସ୍କାର କରି ଭକ୍ତି ଭରେ ଯୋଡ଼ିକର

ସ୍ତୁତିକଲେ ସମସ୍ୱରେ ହୋଇ ଏକାଧାର ।

ନମସ୍ତେ ବିରଞ୍ଚି ନମଃ କମଳ ଆସନ

ନମୋ ବେଦପତି ଦେବ ମରାଳ ବାହନ ।

କର ଅନୁଗ୍ରହ ପିତାମହ ଚାରିମୁଖ

ଅସୁର ଭୟେ ରହିଛୁ ଦେବକୁଳ ଦେଖ ।

କ୍ରିୟା ନଷ୍ଟ କରି ଭୟେ ଖଟିକୁ ପୟର

କଂସ ମୃତ୍ୟୁ ହେଲା କଲ ଦେବଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର ।

ଶୌଚ ବିଧି ପାଇଁ କରି ସୁଧର୍ମା ମଣ୍ଡନ

କରିବୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାମ ସଭାରେ ଗାୟନ ।

ସୁଧର୍ମା ସଭାକୁ ମାଗୁଅଛ ଅନୁମତି

ସଦୟ ହୋଇ ବିଧାନ ଦିଅ ପ୍ରଜାପତି ।

ଶୁଣି କହୁଛନ୍ତି ସନ୍ତୋଷରେ ବେଦପତି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହସ୍ତରେ ମଲା କଂସ ନରପତି ।

ତାହାଙ୍କ ସନ୍ତୋଷ ପାଇଁ କର ଆୟୋଜନ

ଧର୍ମ ପାଳନ ପାଇଁକି ଜନ୍ମ ଭଗବାନ ।

ନରଦେହ ଅବତାର ଧର୍ମ ରକ୍ଷା ପାଇଁ

ନାଶ କରିବେ ଦୁଷ୍ଟଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧରିବେ ମହୀ ।

ବିଶ୍ୱହିତ ବ୍ରତେ ସିନା ତାଙ୍କ ଅବତାର

ସହୁଛନ୍ତି ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ରହି ଦୁଃଖ ଘୋର ।

ଜଗତମାତା ତ୍ରିପୁରା ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଠାକୁରାଣୀ

ଗୋପପୁରେ ହୋଇଛନ୍ତି ନିଜେ ଗୋପାଳୁଣୀ ।

ସେ ଦେବ ଦେବୀଙ୍କ ଖୁସିଲାଗି ଆୟୋଜନ

କର ଦେବଙ୍କ ପ୍ରାଶ୍ଚିତ ତା ସଙ୍ଗେ ବିଧାନ ।

ଶୁଭ ବିଧି କରି ସଭା ଦିନକୁ ବାଛିବ

ରହିବେ ତ୍ରିଦଶ କୋଟି ଦେବତା ଗନ୍ଧର୍ବ ।

ରମ୍ଭା ମେନକା ଉର୍ବଶୀ ଆଦି ଗଣିକାଏ

ନାଚିବେ ଆନନ୍ଦେ ସଭା ସମାପତ ଯାଏ ।

ବୃହସ୍ପତିଙ୍କୁ ଚାହିଁଣ ବିରଞ୍ଚି କହନ୍ତି

ଶୁଭ ଦିବସେ କରାଅ ଉତ୍ସବ ପ୍ରଭାତି ।

କହୁଛନ୍ତି ବୃହସ୍ପତି ଆହେ ଚତୁର୍ମୁଖ

କାଲି ପ୍ରଭାତରୁ କର ଉତ୍ସବ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ।

ଶୁଣି ବେଦପତି ତାହା କଲେ ସନମତ

ଦେବେ ବିଦାୟ ହୋଇଣ ଆସିଲେ ସମସ୍ତ ।

ସୁନାସୀର ସଙ୍ଗେ ଗୁରୁ କରନ୍ତି ବିଚାର

କାଲି ଶୁଭବାସେ ଧର୍ମ ସଭାର ସମ୍ଭାର ।

ସକାଳୁ ପତାକା କୃଷ୍ଣନାମେ ଅଭ୍ୟର୍ଥନା

ଶୋଭାଯାତ୍ରା ସଙ୍ଗେ ହରିନାମେ ଉଡ଼ୁବାନା ।

ଦିବା ଛଅଘଡ଼ିଠାରେ ସର୍ବେ ରୁଣ୍ଡ ହୋଇ

ସଭା ପରିକ୍ରମା କରି ପତାକା ଉଡ଼ାଇ ।

ପରେ କରାଯିବ ବ୍ରହ୍ମେ ନୀରବ ପ୍ରାର୍ଥନା

ଚିତ୍ରପଟେ ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି ଦେବେ ଦେବାଙ୍ଗନା ।

ସଭାପତି ପଦେ ବିଧି ପାଇବେ ଆସନ

କରାଇବେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଗୁଣ ସଂକୀର୍ତ୍ତନ ।

ନାଚିବେ ନର୍ତ୍ତକ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ବେଶ ହୋଇ

କୃଷ୍ଣଭକ୍ତି ରସାମୃତ ସ୍ଵର ଛନ୍ଦ ଗାଇ ।

ପରେ କରାଯିବ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ୍ତର ବିଧାନ

ଚିତ୍ତ ଶୁଦ୍ଧି ପାଇଁ ଯାହ ଅଛି ବିଧିମାନ ।

କାଲି ସଭାଗୃହ ଗୋଟି ହୋଇଥିବ ସଜ

ରାଜ୍ର ଭିତରେ କରାଅ ଏହା ସୁରରାଜ ।

ଶୁଭାରମ୍ଭ କଳସର ଆଭରଣ ଥିବ

ବେଦ ବିଧି ବାକ୍ୟ ଯାହା ସରବ ରଖିବ ।

ନିଜେ ରହି ସଭାଗୃହ କରାଅ ମଣ୍ଡନ

ଏତେ କହି ଗୁରୁଗଲେ ଆପଣା ଭୁବନ ।

ଡକାଇଲେ ସୁରପତି ବିଶ୍ଵକର୍ମା ଧୀରେ

ବିଶ୍ଵକର୍ମା ପ୍ରବେଶିଲେ ରାଜା ନିକଟରେ ।

କରଯୋଡ଼ି ଉଭାହେଲେ ଯେଣୁ କଳାକାର

କହନ୍ତି କୋମଳେ ତାକୁ ଦେବ ସୁନାସୀର ।

ଆହେ ସ୍ୱର୍ଗ ଶିଳ୍ପୀ ତୁମ୍ଭେ ଏହି ବିଭାବରୀ

କର ସୁଧର୍ମା ସଭାକୁ ଶୋଭାମୟ ଶିରୀ ।

ଭାଙ୍ଗି ଦେଇଥିଲା କଂସ କରି ଛାରଖାର

ପୁଣି ଶତଗୁଣେ ଗଢ଼ିଦିଅ ଶୋଭା ତାର ।

ମଣିମୟ କାଚ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ କାଞ୍ଚନ ରଜତ

ଭଣ୍ଡାରୁ ନେଇଣ କର ପୁର ସୁଶୋଭିତ ।

ଶିଳ୍ପକଳା କୌଶଳରେ ତୁମ୍ଭ ହସ୍ତଶିରୀ

କାଲି ସଭାରେ ଦେଖିବେ ନିଜେ କୁଶଧାରୀ ।

ସମସ୍ତ ଦ୍ରବ୍ୟ ଭଣ୍ଡାରୁ ନେଇଣ ଖଞ୍ଜିବ

ଯେଉଁପରି ଶତେଗୁଣ ପୁର ଝଟକିବ ।

ଶୁଣି ବିଶ୍ଵକର୍ମା ରାଜା ଆଜ୍ଞା ଶିରେ ମାନି

ଚଳିଲେ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପଥେ ସର୍ବ ଅସ୍ତ୍ର ଘେନି ।

ଚାରମାନଙ୍କୁ ଡକାଇ ରାଜା ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ

ଶୁଭ ଉତ୍ସବ ପାଳିବେ ପ୍ରଭାତ ହୋଇଲେ

ଦ୍ଵାରେ ରମ୍ଭା ବୃକ୍ଷ ପୂର୍ଣ୍ଣକୁମ୍ଭେ ଗଙ୍ଗାନୀର

ଚୂତପତ୍ର ଡାଳେ ନାରୀକେଳ ସଙ୍ଗତର ।

ସଜାଇବ ଚୁତମାଳା ଗୃହ ଚାରିପାଶେ

ଗୋମୟ ଝୋଟି ଚିତ୍ରରେ ମଣ୍ଡିଦ୍ୱାରଦେଶେ ।

ତାରକ ବ୍ରହ୍ମ ନାମକୁ ସମ୍ମୁଖେ ଲେଖିବେ

ନାନାପୁଷ୍ପ ମାଳେ କୃଷ୍ଣ ଚିତ୍ର ସଜାଇବେ ।

ପତାକା ନିଶାଣ ମାନ ଯତନେ ଉଡ଼ାଇ

ହରି ସଂକୀର୍ତ୍ତନ ନର ନଗରେ ବେଢ଼ାଇ ।

ସୁଧର୍ମା ସଭାରେ ହେବେ ଆସି ପରବେଶ

ଆଉ ଯାହା ସଭାଠାରେ ଶୁଣିବେ ବିଶେଷ ।

ଦୁନ୍ଦୁଭି ବଜାଇ ସର୍ବେ କରିବ ଗୋଚର

ଦୁନ୍ଦୁଭି ଶ୍ରବଣେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବ ତତ୍ପର ।

ଏହା ଶୁଣି ଚାରମାନେ ଦୁନ୍ଦୁଭି ଧରିଣ

ପ୍ରଚାରକୁ ଗଲେ ସୁରରାଜ ଆଜ୍ଞା ଜାଣ ।

ପ୍ରଚାର କରନ୍ତେ ଦେବେ ଜାଣିଲେ ଖବର

ପୁରନ୍ଦର ଆପଣେ ଚଳିଲେ ନିଜପୁର ।

ବିଶ୍ଵକର୍ମା ରାତ୍ର ମଧ୍ୟେ ସଭାର ଗୃହରେ

କରନ୍ତି ବିବ୍ରତ ଶୋଭା ଯାକୁ ଯେଉଁଠାରେ ।

ସ୍ଵର୍ଗ କାରିଗର ବିଶ୍ଵକର୍ମା ମଣ୍ଡେ ପୁର

ମନର ଭାବନା ଥୋଇ ଭାବଗ୍ରାହୀ ଠାର ।

କାହିଁ ସୃଷ୍ଟିର ପ୍ରଳୟ ନିରାକାର ମୂର୍ତ୍ତି

ଶବ୍ଦରୂପେ ତ୍ରିପୁରା ଯେ ନୀରେ ଭାସୁଛନ୍ତି ।

ତ୍ରିପୁରା ନିରାକାରଙ୍କ ପ୍ରଣୟ ଅନ୍ତର

ଜନ୍ମ ହେଉଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଆଉ ହର ।

କାହିଁ ବିଷ୍ଣୁ ଗଢ଼ିଛନ୍ତି ଜୀବ ଜନ୍ତୁ ନର

କାହିଁ ବିଷ୍ଣୁ ହେଉଛନ୍ତି ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଅବତାର ।

ମୁର ଦାରୁଣ ପ୍ରତାପେ ଦେବଙ୍କ ଲୁଚିବା

ଶେଷେ ନୃସିଂହ ଜନମି ଦୃଷ୍ଟଙ୍କୁ ନାଶିବା ।

ପୁଣି ରାବଣ ଜନମ କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ ସଙ୍ଗେ

ଋଷି ବିପ୍ର ଦେବତାଙ୍କୁ ନାଶ କରେ ରଙ୍ଗେ ।

ରାମରୂପେ ଅବତରି ସୀତା ବିଭା ହେବା

ପିତାଙ୍କ ସତ୍ୟ ପାଳିଣ ରାମ ବନ ଯିବା ।

ମାୟାମୃଗ ବଧ ପୁଣି ସୀତା ଚୋରି ଚିତ୍ର

ବାଳୀକୁ ବଧିବା ହୋଇ ସୁଗ୍ରୀ ସଙ୍ଗେ ମିତ୍ର ।

ରାବଣ ମରଣ ପୁଣି ରାମ ଅଭିଷେକ

ସ୍ୱର୍ଗାରୋହଣ ଓ କଂସାସୁରର ଧମକ ।

କୃଷ୍ଣଜନ୍ମ ବନ୍ଦିଘରେ ହୋଇଅଛି ଚିତ୍ର

ଗୋପେ ବସୁଦେବ ନେବା ଯମୁନା ପବିତ୍ର ।

ଏହିପରି ନାନା ଚିତ୍ର କରି ବିଶ୍ଵକର୍ମା

ଦେବାଙ୍ଗ ଉପଚାରକୁ କଲା ତହିଁ ଜମା ।

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଖଣ୍ଡିଲାକ ରତ୍ନମାନ

ଯାହାର ପାଶକୁ ଯାହା ହୋଇବ ଘଟନ ।

ହୀରାନୀଳା ପ୍ରବାଳ ଯେ ମୁକୁତା ଝାଲେରୀ

ସଜାଇଲେ ବିଶ୍ଵକର୍ମା କରି କେରି କେରି ।

କାହିଁ ପ୍ରବାଳର ଝରା ମୁକୁତାର ଫୁଲ

ରଜତ ମଣି ମାଣିକ୍ୟ ହୋଇଛି ଡଉଲ ।

ସ୍ଵର୍ଗର ସୁଧର୍ମା ସଭା ସ୍ୱର୍ଗ ଶିଳ୍ପୀ ହାତ

ନିନ୍ଦା କରିବାକୁ କାର ନ ଥାଏ ସମର୍ଥ ।

ମାଣିକ୍ୟ ଖମ୍ବରେ ଶୋଭା ଇନ୍ଦ୍ର ନୀଳମଣି

ପଦ୍ମ କୁମୁଦର ଆକୃତିରେ ଶୋଭା ଜିଣି ।

ହୀରା ନୀଳା ବଇଡୁର୍ଯ୍ୟ ମରିରତ୍ନ ହେମ

ପଟାନ୍ତର ନାହିଁ ତାକୁ ଅତୁଳିତ କମ ।

ଅପୂର୍ବ ମଣ୍ଡପ ଆୟତନେ ବେନି କ୍ରୋଶ

ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ଫଟିକରେ ମେଢ଼ ପ୍ରାଙ୍ଗଣ ଚୌପାଶ ।

ମାରାଗ ରତନ ଖମ୍ବ ସପ୍ତତାଳ ଉଚ୍ଚ

ବାଙ୍କ ଚକ୍ର ନାହିଁ ତାର ଘଟଣା ସୁସଞ୍ଚ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଜଡ଼ିତ ରୁଅ ରୌପ୍ୟ ଶେଣୀ କାଣ୍ଡ

ଗଜଦନ୍ତରେ ପଲଙ୍କ କରିଅଛି ରୁଣ୍ଡ ।

ଝିଙ୍କର ଛାଏଣି ଚାଳ ଦିଶେ ଶୁକ୍ଳ ଜ୍ୟୋତି

ଝରା ଝୁମ୍ପାମାନ ଲମ୍ବ ଶୋହେ ଚଉକତି ।

ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ କଳସ ଉପରେ ଚିତ୍ରଧ୍ୱଜ ଉଡେ

ବଉଦ ମେଘରୁ ଖସି ବିଜୁଳି କି ପଡ଼େ ।

ଆଗେ ଉଭା କ୍ରୋଶ ଖମ୍ବ ବିଚିତ୍ର ମଣ୍ଡଣି

ସର୍ବ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପଦ ଆଣିଛି କି ଛାଣି ।

ନେତ ପତନିପାଟରେ ଧବଳ ସୁଝଟ

ବସନ୍ତ ସୁପୀତ ନୀଳ ନାନାରଙ୍ଗେ ପାଟ ।

ଖମ୍ବେ ଖମ୍ବେ ବାନ୍ଧିଅଛି ବାଛି ନୂଆ ନୂଆ

ଉପର ସୁଚିତ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋବିନ୍ଦ ଚାନ୍ଦୁଆ ।

ବଖରାକେ ମଣ୍ଡାଇଛି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ କରି

ବିଚିତ୍ର ଶ୍ୱେତ ଚାମର ଲମ୍ବେ କେରି କେରି ।

ସେବତୀ ମର୍ଲ୍ଲିକା ଜାଈ ମାଳତୀ ବକୁଳ

ପୁନ୍ନାଗ ପାଟଳି ଚମ୍ପା ନାଗେଶ୍ୱର ମାଳ ।

କାଞ୍ଚନ ଯେ ପାରିଜାତ ଅଶୋକା ଦୟଣା

ନୀଳୋତ୍ପଳ ଆଦି ପୁଷ୍ପେ ଏକ ଏକ ଜିଣା ।

ସୁଗନ୍ଧ ସୌରଭ ବାସେ ଚହଟିବ ସଭା

ରାତି ମଧ୍ୟେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ମଣ୍ଡାଇଲେ ଶୋଭା ।

ବିରାଜଇ ଚାନ୍ଦୁଆର ଚିତ୍ର ମନ ଲୋଭା

ମାନସରୋବରେ ହଂସ ଦିଶନ୍ତି କି ଶୋଭା ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ସୁଧର୍ମା ସଭାର ମନୋରମ

ନିଜେ ବିଶ୍ଵକର୍ମା କରିଅଛନ୍ତି ସୁଷମ ।

ସଭାମଧ୍ୟେ ଶୋଭାପାଏ ରତ୍ନ ସିଂହାସନ

ତହିଁରେ ହୋଇବ ସଭାପତିଙ୍କ ଆସନ ।

ଚାରିପାଖେ ରମ୍ଭାବୃକ୍ଷ ଫଳେ ଭରା ହୋଇ

ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି ଚଉପାଶେ ରୋପିଲେକ ନେଇ ।

ଚୂତପତ୍ର ମାଳ କରି ବିବିଧ ମଣ୍ଡଣି

ପଦ୍ମରକ୍ତ କୁମୁଦରେ କରିଛନ୍ତି ବେଣୀ ।

ବେଢ଼ାଇ ଅଛରି ସଭା ଗୃହ ଚାରିପାଶ

କାନ୍ଥପରେ ଚିତ୍ର ନାନାରଙ୍ଗେ କୃଷ୍ଣରସ ।

ସମ୍ମୁଖେ କୁଞ୍ଜ ଲତିକା ଥାଏ ଛାତ ପରି

ମଧୁମାଳତୀ ଲତାରେ ଫୁଲ ଥାଏ ଭରି ।

ସୁଧର୍ମ ସଭାର ଶୋଭା ଅତି ମନୋହର

ନିଜ ହାତେ ବିଶ୍ଵକର୍ମା କରନ୍ତି ସମ୍ଭାର ।

ରାଜାଙ୍କ ଆଦେଶ କରି ସଭାକୁ ମଣ୍ଡନ

ପ୍ରଭାତେ ଯାଇଁ ରାଜାଙ୍କୁ ଦେଲେ ଦରଶନ ।

ପୁରନ୍ଦର ନିଜେ ଆସି କରିଲେ ଦର୍ଶନ

ହରଷରେ କହନ୍ତି ହେ କଳାକାର ଧନ୍ୟ ।

କରିଅଛି ଚିତ୍ର ଯେହ୍ନେ ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରତିମ

ଆଜି କରି ସର୍ବେ ଶୁଭଦିନ ଗାଇ ନାମ ।

ପ୍ରଭାତ ହୁଅନ୍ତେ ଦେବେ ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଣ

କରିଲେ ନିଜ ଆଳୟେ ଉତ୍ସବ ଭିଆଣ ।

ମୁଖରାବ ଶବଦରେ କମ୍ପେ ସ୍ଵର୍ଗପୁର

କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମେ ରତ ହୋଇ ଥାଆନ୍ତି ମଧୁର ।

ବୃହସ୍ପତି ଧନ୍ୱନ୍ତରୀ ବରୁଣ କୁବେର

ସର୍ବ ଦେବତାଙ୍କୁ ଘେନି ମିଳିଲେ ସଭାର ।

ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ପାଶେ ମିଳିଣ ସକଳ ଦେବତା

ସୁଧର୍ମା ସଭାର ବେଶ ଦେଖି କଲେ ଚିନ୍ତା ।

ଅସୁର ନାଶିଲା ଦିନ ଏ ସଭା ମଣ୍ଡଣି

କେହି ଦେବ ଏ ଠାବକୁ ନ ଆସନ୍ତି ଜାଣି ।

ଅବସନ୍ତରେ ବହିଲା ବସନ୍ତ ପବନ

ଗାଇଲେ କୋକିଳ ଚୂତଡାଳେ ଘନ ଘନ ।

ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ପ୍ରସରିଲା ଧୀରେ ସମୀରଣ

କୁସୁମ ସୁରଭି କରେ ବାସ ବିତରଣ ।

କମଣ୍ଡଳ ହସ୍ତେ ବେଦପତି ପରବେଶ

ସଭାର ମଣ୍ଡଣି ଦେଖି ମନେ ହେଲେ ତୋଷ ।

ଏହି ସୁଧର୍ମା ସଭାକୁ କରି ଛାରଖାର

ମଣି ମାଣିକ୍ୟ ଛଡ଼ାଇ ନେଲା କସାଂସୁର ।

ଦେବତାମାନଙ୍କୁ କରିଥିଲା ଶିରୀହୀନ

କାହାର ନ ଥିଲା ମନେ ହରଷ ବଦନ ।

ସ୍ଵର୍ଗଶିରୀ ସମ୍ପଦ ହରିଲା ନିଶାଚର

ତାର ପ୍ରତାପେ କମ୍ପଇ ଦେବଙ୍କ ମନ୍ଦିର ।

ଅତି ଦୁଷ୍ଟପଣ କରି ଅଳ୍ପ ଦିନେ ମଲା

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମହତ ପ୍ରଭାବରୁ ଏହା ହେଲା ।

ସର୍ବଦେବେ ମାନ୍ୟ କଲେ ବିଧିଙ୍କୁ ଦେଖିଣ

ତାହାପରେ ନୀରବରେ ସାବିତ୍ରୀ ରମଣ ।

କଲେ ଶୁଦ୍ଧମନେ ସର୍ବେ ନୀରବ ପ୍ରାର୍ଥନା

ଜୟକୃଷ୍ଣ ଦୀନବନ୍ଧୁ ଜୟ ନନ୍ଦ କାହ୍ନା ।

ଜୟ ହେ ଅଚ୍ୟୁତ ଜୟ ଚରାଚର ନାଥ

ଦେବଗଣ ହିତେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଜନ୍ମିଲେ ଅନନ୍ତ ।

ଜୟ କଂସ ବିନାଶକ କାଳୀୟ ଦଳନ

ଜୟ ଦେବକୀ ନନ୍ଦନ ଜଗତ ବନ୍ଦନ ।

ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରିଣ ଧର୍ମ ପାଳୁ ଏ ଜଗତେ

ବହୁକଷ୍ଟ ପାଇଅଛ ଦେବଙ୍କର ହିତେ ।

ତୁମ୍ଭେ ନ ରଖିଲେ ନ ଥାନ୍ତା ଏ ଦେବକୁଳ

ତୁମ୍ଭରି ରକ୍ଷଣ ଏହି ଦେବତା ସକଳ ।

ଜୟ ଯଶୋଦା ନନ୍ଦନ ମଦନ ଗୋପାଳ

ଜୟ ପୁତନା ପରାଣଖିଆ ଆଦିମୂଳ ।

ଜୟ ବକାଚିରା ଜୟ ବତ୍ସା ପ୍ରାଣଖିଆ

ଜୟ ଶକଟ ଭଞ୍ଜନ ଯମୁନା କୂଳିଆ ।

ଜୟ ଶ୍ରୀ ନନ୍ଦ ନନ୍ଦନ ଜଗ ବନ୍ଦନ

ଜୟ ହେ ବାଙ୍କଚୂଳିଆ ଜୟ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ।

ଜୟ ଷଣ୍ଢା ଅଘା ବକା ଧେନୁକାର କାଳ

ଜୟ ଗିରି ଗୋବର୍ଦ୍ଧନଧାରୀ ଆଦିମୂଳ ।

ଜୟ ଚିନ୍ତାମଣି ତୁମ୍ଭେ ଚରାଚର ନାଥ

ଅନାଦି ଅନନ୍ତ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ହେ ଅଚ୍ୟୁତ ।

ମାୟାଧର ମାୟାମୟ ଦେବ ହୃଷୀକେଶ

କରୁଣା ସାଗର କୃପାନିଧି ଶ୍ରୀନିବାସ ।

କ୍ଷୀରସିନ୍ଧୁ ତଟ କଳ୍ପବଟ ଦଇତାରି

ଦେବହିତେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଭ୍ରମ ନାନା ରୂପ ଧରି ।

ତୋ କରୁଣା ସୁଧା ଦେବମାନଙ୍କ ଆଶ୍ରୟ

ତୁହି ଧର୍ମରୂପୀ ସନାତନ ଦୟାମୟ ।

ଅଣାକାର ପୁରୁଷକୁ କିଏ ବା ଚିହ୍ନିବ

କେଉଁଠାରେ କେଉଁ ରୂପେ ହେଉ ତୁ ଉଦ୍ଭବ ।

ତୋର ଇଛା ଇଛାମୟ ତୁ କରୁ ପୁରଣ

ତୁହି ଜାଣୁ ତୋର ଭାବ ସଗୁଣ ନିର୍ଗୁଣ ।

ତୁହି ଜୀବ ତୁ ପରମ ତୁ ପରମାନନ୍ଦ

ଅନନ୍ତ ଅଙ୍କବିହାରୀ ଆହେ ଆଦିକନ୍ଦ ।

ତୋର ରକ୍ଷଣ ଦେବତା ତୁହି ଦେବାଦେବ

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କରତା ତୁହି ତୋ ରଖନ୍ତା ସର୍ବ ।

ତୋର ଯୋଗୁ କଂସାସୁର ହେଲା ପ୍ରାଣେ ବଧ

ତେଣୁ ତୋ ଦେବମଣ୍ଡଳ ହେଉଛୁ ଆନନ୍ଦ ।

ଆହେ କରୁଣା ନିଦାନ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ

ଦେବଗଣଙ୍କ ଭକତି ତୋ ପଦ ଦର୍ଶନ ।

ଏତେକହି ବେଦପତି ନମସ୍କାର କରି

ସଭା ଆସନେ ବସିଲେ କହି ହରିହରି ।

ତଥା ଯୋଗ୍ୟ ଆସନ ଯେ ଥିଲା ସଜହୋଇ

ଇନ୍ଦ୍ର ଆଦି ଦେବତାଏ ବିଜେ କଲେ ତହିଁ ।

ବୃହସ୍ପତି ଧନ୍ୱନ୍ତରୀ କବି ଓ ପଣ୍ଡିତ

ଯଥାବିଧି ଆସନରେ ବସିଲେ ସମସ୍ତ ।

ବୃହସ୍ପତି ଉଠି କହୁଛନ୍ତି ତୋଷ ହୋଇ

ଏତେକଷ୍ଟେ ରିଷ୍ଟ ଖଣ୍ଡିଲେକ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଦୁଷ୍ଟ କଂସର ପ୍ରତାପ ଏଠାରେ ପଡ଼ିଲା ।

ସୁଧର୍ମା ସଭାର ଅଙ୍ଗ ଭାଙ୍ଗି ଘେନିଗଲା ।

ସୃଷ୍ଟିର ଆରମ୍ଭ କାଳୁ ବେଦର ଜନମ

ବେନି ହେଲା ସମାଜର ଶୃଙ୍ଖଳା ନିୟମ ।

ସେହୁ ଶୃଙ୍ଖଳାକୁ ଧର୍ମ ବୋଲି କୁହାଯାଏ

ଧର୍ମ ଅଧର୍ମ କିପରି ଆଲୋଚନା ହୁଏ ।

ଆଲୋଚନା ପାଇଁ ଏତେ ସତଧର୍ମ ନୀତି

ସୁଧର୍ମା ସଭାକୁ ଗଢ଼ିଥିଲେ ବେଦପତି ।

ଧର୍ମ ବିଷୟରେ କହିବାକୁ ଥିଲେ କାର

ରହିଅଛି ଏ ସଭାର ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଧିକାର ।

ଯେଡ଼େ ବଡ଼ କର୍ମ କ୍ଲାନ୍ତ ହୋଇଣ ଦେବତା

ଆସିଲେ ଏଠାକୁ ହରିଯାଏ ଦୁଃଖଚିନ୍ତା ।

ସୃଷ୍ଟିର ଆରମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ କର୍ମ ନିରୂପଣ

କର୍ମର ଚାଳକ ଧର୍ମ ନ୍ୟାୟନୀତି ଗୁଣ ।

ଶୁଣିଲେ ଦୁଃଖ ଟଳଇ ପାଳେ ଯେ ଦେବତା

ସୁଧର୍ମା ସଭାର ଏହି ଧର୍ମର ବ୍ୟବସ୍ଥା ।

ନାହିଁ ରାଜା ନାହିଁ ପ୍ରଜା ସମାନ ବିଚାର

ଧର୍ମ ସ୍ଵର୍ଗ ଅଧିକାର ବିଧର୍ମୀକୁ ଦୂର ।

ଯେଉଁ ଦେବକୁଳ ଧର୍ମ ରକ୍ଷାପାଇଁ ବିଶ୍ୱେ

ଦିନରାତି କର୍ମ କର ସ୍ୱାର୍ଥ ନାହଁ ଲେଶେ ।

ସେମାନଙ୍କୁ ବଳେ ଧରି ଦୁଷ୍ଟ କଂସାସୁର

ନିଶଙ୍କାରେ ଖଟାଇଲା ନେଇ ପାଶେ ତାର ।

ସେହି ଦୋଷ ନାରାୟଣ ନରଦେହ ଧରି ।

ଅକାଳରେ ଅସୁରକୁ ଦେଲେ ଯମପୁରୀ ।

ସୁଧର୍ମା ସଭାଟି ଆଜି ଦିଶେ କି ହରଷ

ଆନନ୍ଦରେ ଗାଅ ଦେବେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ରସ ।

ଯେଉଁ କୃଷ୍ଣ ନାମେ ହୁଏ ପାପ-ତାପ ଦୂର

ସୁଧର୍ମା ସଭାରେ ସେହି କୃଷ୍ଣ ନାମ ଧର ।

ଦୂର ହେବ ମନୋଗ୍ଲାନି କିବା ଅନାଚାର

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାମରେ ହେବ ସେ ପାପ ସଂହାର ।

କୁଳବୃଦ୍ଧ ଧନ୍ୱନ୍ତରୀ ଆସନୁ ଉଠିଣ

କହନ୍ତି ସଭାପତିଙ୍କ ସମ୍ମାନ କରିଣ ।

ବୋଲନ୍ତି କଥାଏ ଶୁଣ ସର୍ବ ଦେବତାଏ

ମଥୁରା କଟକେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପୂଜା ହୁଏ ।

ଦିନକୁ ଦିନ ସେ ପୂଜା ପାଆନ୍ତି ବହୁତ

ରାଜାଙ୍କ ଉପରେ ହୋଇ ମହାରାଜା ଖ୍ୟାତ ।

ଚୌରାଶି କୋଟି ଯାଦବଗଣଙ୍କ ଉପରେ

ଅଗ୍ରମାନ୍ୟ ହୋଇ ରହିଲେଣି ସେହିଠାରେ ।

ରାମକୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଉଗ୍ରସେନ ମାଏ

ମଥୁରା ସିଂହାସନରେ ବସି ପୂଜାପାଏ ।

ସାତବଂଶ ଯଦୁବୀରେ ଅଛନ୍ତି ଆବୋରି

ପାତ୍ରମନ୍ତ୍ରୀ ଅମାନତ୍ୟ ରହିଛନ୍ତି ପୂରି ।

ଆଲଟ ଚାମର ଛତ୍ର ଧରିଛନ୍ତି କରେ

ଆସ୍ଥାନରୁ ପଢ଼ିହାରୀ ଲୋକ ଦୂରକରେ ।

ଚନ୍ଦନ ଚୁଆ ପନିର ଗୁଆ ଘୃତ ଧୂପେ

ଆମୋଦ ଚହଟି ଉଠେ ସେ ସଭା ମଣ୍ଡପେ ।

ଅଶ୍ଵଗଜ ପଦାତି ଯେ ଛନ୍ତି ଅପ୍ରମିତ

ବାର ବିଳା ସିନୀ ମାନେ କରୁଛନ୍ତି ନୃତ୍ୟ ।

ଦେଶାଉର ବାର୍ତ୍ତା ବୁଝୁଛନ୍ତି ମିଳି ଆଗେ

ପାତ୍ରମନ୍ତ୍ରୀ ଖଟିଛନ୍ତି ଯେ ଯାହା ନିଯୋଗେ ।

ରଖିଥିଲା ଧନ ଅପ୍ରମିତ କଂସରାୟେ

ଦେବତା ଗନ୍ଧର୍ବ ନର କରିଣ ସେ ଜୟେ ।

ଅକଣ୍ଟକ ମଧୁବନ ଦେଶ ଅକଳନା

ଚୌରାଶି କୋଟି ଯାଦବେ ଏକୁ ଏକ ଜିଣା ।

ଅଠାଶୀ ମର୍ଭୁତ ଘର ସେ ଦେଶରେ ଅଛି

କୁବେର ପରାୟ ଧନ ସେ ଦେଶେ ପୁରିଛି ।

ଯମୁନା ନଦୀ ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗେ ସେ ନଗର

ପୂର୍ବେ ସରସ୍ୱତୀ ନଦୀ ଉତ୍ତରକୁ ଧାର ।

ଦକ୍ଷିଣକୁ ମଧୁଗିରି ନାମେ ପରବତ

ତିନି ଯୋଜନା ଅଟଇ ତାହାର ବିସ୍ତୃତ ।

ତାର ପାଶେ ରହିଅଛି ମଥୁରା ପର୍ବତ

ବାସ୍ତରି ପର୍ବତ ଚାରି ପାରୁଶରେ ସ୍ଥିତ ।

ଅଷ୍ଟଧାତୁ ଗଳୁଅଛି ତାହାର ଭିତରୁ

ପାରା ଗନ୍ଧକ ଖପର ସରିତାଳ ଗେରୁ ।

ସୀସକ ହିଙ୍ଗୁଳା ଲୁହା ତମ୍ବା ଯେ ଟାଙ୍ଗଣା

ବତିଶ ଭାଗ ରୂପାକୁ ଶତାବନ ସୁନା ।

ଦୁଇଲକ୍ଷ ମୁକ୍ତା ତହିଁ ହୁଏ ଯେ ଉଦ୍ଧାର

ଏପରି ଭୂଖଣିଜ ଯେ ମଥୁରା ଦେଶର ।

ଏବସନ୍ତେ ବହେ ତହିଁ ବସନ୍ତ ମଳୟ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବିଜେକୁ ବିଶ୍ଵକର୍ମା କରି ସ୍ନେହ ।

ନିର୍ମାଣ କରନ୍ତି ପୁର ଅତି ମନୋହର

କୃଷ୍ଣ ବିଜେକଲେ ହସେ ମଥୁରା ନଗର ।

ମଥୁରାବାସୀଙ୍କ ତପ କେ ପାରିବ କହି

ପରଂବ୍ରହ୍ମ ଦେଖି ପାପତାପ ଦେଲେ ଦହି ।

ଏପରି ସୁଖରେ କୃଷ୍ଣ ଛନ୍ତି ମଥୁରାରେ

ଗୋପପୁର ପରିକ୍ରୀଡ଼ା କରିବେ ତହିଁରେ ।

ଦୁଷ୍ଟ ଲୋକ ମାରିବାକୁ ତାଙ୍କ ଅବତାର

ପ୍ରେମେ ବଶ ହୋଇ ରହିଗଲେ ମଥୁରାର ।

ପ୍ରେମମୟ ସେ ତ ସଦା ପ୍ରେମର ଅଧୀନ

ଗୋପ ମଥୁରାର ପ୍ରେମ କରିବେ ବନ୍ଧନ ।

କଂସ ପୁତ୍ର ମଲ୍ଲପୁତ୍ର ପାରିବେ ମୁରାରି

କଂସ ପରି ବହୁବଳ ଅଛନ୍ତି ସେ ଧରି ।

ଦୁଷ୍ଟ ପଣେ ନାହାନ୍ତି କେ ଆଉ ତାଙ୍କ ପରି

କ୍ରୀଡ଼ା ବିନୋଦେ ମାରିବେ ତାଙ୍କୁ ଗିରିଧାରୀ ।

କାଳିଦମନ ଓ ଜରାସନ୍ଧ ଶିଶୁପାଳ

ଏହାଙ୍କ ଦର୍ପ ଧରଣୀ ହୁଏ ଟଳମଳ ।

ଗୋସିଂହ ଓ କୃତବର୍ମା ଆଦି ଦୁଷ୍ଟଗଣ

ଦ୍ଵାରକାରେ ରହି କୃଷ୍ଣ କରିବେ ଦଳନ ।

ମହାଭାରତରେ ଦୁଷ୍ଟ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ରାଜା

ଶତଭ୍ରାତା ସଙ୍ଗେ ଦର୍ପେ ପାଇବ ସେ ରାଜା ।

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସଙ୍ଗରେ ରହି ନର ନାରାୟଣ

ଦୁଷ୍ଟମାନଙ୍କୁ ସଂହାରି ଆସିବେ ଫେରିଣ ।

ଦ୍ଵାରକାରେ ରହି କୃଷ୍ଣ ବହୁଲୀଳା କରି

ଯଦୁବଂଶ ନାଶି ଫେରି ଆସିବେ ଶ୍ରୀହରି ।

କିପରି ଦେବତା କର୍ମ ହୋଇବ ସାଧନ

କର ସୁରପତି ତାର ପାଇଁ ଆୟୋଜନ ।

ମଥୁରା ରାଜସୁଖରେ ଭୋଳହୋଇ ହରି

ଭକ୍ତାଧୀନ ସେତ ପୁଣି ଥିବ ଭକ୍ତ ଡୋରି ।

ଏକାଳେ ମିଳିଲେ ବିଧିପୁତ୍ର ତପୋଧନ

କୃଷ୍ଣନାରାୟଣ ନାମ ବୀଣାରେ ଗାଇଣ ।

ହସ୍ତେ କମଣ୍ଡଳୁ ଶୋଭେ କାଖେ କୁଶବିଡ଼ି

ବେଦକାଣ୍ଡ କକ୍ଷା ବାସି ଉତ୍ତରୀ ପଗଡ଼ି ।

ତୁଳସୀମାଳ ଭୂଷଣ ଭାଲେ ଭସ୍ମଚିତା

ତ୍ରି କଚ୍ଛି ବସନ ଶୋହେ କନ୍ଧରେ ପଇତା ।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ସେ ବ୍ରହ୍ମଋଷି ବ୍ରହ୍ମ ଅବତାର

ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ତେଜେ ଦିଶନ୍ତି କିବା ଦିବାକର ।

ଦେବମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ି ମୂନି ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ନିଷ୍ପାପଶରୀର ମୋହୁଥାଏ ଦଶଦିଶ ।

ପିତାମହଙ୍କ ପାଦରେ ହୋଇ ନମସ୍କାର

ଫେରିଆସି ବସିଲେ ଆପଣା ଆସନର ।

ଉଠ ସୁନାସୀର କରି ସଭାପତି ମାନ୍ୟ

ବୋଇଲେ ଆଜି ମୋହର ଏ ଜୀବନ ଧନ୍ୟ ।

ଧନ୍ୟ ବାରସ୍ଵତୀ ପୁର ସୁଧର୍ମା ବିଧାନ

ଯହିଁ ବିଜେ କରୁଛନ୍ତି ବହୁ ଗଣ୍ୟମାନ୍ୟ ।

କୃଷ୍ଣ ନାମ ସୁଧା ଯହିଁ ହୁଏ ବରଷଣ

ନାଚୁଛନ୍ତି ନର୍ତ୍ତକୀଏ ଗାଇ କୃଷ୍ଣ ଗୁଣ ।

ଧନ୍ୟ ହେଲି ଧନ୍ୟ ହେଲି ଧନ୍ୟ ଆଜଦିନ

ସମସ୍ୱରେ ହେଲା ଯହିଁ କୃଷ୍ଣ ସଂକୀର୍ତ୍ତନ ।

କଂସାସୁର ଭୟ ଥିଲା ସର୍ବଦା ଅନ୍ତରେ

କାଳେ ଦୁଷ୍ଟ କିସ କରେ କେଉଁ ମୁହୁର୍ତ୍ତରେ ।

ଆଜି ହୋଇଅଛି ସେହି ଭୟ ଅବସାନ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ହସ୍ତେ ମଲା ଦୁଷ୍ଟ ଯାତୁଧାନ ।

କଂସ ବଧକରି କୃଷ୍ଣ ମଥୁରାରେ ଛନ୍ତି

ଗୋପେ ବାଲ୍ୟଲୀଳା ଯାହାକଲେ ଶିରୀପତି ।

ଏପରି କେଉଁଠି କେଉଁ ଅବତାର ହୋଇ

କାହ୍ନା ଅବତାର ପରି ହୋଇ ନାହିଁ କାହିଁ ।

ଆଠ ବରଷ ଭିତରେ ଲୀଳା ଗୁରୁତର

ସ୍ୱଚ୍ଛ ପ୍ରେମଧାରା କଲେ ଗୋପରେ ପ୍ରଚାର ।

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦାଙ୍କ ପୁତ୍ର ସ୍ନେହ ଆକର୍ଷଣ

ତରଳାଇ ଦେଲା ବୃନ୍ଦାବନର ପାଷାଣ ।

ତିନିଦିନ ଶେଯଛୁଆ ମାରିଲେ ପୁତନା

ଗୋଡ ହଲାଇ କରିଲେ ଶକଟାକୁ ଚୂନା ।

ସାତଦିତ ଧରି ନେଇଥିଲା ତୃଣାବର୍ତ୍ତ

ଆକାଶୁ ପଡ଼ିଲେ ତଳେ ମରିଲା ଦଇତ ।

ଏହିପରି ନାନାଭାବ କଲେ ରାମହରି

ହୋଇ ନଥିବ କେଉଁଠି ଆଉ ଏହିପରି ।

ଯଶୋଦାଙ୍କ ସରପୁଳି ଦିଆ କ୍ଷୀରଖିଆ

ଯେ ଦେଖୁଛି ଦେଖିବାକୁ ଭାବେ ନୂଆ ନୂଆ ।

ହତଭାଗା ଆମ୍ଭେ କଂସ ଭୟ ହୃଦେ ଧରି

ନ ଦେଖିଲୁ ବାଲ୍ୟଲୀଳା କାଳ ଗଲା ସରି ।

ଦୁଷ୍ଟ କଂସ ଭୟ ପୁଣି ତାର ଅପମାନ

ଭୟ ଦେବେ ନ କରିଲେ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ଦର୍ଶନ ।

ବହିଗଲା ଜଳ ପରି ଦିନ ଚାଲିଗଲା

କୃଷ୍ଣ ବାଲ୍ୟଲୀଳା ସରି ଐଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲା ।

ଦିବାରାତି କଂସ ଡରେ କଟିଯାଏ ଦିନ

କୃଷ୍ଣ ବାଲ୍ୟଲୀଳା ନ ଦେଖିଲୁ ଦେବଗଣ ।

ଏତେ କହି ପୁରନ୍ଦର ହୋଇଲେ ମଉନ

ସର୍ବ ଦେବତାଙ୍କ ମନ କୃଷ୍ଣରସେ ଲୀନ ।

ଶୁଣି ବେଦପତି କହନ୍ତେ ହେ ଦେବକୁଳ

ଯାହାପାଇଁ ମନେ ମନେ ହେଉଛି ବ୍ୟାକୁଳ ।

ବହିଗଲା କଥା ପୁଣି ଦେଖିବାକୁ ଆସ

ବର୍ତ୍ତମାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଐଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରବେଶ ।

ନରଦେହେ ତିନିକାଳ ହୁଅଇ ପ୍ରାଣୀର

ବାଲ୍ୟ ଯୌବନ ଓ ଜରା ହୁଅଇ ଶରୀର ।

ଯାହାପରେ ଯେଉଁକାଳ ହୁଏ ଉପଗତ

ପୁଣି କାଳ ଲେଉଟିବ ହୁଏ ଅସଙ୍ଗତ ।

ଯଦି ତୁମ୍ଭର ମାନସ ଥାଏ ଭକ୍ତିଭରେ

ନାରଦ ମହର୍ଷି ଛନ୍ତି ବୁଝିବେ ସେ ପରେ ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ସଭାକାର୍ଯ୍ୟ କର ସମାପନ

ଧନ୍ୱନ୍ତରୀ ବୃହସ୍ପତି କହିଲେ ଯେସନ ।

ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ ବିଶ୍ୱହିତ ପାଇଁ ନରହରି

ଯାଇଛନ୍ତି ପ୍ରେମମୟ ଗୋଲକ ବିହାରୀ ।

ସେହି ହିତ କାର୍ଯ୍ୟ ଯେହ୍ନେ ହୁଏ ସମାପନ

ସେହି ମର୍ମେ ଦେବେ କର ପଥ ପ୍ରଦର୍ଶନ ।

ଭକ୍ତାଧୀନ ଭଗବାନ ଅଟନ୍ତି ପ୍ରେମିକ ।

ପ୍ରେମ ବନ୍ଧନଟି କୃଷ୍ଣ ତାହାର ତିଳକ ।

ସର୍ବଦେବ କର ସଦା ଉପାୟ ଭିଆଣ

ଯେଉଁପରି ବଧ ହେବେ ଯେତେ ଦୁଷ୍ଟଗଣ ।

ବାଲ୍ୟ ଐଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ମମତା ତିନିକାଳ ରସ

ଧେନୁଦାନ ବେଳେ ଯଜ୍ଞ କରି ପୀତବାସ ।

କଂସ ପୁତ୍ର ମରାଇବେ ଭିଆଇ ଚନ୍ଦନ

ଦେବର୍ଷି ନାରଦ ପାଶେ କର ନିବେଦନ ।

ଏତେକହି ସଭାଭଙ୍ଗ ଆଦେଶ ଦେଇଣ

ବେଦପତି ଚଳିଗଲେ ଆପଣା ଭବନ ।

କିଛି ଦୂର ପାଛୋଟିଣ ପିତାମହ ପଦେ

ପ୍ରଣମି ମେଲାଣି ଘେନି ସର୍ବ ଦେବବୃନ୍ଦେ ।

ଦେବର୍ଷି ନାରଦଙ୍କୁ ଆସନେ ବସାଇଣ

ସୁରପତି ସହ ଦେବେ କଲେ ନିବେଦନ ।

ଆହେ ବିଧିସୁତ ତୁମ୍ଭେ ଯଦି କୃପାକର

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ବାଲ୍ୟରସ ଦେଖିବୁ ନିକର ।

ଭକ୍ତ ଭଗବାନ ଯେଣୁ ନୁହେଁ କିଛି ଭିନ୍ନ

ନିଶ୍ଚୟ ଦେବର୍ଷି କରି ପାରିବେ ଏମାନ ।

ଜୟ ବୀଣା ଧାରଣ ହେ ଦେବର୍ଷିଙ୍କ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ଜୟ ପରମେଷ୍ଟି ପୁତ୍ର ପୁଣି ସର୍ବ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ।

ବ୍ରହ୍ମମୟ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ନିରଆଡ଼ମ୍ବର

ଜୟ ହେ ଜ୍ଞାନ ଭୂଷଣ ଭକ୍ତଙ୍କ ଶେଖର ।

ଅନନ୍ତ ଅଙ୍କବିହାରୀ ଯେଉଁ ନାରାୟଣ

ଗୋପେ ଆସି ବାଲ୍ୟଭାବ କରିଲେ ଭିଆଣ ।

ନ ଦେଖିଲେ ଦେବତାଏ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଭାବ

ଯଶୋବନ୍ତୀ କୋଳେ କ୍ଷୀର ଖାଇଲେକେଶବ

ଆହେ ବିରଞ୍ଚି ନନ୍ଦନ ଯୋଗୀ ସର୍ବଜ୍ଞାତା

ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟତ ଜାଣିପାର ସର୍ବକଥା ।

ଜାଣିଅଛ ତ୍ରିକାଳଜ୍ଞ ଆହେ ତପୋଧନ

କରିପାର ଅକ୍ଳେଶରେ ଅସାଧ୍ୟ ସାଧନ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଭକ୍ତ ପୁଣି ନିଜେ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ

ଭକ୍ତିରେ ବଶ କରିଛ ଗୋଲକ ବିହାରୀ ।

କଂସ ମରଣରେ ଦେବେ ହୋଇଲୁ ଆନନ୍ଦ

ସୁଧର୍ମା ସଭାରେ ଶୁଣିଗଲ ଭଲମନ୍ଦ ।

ନରସିଂହ ରୂପେ ମାରି ମୁର ଓ ଦାରୁଣ

ବଦ୍ରିକାରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବେଶରେ ନାରାୟଣ ।

କ୍ଷତ୍ରିକୁଳେ ଅବତରି ରାମ ରୂପ ଧରି

ରାବଣ କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣକୁ ନାଶିଲେ ଶ୍ରୀହରି ।

ଦୃମିଲା ଔରସେ ଜନ୍ମହେଲା କଂସାସୁର

ଖଟାଇଲା ଦେବତାଙ୍କୁ କରିଣ କିଙ୍କର ।

କାହ୍ନାରୂପେ ଗୋପେ ଲୀଳା କରିହେ ପ୍ରଚାର

ଆଖିରେ ଦେଖି ମରିଲା ପ୍ରତାପୀ ଅସୁର ।

କଂସଭୟେ ଗୋପେ ନ ଦେଖିଲେ କୃଷ୍ଣଲୀଳା

ଯେ ଦେଖିଛି କୃଷ୍ଣରସ ହୋଇଛି ପାଗଳା ।

ଯାର ଭାଗ୍ୟ ହୀନ ସେ କି କରିବ ଦର୍ଶନ

ତାରି ଆଖି ଥିଲେ ସେ ତ ନ ଥିଲା ସମାନ ।

କାନ ଥାଇ କୃଷ୍ଣ ରସ ନ କରେ ଶ୍ରବଣ

ସେ କାନ ନ ଥିଲା ପରି ହୁଏ ଅକାରଣ ।

ଏପରି କହନ୍ତେ ନାରଦଙ୍କୁ ପୁରନ୍ଦର

ଆଉ କି ଦେଖିବା ସେହି ବାଲ୍ୟରସ ସାର ।

ହେ ବିଧି କୁମର ଯେଣୁ ଥିଲା କଂସ ଡର

ନିତି ଦେବେ ଖଟୁଥିଲେ ତାହାର ପୟର ।

ଧନ୍ୟ ଯେ ଦେଖିଲା କାହ୍ନା ବେଶ ବାଲ୍ୟଲୀଳା

ତାହାର ଧନ୍ୟ ଜୀବନ ପିତାମାତା କଳା ।

କୃଷ୍ଣରସେ ଚିତ୍ତବୋଧ ନ ହୁଏ ଯାହାର

ସଂସାରରେ ତ ସମାନ କେବା କୁଳାଙ୍ଗାର ।

ଏବେ ବାଲ୍ୟଲୀଳା ପ୍ରଭୁ କରି ସମାପନ

ଐଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଭୋଗ କରନ୍ତି ମଥୁରା ଭୁବନ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ବାଲ୍ୟରସ କାହ୍ନା ଅବତାର

ବହିଗଲା ଯେଣୁ ଜନ୍ମ ବିଫଳ ଆମ୍ଭର ।

ଏତେକହି ଦେବକୁଳ ସଙ୍ଗେ ପୁରନ୍ଦର

ବହିଯାଏ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମେ ନୟନରୁ ନୀର ।

ଦେବକୀ ଆକୁଳ ଦେଖି ଦେବର୍ଷି ନାରଦ

ପ୍ରବୋଧ ଦେଇ କହନ୍ତି ଶୁଣ ଦେବବୃନ୍ଦ ।

ଭକ୍ତଭାବେ ଭଗବାନ ନାନାରୂପ ଧରି

ଭକ୍ତ ଭାବକୁ ନିକଟ ଯେଣୁ ଦଇତାରି ।

ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କର ଭକ୍ତି ଯଦି ଥିବ ଧରି

ନିଶ୍ଚୟ ଭକ୍ତବାନ୍ଧବ ପୁଣି ଲୀଳାକରି ।

ଦେଖାଇବେ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ବେଶକୁ ନାରାୟଣ

ମୁହିଁ ତାଙ୍କ ଦୟା ପାଇଁ ହୋଇବି ଶରଣ ।

ପିତାମହ ଯାହା ମୋତେ ଦେଲେଟି ସୂଚାଇ

ପ୍ରଭାସେ ଯଜ୍ଞ କରିବେ ନିଶ୍ଚେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଦେବକୀ ଦେବକୀ ଅଛି ଦାନ ମାନସିକ

ଲକ୍ଷେ ଧେନୁ ଦାନ ଦେବେ କରାଇବି ଠିକ ।

ଭକ୍ତିରେ ଯଦି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ତୃଷ୍ଣା ଥିବ

ଏକସଙ୍ଗେ ତିନିରସ ତହିଁ ଦେଖାଇବ ।

ଦେବତାଙ୍କୁ ନାରଦ ଯେ ଭରସା ଦେଇଣ

ବୋଲନ୍ତି ଯାଉଛୁ ଆମ୍ଭେ ମଥୁରା ଭୁବନ ।

ପୁରନ୍ଦର ସହଦେବ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇ

ନମସ୍କାର କରି ପୁରେ ଗଲେ ତୋଷ ହୋଇ ।

ମନ ଯାନରେ ନାରଦ ମଥୁରାକୁ ଗଲେ

କୃଷ୍ଣରସ ସୁମରିଣ ବିଭୋଳ ହୋଇଲେ ।

ଭାବକୁ ନିକଟ ପ୍ରଭୁ ଅଭାବକୁ ଦୂର

ଯାର ମାୟା ବ୍ରହ୍ମାଶିବେ ସଦା ଅଗୋଚର ।

ମୁଁ କାହିଁ ଲେଖିବି ପୁଣି ନରଦେହ ଧରି

ଜ୍ଞାନ ହେବା ଦିନୁ କୃଷ୍ଣରସ ଖୋଜିକରି ।

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ହେଲାଣି ତାର ପାଉ ନାହିଁ ଶେଷ

ଦିନକୁ ଦିନ ଦେଖୁଛି ନୂଆ ନୂଆ ରସ ।

ଚିତ୍ତବୋଧ କୃଷ୍ଣରସ ଅଟେ ରସ ଶିରୀ

ପାନକଲା ଲୋକ ଖୋଜେ ଆହୁରି ଆହୁରି ।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ପାଦପଦ୍ମ ଧ୍ୟାୟି

ଦୀନ ଇନ୍ଦ୍ରମଣି ସାହୁ ପଦ୍ୟରେ ଲେଖଇ ।

ଶୁକମୁନି ଚରଣରେ ସେବା କରୁଛନ୍ତି ।

ପଚାରନ୍ତି ଆହେ ମୁନି ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ

ଶୁଣାଇଲେ ଯାହା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ରସାମୃତ ।

କୁହ ଦେବ ନାରଦ ମଥୁରା ଯାଉଛନ୍ତି

କିସ ତାଙ୍କ ମନରେ ବା ବିଚାର କରନ୍ତି ।

ଶୁକ କହନ୍ତି ହେ ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ରାଜନ

ମଥୁରାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି ବିରଞ୍ଚ ନନ୍ଦନ ।

ମନେ ବିଚାରନ୍ତି ଏ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ରସାମୃତ

ନିଜେ ଗଢ଼ାଇବି କୃଷ୍ଣ କରିବେ ଯେମନ୍ତ ।

ଭକ୍ତ ଭଗବାନଙ୍କର ଭିନ୍ନାଭିନ୍ନ ନାହିଁ

କୃଷ୍ଣ ରସ ରସାମୃତ ପିଇବଇଁ ମୁହିଁ ।

ନାରାୟଣ ପୁରୁଷ ସେ ସଗୁଣ ନିର୍ଗୁଣ

ଯଶୋବନ୍ତୀଠାରୁ କ୍ଷୀର ଖାଇବଟି ପୁଣ ।

ଦେବଗଣ ସହ ମୁହିଁ ସେରୂପ ଦେଖିବି

ଗୋପୀଙ୍କ ବିରହେ ସଖୀ ପ୍ରେମ କରାଇବି ।

ଧନ୍ୟ ସେ ମଥୁରାବାସୀ କେଡ଼େ ଭାଗ୍ୟବାନ

ନିତି ଦେଖୁଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ରାଜୀବ ଲୋଚନ ।

ଏତେ କହି ମନଯାନେ ଗଲେ ତପୋଧନ

ଦେଖିଲେ ମଥୁରାପୁରୀ ଅତି ଶୋଭାବନ ।

ପୁଣି ବିଚାରିଲେ ପୂର୍ବେ ଦେଖିଥିଲି ମୁହିଁ

ଶିରୀହୀନା ବିଧବା ପରାୟେ ଥିଲା ଏହି ।

ନିତି କଂସ ରଡ଼ି ଶୁଣି ଦେଶ ଥରୁଥିଲା

ଧରାରାଣୀ ଧରି ଭୂମି କମ୍ପିଯାଉଥିଲା ।

ଆଜି ତ ହସୁଛି ଏହି ଗିରି ମାଳାମାନ

ଝର ଜଳ ଯମୁନାରେ କଳ କଳ ସ୍ଵନ ।

ଅବସନ୍ତେ ଋତୁରାଜ ମଣ୍ଡିଅଛି ଶୋଭା

କୋକିଳର କୁହୁତାନ କରେ ମନଲୋଭା ।

ପର୍ବତେ ଶିଖର ଚୂଳ ଦିଶେ ମନୋହର

ମୟୂର ସଙ୍ଗେ ମୟୂରୀ ନାଚେ କି ସୁନ୍ଦର ।

ବହଇ ପର୍ବତ ପାଦ ଦେଶୁ ବହୁ ଝର

ସୁବିମଳ ଜଳରାଶି ନିମ୍ନେ ଛୁଟେ ଧାର ।

ଯମୁନା ଜଳ ବହଇ କଳ କଳ ହୋଇ

ବନମାଳ ମୁକ୍ତାହାର ପରାଏ ଦିଶଇ ।

ବୃକ୍ଷମାନଙ୍କର ଶୋଭା ଅତି ମନୋରମ

କୋମଳ ପତ୍ର ବଲ୍ଲରୀ ଶ୍ୟାମଳ ସୁଷମ ।

କାହିଁ ଫୁଲର କଳିକା ହୁଏ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ

ବୃକ୍ଷେ ଫୁଲଗଭା ପିନ୍ଧି ଯୌବନେ ଭୂଷିତ ।

ଚମ୍ପା ନାଗେଶ୍ଵରୀ ମଲ୍ଲୀ ପୁନ୍ନାଗ ଦୟଣା

ମଧୁମାଳତୀ ବିଚିତ୍ର ରଙ୍ଗେ ଶୋଭା ଜିଣା ।

ପଳାଶ ଶିରିଷ ଶ୍ୱେତ ମନ୍ଦାର ନିଆଳୀ

ଗେଣ୍ଡୁ ଫୁଲେ ପ୍ରଜାପତି କରୁଛନ୍ତି କେଳି ।

ସୁରଭିତ ବନରାଜି ଫୁଲେ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ

ସିଙ୍ଗଡ଼ାହାର ସୁବାସ ଚୋରା ମଧୁବ୍ରତ ।

ଅଗରୁ ଚୂତ ବୃକ୍ଷରେ ଗାଏ କଳାପିକ

ମନ୍ଦ ସମୀରଣ ବହି ଆଣଇ ମାଦକ ।

କୋକନଦ କଞ୍ଜ କହ୍ନାର ଗଙ୍ଗଶିଉଳି

ସୁନ୍ଦର ପୁଷ୍କରିଣୀର ରୂପ ଉଠେ ଝଳି ।

ସୁବିମଳ ଜଳରାଶି ଦିଶଇ ନିର୍ମଳ

ଖେଳୁଛନ୍ତି ତା ଗର୍ଭରେ ରାଜହଂସ ଦଳ ।

ନଗରୀ ଶୋଭାକୁ କିସ ଉପମା ଦେବଇଁ

ନିଜେ ବିଶ୍ଵକର୍ମା ଗୁପ୍ତେ ଗଢ଼ିଛନ୍ତି ରହି ।

କାହିଁ ନୃତ୍ୟ ଗୀତ କାହିଁ ଖେଳ କଉତୁକ

ନାନା କାର୍ଯେ ମାତିଛନ୍ତି କେଉଁଠି କୃଷକ ।

ବିପଣୀ ପୂରି ରହିଛି ନାନା ରତ୍ନମାନ

ବିକ୍ରୟ କରନ୍ତି ସାଧବ ଯେ ହୋଇ ଗଣ୍ୟ ।

ଶାକର ଖଣ୍ଡର ଫେଣି ଛତୁଆ ସହିତେ

କର୍ପୂର କସ୍ତୁରୀ ଗନ୍ଧ ଆଦି କରି ଯେତେ ।

ନାନାବିଧି ଉପଚାର ନାନାବିଧି କାମ

ବିବିଧ ଯୋଗାଡ଼ ପୁଣି ଅଳଙ୍କାର ହୋମ ।

କୋଟିରତ୍ନ ଆଭରଣ କୋଟିଏ ବସନ

ପୂରି ରହିଛି ବଜାର ହାଟ ବାଟ ମାନ ।

ବରାହ ପୁଚ୍ଛ ଚାମର ଠାବେ ଠାବେ ଅଛି

ହଂସୁଲୀ ତୁଳି ମୁଚୁଳା ବିଚିତ୍ର ହୋଇଛି ।

ଆପଣେ ଶ୍ରୀ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ପୁରୁଷ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ଥିବାରୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଆସିଣ ବିରାଜନ୍ତି ପୃଷ୍ଠ ।

କାହିଁ ଗଜ ଯୁଥ କାହିଁ ଘୋଡା ପନ୍ତି ପନ୍ତି

କେଉଁଠାରେ ବାଡ଼ି ଖଣ୍ଡା ପାଇବେ ସାଧନ୍ତି ।

ସବୁଙ୍କ ମନ ହରଷ ବିରସ କେ ନାହିଁ

ଯହିଁ ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଗୋସାଇଁ ।

ରଙ୍ଗସଭାର ଆସ୍ଥାନ ଦେଖିଲେକ ମୁନି

ପାଞ୍ଚସହସ୍ର ବଖରା ବିଚିତ୍ର ମଣ୍ଡଣି ।

ଅସୁର ବାରସ୍ଵତୀ ଯେ ନୁହେଁ ପଟାନ୍ତର

କଂସରାଜା କରିଥିଲା ରଙ୍ଗ ସଭା ପୁର ।

ମାରାଗ ରତନ ପୀଢ଼ ତିନି ତାଳ ଉଚ୍ଚ

ଶିଶୁକାଠେ ବାଡ଼ମାନ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁସଞ୍ଚ ।

ରଜତ ଖମ୍ବ ଉପରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଶେଣୀ

ଉପରେ ଧବଳ ଛାତ ଝିଙ୍କର ଛାଏଣି ।

ହୀରା ପଗଡ଼ର କାଟ ନନ୍ଦାବର୍ତ୍ତ କମ

ଗଜଦନ୍ତ ପିତୁଳାରେ ଝମକଇ ହେମ ।

ହୀରା ନୀଳା ବଇଡୁର୍ଯ୍ୟ ଲମ୍ବେ କେରି କେରି

ପିତୁଳାମାନଙ୍କ ରୂପ ଦିଶେ ପରୀ ପରି ।

ମାଣିକ୍ୟର ଦୀପାବଳୀ ଜଳେ ଚଉକତି

ଶରତ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଉଦେ ପ୍ରାୟ ତାର ଜ୍ୟୋତି ।

ଖମ୍ବପରେ ଖଞ୍ଜାଅଛି ମାଣିକ୍ୟ ଓ ମଣି

ତେଜ ନିନ୍ଦୁଅଛି କେବା ଉଦେ ଦିନମଣି ।

ନିଜେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ଆସି ଗଢ଼ିଛି ସେ ସଭା

ବକ୍ର ନାହିଁ କାହିଁ ଦିଶୁଅଛି ଦିବ୍ୟଶୋଭା ।

ନାନାବର୍ଣ୍ଣେ ସଜାଇଛି ସୂଚିକାମ ନୂଆ

ପ୍ରତି ଘରମାନଙ୍କରେ ବିଚିତ୍ର ଚାନ୍ଦୁଆ ।

ବୀରକେଦାର ଚାମର ସୁବାସିତ ପୃଷ୍ପ

ମେଲାକାଠ ମଣ୍ଡଣିରେ ଲମ୍ବେ ଚଉପାଶ ।

ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି ରେଖ ରେଖ ଦିଶେ ପନ୍ତି ପନ୍ତି

ନକ୍ଷତ୍ର ମାଳା ଉଦୟ ପ୍ରାୟ ଶୋଭା ପାନ୍ତି ।

ଅଳକା ଭୁବନ ପ୍ରାୟ ଦିଶଇ ସେ ଶୋଭା

ବାରସ୍ଵତୀ ଭୁବନରୁ ବଳି ଦିଶେ ଶୋଭା ।

ମଧ୍ୟେ ରାଜ ସିଂହାସନ ରହିଅଛି ମାଡ଼ି

ହଂସୁଲୀ ତୁଳିକା ଶେଯ ରହିଛି ସଜାଡ଼ି ।

ପାବଚ୍ଛରେ ବେନିସିଂହ ରହିଛନ୍ତି ମାଡ଼ି

ତାର ପଛେ ପ୍ରହରୀ ଯେ ଛନ୍ତି ଯୋଡ଼ି ଯୋଡ଼ି ।

ଶୁଣିବାକୁ ଆଗୋଚର ଦେଖିବା ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ

ମଥୁରା ନଗରୀ ବାରସ୍ଵତୀରୁ ବଳିବ ।

ଉଗ୍ରସେନ କୋଳେ ରାମକୃଷ୍ଣ ସିଂହାସନେ

ମିଳିଲେ ନାରଦ ଯାଇ ତାଙ୍କ ସନ୍ନିଧାନେ ।

କନ୍ଧେ ଝୁଲା ବୀଣାଧରି ମିଳିଲେକ ମୁନି

ରାମ ତାରକ ମନ୍ତ୍ରକୁ କଣ୍ଠେ ଛନ୍ତି ଘେନି ।

କଷା କଉପୀନ କନ୍ଧେ ତ୍ରିକଚ୍ଛ ବସନ

ଯଜ୍ଞୋପବୀତ କନ୍ଧରେ ଭସ୍ନ ବିଲେପନ ।

ଆସନୁ ଉଠିଣ ଉଭା ହେଲେ ବେନିଭାଇ

ମୁନିଙ୍କ ଚରଣେ ପ୍ରଣମିଲେ ଖୁସି ହୋଇ ।

ହସ୍ତ ପ୍ରସାରିଣ ମୁନି କରନ୍ତି କଲ୍ୟାଣ

ଧନ୍ୟ ହେଲି ଦେଖି ଆଜ ରାଜୀବଚରଣ ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଏହି ମଥୁରା ନଗର

ଯହିଁ ପ୍ରେତପରି ଗର୍ଜ୍ଜୁ ଥିଲା କଂସାସୁର ।

ଭୟରେ ଖଟୁଣ ଥିଲେ ସାରା ନଗ୍ରଯାକ

ଦିବାକର ଡାକୁଥିଲେ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ରଖ ।

କିହୋ ଉଗ୍ରସେନ ତୁ ତ କଂସ ଚଉକିଆ

ରାତିସାରା ହୋଇଥାଉ ନଗର ଡାକୁଆ ।

ଆଜି କିସ ଦେଖୁଅଛି ବଡ ଆଚମ୍ବିତ

ରତ୍ନ ସିଂହାସନେ ନାତି ଖେଳାଉଛୁ ତୁ ତ ।

କିଏ କରିଲା ହୋ ତୋତେ ଏବେ ଭାଗ୍ୟବାନ

କଂସ ପରା ପୁତ୍ର ମଲା ତୋର ଶୁଭଦିନ ।

କର୍ଣ୍ଣରେ କୁଣ୍ଡଳ ଶିରେ ଦିଶୁଛି ମୁକୁଟ

ମଣିଗଣ କିରଣରେ ଦିଶେ ଝଟ ଝଟ ।

ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନିଭାଇ ବସାଇଛୁ କୋଳେ

ପଟୁଆରେ ବେଢ଼ିଛନ୍ତି ରଙ୍ଗସଭା ତଳେ ।

ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ ଲମ୍ବିଅଛି ନବରତ୍ନ ହାର

ବିଦମୁଦି କଙ୍କଣରେ ସଜାଇଛୁ କର ।

ପୁଣି ଯୁବା ପରି ତୋର ହେଲା କଳେବର

ଯୁବା ପୁତ୍ର ମଶାଣିରେ ଏ କେଉଁ ବିଚାର ।

ଶୁଣି କହୁଛନ୍ତି ଭାବେ ଭାବ ବିନୋଦିଆ

କାଲି ଅଜା ପରା ଯେ ଆଈକୁ ହେବେ ବାହା ।

ସଭାସ୍ଥିତ ଲୋକେ ଶୁଣି ହେଲେ ହସ ହସ

ଉଗ୍ରସେନ କହୁଛନ୍ତି ମନେ ହୋଇ ତୋଷ ।

ଏ ସଂସାର ଚଳାଉଛି ଭାବ ଲମ୍ଫଟିଆ

କେତେବେଳେ କେଉଁ ରୂପେ ସଜାଏ ନାଟୁଆ ।

କିଏ ସେ ଉବୁରି ଯିବ ମାୟାରୁ ତାହାର

ମାୟାଧର ମାୟା ଯେ ଦେବଙ୍କୁ ଅଗୋଚର ।

କିଏ ତାର ପୁତ୍ର ଜାୟା ବନ୍ଧୁ ସହୋଦର

ମିଛଟାକୁ ମୋର ମୋର କେ ନୁହେଁ କାହର ।

କରମ ଅପକରମ ନୀତି ବା ଅନୀତି

ଯେ ଯାହା କରିବ ଫଳ ପାଇବ ଝଟତି ।

ଭଲ କର୍ମ କଲେ ତାର ମିଳେ ଭଲ ଫଳ

ମନ୍ଦ କାମ ଯୋଗେ ପୂର୍ବ ହେଲା କଂସ କାଳ ।

ସେହିପରି ଅଟେ ଏହି ସଂସାରର ନୀତି

ଚାଳକ ଇଚ୍ଛାରେ ଚଳେ ଭଲ ମନ୍ଦ ଗତି ।

ଶୁଣି ଉଗ୍ରସେନ ବାଣୀ ବିରଞ୍ଚି ନନ୍ଦନ

ବୋଇଲେ ମୁଁ ଆସିନାହିଁ ଗଲା ବହୁ ଦିନ ।

ଦେବକୀ ମାତାର ମନ ଥିଲା ବିଚଳିତ

ନନ୍ଦଘରେ ଯେଣୁ ଥିଲେ ରାମ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ଆଜି ପୁତ୍ରଙ୍କର ମୁଖ ଦେଖନ୍ତି ଜନନୀ

ଦେଖାକରି ଆସିବି ମୁଁ ସଭା ସ୍ଥାନେ ପୁଣି ।

ଏହା କହି ବିଧି ପୁତ୍ର ବୀଣାକୁ ବଜାଇ

କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ କହି ଅନ୍ତଃପୁରେ ହେଲେ ଯାଇ ।

ବୃଦ୍ଧାରାଣୀ ଇନ୍ଦୁମତୀ ମୁନିଙ୍କୁ ଦେଖିଣ

ଅର୍ଘ୍ୟ ଥାଳି ଆଣି କଲେ ଚରଣ ବନ୍ଦନ ।

କଲ୍ୟାଣ କରିଣ ତାଙ୍କୁ ଦେବର୍ଷି ନାରଦ

ବୋଇଲେ କିମ୍ପାଇଁ ମାତା ମନରେ ବିଷାଦ ।

ବିନୟରେ ଇନ୍ଦୁମତୀ କହନ୍ତି ବଚନ

ବୃଦ୍ଧକାଳେ ପୁତ୍ର କଷ୍ଟ ଦେଲେ ନାରାୟଣ ।

ମୃତ୍ୟୁକାଳେ ମୁଖେ ଜଳ ଦେବାକୁ କେ ନାହିଁ

ଏହାଠାରୁ ବଳି ଦୁଃଖ ଅଛି କି ଗୋସାଇଁ ।

ପ୍ରବୋଧି କହନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ବିରଞ୍ଚି ନନ୍ଦନ

ଯାହା ଥିବ ତୋର ରାଣୀ ଭାଗ୍ୟରେ ଘଟନ ।

ଥାଉଁ ଥାଉଁ ପୁତ୍ର ମୃତ୍ୟୁ କାଳେ ହୁଏ ଆନ

ଜଳ ଦେବା ପାଇଁ ମୁଖେ ନ ହୁଏ ଭାଜନ ।

ଶୁଣିଛୁ ତୁ ରାମାୟଣ ଆଗୋ ରାଜରାଣୀ

ଦଶରଥ କୋଳେ ପୁତ୍ର ଜନ୍ମିଥିଲେ ପୁଣି ।

ରାମଲକ୍ଷ୍ମଣ ଭରତ ଆଉ ଶତ୍ରୁଘନ

ବହୁତପସ୍ୟାରେ ହେଲେ ଚାରୋଟି ନନ୍ଦନ ।

କିନ୍ତୁ ମୃତ୍ୟୁକାଳେ କେହି ପାଖେଲେ ନାହିଁ

ଜଳ ନ ପାଇ ମରିଲେ ଦଶରଥ ତହିଁ ।

ଭାଗ୍ୟେ ଥିଲେ ନିଶ୍ଚେ କେହି ଦେବଟି ମୁଖରେ

ସେ ପାଇଁ ଦୁଃଖ କରିବା ଅଟେ ଅବିଚାରେ ।

ବିଷ୍ଣୁ ମାୟାରେ ଚଳଇ ଜୀବ ଏ ସଂସାରେ

ହାଟୁଆ ପରାଏ ସାଙ୍ଗ ପୁତ୍ର ପରିବାରେ ।

ଇନ୍ଦୁମତୀକି ପ୍ରବୋଧ ଦେଇ ବିଧି ସୁତ

ଦେବକୀର ବାସ ଗୃହେ ମିଳିଲେ ତୁରିତ ।

ଅଦିତି କଶ୍ୟପ ବସୁଦେବ ଓ ଦେବକୀ

ଦେବକାର୍ଯ୍ୟେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଜନ୍ମି ହୋଇଛନ୍ତି ସୁଖୀ ।

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ବିଷ୍ଣୁ ମାତା ପିତା ଏହି ଦୁଇ

ଦର୍ଶନ କରିଲେ ମୁନି ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇ ।

ଦେଖି କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଜନନୀ ବହି ମନେ ତୋଷ

ନାରଦଙ୍କୁ ଭକ୍ତଭରେ ହୋଇଣ ନମସ୍ୟ ।

ବୋଇଲେ ହେ ତପୋଧନ ଭାଗ୍ୟ ଆଜି ମୋର

କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମାନନ୍ଦ ସ୍ଵାମୀ ମିଳିଲେ ମୋ ପୁର ।

ସପନେ ମୁଁ ଭାବିଥିଲି ଏ ଚରଣ ଧୂଳି

ସଫଳ କରିବି ମୋର ଶିର ପରେ ବୋଳି ।

ବିବାହ ଦିନୁ ହୋଇଲି ଅକାଳେ ବନ୍ଦିନୀ

ସୋଦର ହେଲା ବଇରୀ ମୋର ଭାଗ୍ୟ ଘେନି

ଆହେ ତପୋଧନ ତୁମ୍ଭେ ଦେବଜ୍ଞ ପୁରୁଷ

ସଂଶୟ କର ମୋଚନ ଆହେ ବିଧିଶିଷ୍ୟ ।

ଏତିକିରେ ଦୁଃଖ ମୋର ହେଲାଣି ପୂରଣ

ଆଖିପାଣି ଢଳା ହୋଇଲା କି ନିବାରଣ ।

ଦେଖିଛ ତ ମୋ କଷଣ ଆହେ ବିଧି ସୁତ

ଶାଙ୍କୋଳି ଚିହ୍ନ ରହିଛି ଯାଇ ନାହିଁ କ୍ଷତ ।

କୁମାରୀ ଦିନରୁ ମୋର ଭଗାରୀ ସୋଦର

ରାଣ୍ଡ କରୁଥୁ ହାଣି ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ମୋହର ।

ବହୁତ ମୋ ବୁକୁଫଟା କାନ୍ଦଣା ସେ ଦେଖି

ବନ୍ଦିଘରେ ମଧୁଶଯ୍ୟା କାଳୁ ମୋତେ ରଖି ।

ଅତି ତେଜବାନ ପୁତ୍ର ଜନମେ ମୋହର

ମୋ କୋଳୁ ଛଡ଼ାଇନେଇ ପ୍ରାଣ ନିଏ ତାର ।

ନାରୀ ଜନ୍ମ କଷ୍ଟ ଭୁଲେ ମାର ଡାକ ଶୁଣି

ମାରି କଷ୍ଟ ହୁଏ ସାର ଝରେ ଆଖିପାଣି ।

ମା କଷଣେ ଝଡ଼ି ପଡ଼େ ଗଛରୁ ପତର

ଆଗେ ମାରେ ମୋର ପୁତ୍ର କଚାଡ଼ି ଶିଳାର ।

ମାଆ ହୋଇ ଛୁଆର କେ ଦେଖିଛ ମରଣ

ଭଗାରୀ ସାଥେ ମୋ ଭାଇ ଦେଇଣ କଷଣ ।

ଏକା ନାହି ଦୁଇଖଣ୍ଡ ଏକା ରକତର

ମୁଁ ହୁଅଇ ବିକଳ ସେ ହସେ କର କର ।

ଦିନ ରାତି କାନ୍ଦି ମରେ ଛୁଆ ମୃତ୍ୟୁ ଦେଖି

ଛଅଟି ପୁତ୍ର ମାଇଲା ମୋ ଆଗରେ ରଖି ।

କଂସଠାରୁ ନିଷ୍ଠୁର କେ ଅଛି ଦୁନିଆଁରେ

ବଡ଼ ଭଉଣୀ ମୁଁ ତାର ନିତି ଗୋଡ଼ ଧରେ ।

ଦିନେ ନ ଚାହେଁ ମୁହଁକୁ କହେ କଟୁକଥା

ହାତେ ନ ମାରି ଭାତରେ କରଇ ହୀନସ୍ଥା ।

ଦେଖିଛ ତ ମୁନି ରାଜକୁଳେ ଜନ୍ମ ହୋଇ

ବିନା ଦୋଷେ ବନ୍ଦିକଲା ମୋତେ କଂସ ନେଇ ।

ସବୁ ବଳୀଠାରୁ ପୁଣି ମୁହିଁ ହୀନିମାନୀ

ମୋ ପାଇଁ ଦିନକୁ ଦିନ ଦଶଟି ଆଇନି ।

ବୃଦ୍ଧକାଳେ ବାପ ମୋହ ପାଇଁ ପଦେ କହି

ରାଜଗାଦି ଛାଡ଼ି ନଗ୍ରେ ପ୍ରହରା କରଇ ।

କାହାକୁ କହିବ ନିଜ ପୁଅ ଅତ୍ୟାଚାର

ନିଜ ରକତ ହୋଇଲା ନିଜକୁ ଜହର ।

ଏହି ଭାଉଜ ମୋହର ବଡ଼ଘର ଝିଅ

ମୋ ରୂପ ଦେଖିଣ ହସୁଥାନ୍ତି ଟହ ଟହ ।

କେଉଁ କଷଣ କହିବି ଦେଖିଛନ୍ତି ମୁନି

ଅନ୍ତନାଡ଼ୀ ଛୁଆ ବାପ ଗୋପ ଗଲା ଘେନି ।

ଦୁଧ ଛୁଆକୁ ମାରିବ ଭଉଣୀ ପୁତନା

ଭାଇକୁ କହି ଚଳିଲା କରିଣ ବାହାନା ।

ପର ପିଲା ମାରୁ ମାରୁ ନିଜେ ପଡ଼ି ମଲା

ଗୁରୁଙ୍କ କଲ୍ୟାଣୁ ମୋର କହ୍ନେଇ ବଞ୍ଚିଲା ।

କେତେ କେତେ କଷଣ ମୋ ପୁତ୍ରକୁ ପଡ଼ିଲା

ଶେଷକୁ କଂସ ମଞ୍ଚାରୁ ଗଡ଼ି ପଡ଼ି ମଲା ।

ଏଣିକି ତୋ ଆଖି ଲୁହଢ଼ଳା ସରିଲାକି

ନେତ୍ର ପିତୁଳି ଦୁହିଁଙ୍କ ବିପତ୍ତି ଗଲାକି ।

ତୁମ୍ଭେତ ସର୍ବଜ୍ଞ ପୁଣି ତ୍ରିକାଳ ଜାଣିଛ

ମୋ ନେତ୍ର ପିତୁଳିଙ୍କର ରିଷ୍ଟ କି ବୁଝିଛ ।

କେତେ କେତେ ବିପଦ ଗୋପରେ ନ ପଡ଼ିଲା

ମାଆ ମଙ୍ଗଳା ଦୟାରୁ ମୋ ନୀଳ ବଞ୍ଚିଲା ।

ଆଉ କେଉଁ ରିଷ୍ଟ ଅଛି କୁହ ମୋ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ

ମାର୍ଜ୍ଜନା କରିବି ଆଜି ମାଆ ମଙ୍ଗଳାଙ୍କୁ ।

ପଦଧୂଳି ଦିଅ ମୋର କଳା ମାଣିକକୁ

ତୁମ୍ଭ କଲ୍ୟାଣେ ନ ପଡୁ ରିଷ୍ଟ ମୋ ପିଲାଙ୍କୁ ।

ରଜା ଘରେ ଜନ୍ମ ହୋଇ ସୁଖ ଭୋଗି ନାହିଁ

ଆଠ ବରଷର ପୁତ୍ର ଗୋରୁ ରଖୁଥାଇ ।

ଏ ପରା ପୁତ୍ର ମୋହର ଛେଉଣ୍ଡ ପରାଏ

ପେଟପୁରା ମିଳେ ନାହିଁ ଚୋରି କରି ଖାଏ ।

ବାପ ମାଆ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ମଲାଠାରୁ ହୀନ

ଭଗାରୀ କଂସ କରିଲା ଦୁହିଁଙ୍କୁ ବନ୍ଧନ ।

ମାଆ ବାପ ଦୁହେଁ ଆଖି ଲୁହ ଢାଳୁ ଥାଉ

ଅଜ୍ଞାନ ଛୁଆ କଷଣ କେ ବୁଝନ୍ତା ଆଉ ।

ବଣଫଳ ଝର ପାଣି ପିଇ ରଖେ ଗାଈ

ଆଠ ବର୍ଷ ହେଲା ଲୁଗା ପିନ୍ଧି ଜାଣି ନାହିଁ ।

ଚାରି ଆଙ୍ଗୁଳିର ଖଣ୍ଡେ ଲେଙ୍ଗୁଟି ମାରିଣ

କଣ୍ଟାବଣେ ବୁଲେ ଗୋଡ଼େ କଠଉ ମାଡ଼ିଣ ।

ଗୁଞ୍ଜ ଫଳମାନ ଗୁଛି ମୟୂର ପୁଚ୍ଛରେ

ରଙ୍କ ପରି ପିନ୍ଧେ ଧନ କେତେ ଶରଧାରେ ।

ମଣି ମାଣିକ୍ୟ କିପରି ସେ ତ ଚିହ୍ନି ନାହିଁ

ରଜାଘରେ ଜନ୍ମ ହୋଇ କି ଦୁଃଖ ସହଇ ।

ଗଉଡ଼ଙ୍କର ବେଉସା ଶିଖିଲା ଯାଦବ

ଗାଈ ଛନ୍ଦ କାନ୍ଧେଧରି ବୁଲେ ଠାବ ଠାବ ।

ଯାଦବ ବଂଶରେ ଯେହୁ ଅଟଇ ଚନ୍ଦନ

ରିଷ୍ଟ ଯୋଗେ ଗୋପାଳର ଘରେ ନେଲା ଦିନ ।

ଗାଈଙ୍କ ଗୋବର ମୂତ ମାଛି ଭଣ ଭଣ

ମଶା ଡାଆଁଶ ଗୁହାଳେ ଶୋଇବା କଷଣ ।

ଛୁଆ ଦୁଇ ଖଣ୍ଡ ମୋର ଜନମରୁ ଦୁଃଖ

ପେଟ ତାର ପିଠି ହେଲା ଆଉ କେଉଁ ସୁଖ ।

ଆଉ ଏଣିକି ତାହାର ରିଷ୍ଟ କଟିଲା କି ?

କଲ୍ୟାଣ କରିଣ ଦିଅ ଚରଣ ଧୂଳିକି ।

କୁହ ତପୋଧନ ପୁତ୍ରେ ରିଷ୍ଟ ଯଦି ଥାଏ

ପ୍ରତିକାର କରିବି ମୁଁ ମୋର ଶକ୍ତିଯାଏ ।

ନାରଦ କହିଲେ ରାଣୀ ତୁମ୍ଭେ ତ ଉଦାର

ଜଗତର ଚିନ୍ତାମଣି ସନ୍ତାନ ତୁମ୍ଭର ।

ଧର୍ମରାଜ୍ୟ ସଂସ୍ଥାପନ କରିବ ତା ବ୍ରତ

ଇଚ୍ଛାମୟ ତାର ଇଚ୍ଛା ପରେ ଏ ଜଗତ ।

ଭାଙ୍ଗିବା ଯୋଡ଼ିବା କାମ ଅଟଇ ତାହାର

ପେଣ୍ଡୁପରି ହାତେ ତାର ଏହି ଚରାଚର ।

ଜଗତରେ କେହି ନାହିଁ ତାହାକୁ ବାନ୍ଧିବ

କେବଳ ପ୍ରେମ ଭକତି ପାରିଲେ ରହିବ ।

ପ୍ରେମ ପାଇଁ ନିତି ନିତି ହୁଏ ସେ କାଙ୍ଗାଳ

ପ୍ରେମ ଏକ ମହାଧନ ଅଟେ ତା ସମ୍ବଳ ।

ଧନ ଜନ ରାଜପଣ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ସମ୍ମାନ

ତା ନୟନେ ମାୟାପରି କରେ ଅନୁମାନ ।

ଧନ ଦେଇ କେହି ତାକୁ ପାଇବା କଠିନ

ରାଜପଣ ପ୍ରତିଷ୍ଠାରେ ନୁହେଁ ସେ ବନ୍ଧନ ।

ଯଜ୍ଞବିଧି ପୂଜାକୁ ସେ କରେ ନାହିଁ ଗଣ୍ୟ

କେବଳ ପ୍ରେମରେ ସେହି ହୁଅଇ ବନ୍ଧନ ।

କୋଟି ଜନମ ସାଧନ ଫଳେ ବ୍ରଜାଙ୍ଗନ

କରିଛନ୍ତି ଅବିଚ୍ଛେଦ୍ୟ ପ୍ରେମରେ ବନ୍ଧନ ।

ପ୍ରେମାଶ୍ରୁ ବିନ୍ଦୁ ସମାନ ନ ବୁଝେ ସେ ଆନ

ଯହିଁ ପ୍ରେମ ତହିଁ ଭକ୍ତି ତହିଁ ଭଗବାନ ।

ସତ୍ୟ ପ୍ରାଣୀ ସଞ୍ଜିବନୀ ଅଟଇ ଯେ ପ୍ରେମ

ପ୍ରେମ ଏକ ଜଗତ ମୋହନ ନିତ୍ୟଧାମ ।

ପ୍ରେମଠାରୁ ଅଟଇଟି ଆନନ୍ଦର ଜାତ

ପ୍ରେମଟି ଅଟଇ ଅନବଦ୍ୟ ଅପ୍ରାକୃତ ।

ରାଜଭୋଗ ଜ୍ଞାନ ଯୋଗ କରମ ଗୁରୁତ୍ୱ

ପ୍ରେମାନନ୍ଦ ପ୍ରେମେ ତାହା ମଣଇ କିଞ୍ଚିତ ।

ସମ୍ପଦ ରାଜଭୋଗରେ ଚାହିଁ ଚେଦିବାକୁ

ବନ୍ଦିହେଲା ପରି ମୋର ନ ଆସେ ମନକୁ ।

ନଦୀକୁ ଯେପରି ବନ୍ଧ ବାନ୍ଧିଥାନ୍ତି ରଖି

ବନ୍ଧ ଭାଙ୍ଗିଗଲେ ହୁଏ ସାଗରର ମୁଖୀ ।

ଗୋଟିଏ ବ୍ରଜ କାମିନୀ ପ୍ରେମ କୋଟି ଧନେ

ମହାଧନୀ ହୋଇ ସେହି ଭ୍ରମଇ ଜୀବନେ ।

ଜାଗ୍ରତ କରିବ ଯଦି ସୁପ୍ତ ବୀଣାଧ୍ୱନି

ରହି ନ ପାରିବ ସେ ତ ଯିବ ତତକ୍ଷଣି ।

ଆଶାର ଅଟ୍ଟାଳି ତବ ଦିନେ ଭାଙ୍ଗି ଦେବ

ତାହାକୁ ବାନ୍ଧିବା ପାଇଁ ସମର୍ଥ କେ ହେବ ।

ସେତ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ଚିନ୍ତାମଣି ସମସ୍ତର

ଏପରି ବାନ୍ଧିବ ଭବେ ଶକତି କାହାର ।

ଯେ ଜାଣେ ପ୍ରେମ ଭକତି ସ୍ନେହ ବିନିମୟ

ସେହି ଦାନବ ତାହାକୁ କରି ଦାନ ସ୍ନେହ ।

ସାବଧାନ ଥିବ ଏ କଥାକୁ ରାଜରାଣୀ

ଯାହାକୁ ପୁତ୍ର କହୁଛ ସେ ତ ଚିନ୍ତାମଣି ।

ଚରାଚର ଚିନ୍ତାମଣି ହୋଇଛି ଜନମ

ପ୍ରେମ ରଜ୍ଜୁରେ ବିଶ୍ଵକୁ ବାନ୍ଧିବାକୁ କ୍ଷମ ।

ନିର୍ଭୀକ ସେ ନିର୍ବିକାର ଅଟେ ପ୍ରେମାନନ୍ଦ

ଜଗତଜନ କରତା ସେହି ଆଦିକନ୍ଦ ।

କରୁଣା ସାଗର ବୋଲି ଗାଉଛି ସଂସାର

ମାୟାଧର ନାମ ପୁଣି ହେଉଛି ପ୍ରଚାର ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବାଳ ମୁକୁନ୍ଦ ବରଜ ବିହାରୀ

ଶ୍ରୀକର ଶ୍ରୀଧର ସୀତାକାନ୍ତ ରାବଣାରୀ ।

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ହୁଅନ୍ତି ଯେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଅବତାର

ଦୁଷ୍ଟ ମାରି ସନ୍ଥ ପାଳିବାଟି କାମ ତାର ।

ତୁମ୍ଭେ ତାକୁ କୁହ ରାଜ ସମ୍ପଦକୁ ନେଇ

ବାନ୍ଧିବ ପୁତ୍ର ସ୍ନେହରେ ସ୍ଵାର୍ଥ କିଛି ଥୋଇ ।

ସେ ନ ଜାଣେ ଅର୍ଥ ସ୍ୱାର୍ଥ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ସମ୍ପଦ

ବାନ୍ଧି ହୁଏ ପ୍ରେମେ ଯେଣୁ ହୁଏ ପ୍ରେମାନନ୍ଦ ।

ନିଖିଳ ଜଗତ ଯାର ଦେହେ ଅଛି ଘେରି

ସବୁକଥା ଜାଣନ୍ତି ସେ ସର୍ବ ଘଟେ ପୂରି ।

ପ୍ରକୃତି ପାପ ସେ ତ ପୁରୁଷ ନିରିମଳ

କାହାରି ସୁଖ ଦୁଃଖରେ ନୁହନ୍ତି ସେ ଭୋଳ ।

ସବୁଛାଡ଼ି ଯେଉଁ ଲୋକ ତାରେ ପ୍ରେମ କରେ

ବନ୍ଧା ହୋଇ ତାର ପ୍ରେମେ ତା ଦୁଃଖ କୁହରେ ।

ସନ୍ତାନ ପ୍ରେମରେ ଯଦି ତାକୁ ବାନ୍ଧିପାର

ବାନ୍ଧିବା ନୁହେଁ ସହଜ ତୁମ୍ଭେ ଚେଷ୍ଟାକର ।

ମାଆ ହୋଇ ସହିଲୁ ତୁ ବହୁତ କଷଣ

ତୋର ଶୋକାକୁଳେ ହେଲା କଂସର ମରଣ ।

ଛଅ ପୁତ୍ର ତୋର ଆଗେ ମରାଇଲା କଂସ

ସପ୍ତ ଗର୍ଭପରେ କଲୁ ଅଷ୍ଟମେ ମୂହାଁସ ।

ଏ ଗର୍ଭ ବଞ୍ଚି ରହିବ କାର ଥିଲା ଆଶା

ଗର୍ଭଉଦେ ବେଳୁଁ କଲ ଧରମେ ଭରସା ।

କେତେ ଦିଅଁ ଦେବତାଙ୍କୁ କରିଛୁ ମନାସ

କଂସ ମୁଖରୁ ବଞ୍ଚାଅ ମୋର ବାଳଶିଷ୍ୟ ।

ତୋ ଆକୁଳ ଦେଖି ଜନ୍ମ ହେଲେ ନାରାୟଣ

ଦେଖୁ ଦେଖୁ କଂସର ଯେ ହୋଇଲା ମରଣ ।

କଷଣ କଟିଲା ବନ୍ଦୀ ଶାଙ୍କୋଳି କଟିଲା

ରାଜରାଣୀ ତୋର ଯଶ ସଂସାର ରଟିଲା ।

ଦୁଃଖ ବେଳ କଥା ସୁଖ ବେଳେ ହୁଏ ଆନ

ଦୁଃଖ ସଙ୍କଳପ ସୁଖେ ପଡ଼େ କି କା ମନ ।

ବନ୍ଦୀଘରେ ରହି ଦୁଃଖେ ହୁଅଇ ଆକୁଳ

ଡାକଇ ଦିଅଁ ଦେବତା କର ଅନୁକୂଳ ।

ସୁଖହେଲେ ପାଶୋରଇ ପୁଣି ପଡ଼େ ରିଷ୍ଟ

ଦୁଃଖେ ସୁଖେ ଭୁଲି ପ୍ରାଣ ପାଉଥାଏ କଷ୍ଟ ।

ଶୁଣି ଦେବକୀ କହିଲେ ଏ କଥା ଯଥାର୍ଥ

ପୁତ୍ର ମୁଖ ଦେଖି ମୁହିଁ ଭୁଲିଛି ସେ ଅର୍ଥ ।

ନିରାଶ୍ରୟ ବନ୍ଦୀ ବହୁ ଦିନୁ ଆକୁଳିତ

ହୋଇଥାଏ ପ୍ରିୟଜନ ଦର୍ଶନେ ଯେମନ୍ତ ।

ସବୁ ଭୁଲି ପୂର୍ବ ସ୍ନେହ ହୁଏ ବିହ୍ୱଳିତ

ସେହିପରି ପାଗଳିନୀ ହେଲି ମୁନି ମୁଁ ତ ।

ନାରଦ କହିଲେ ରାଣୀ ମନେ ହେତୁକର

ସଂକଳ୍ପ କରିଛ କୃଷ୍ଣ ଥିଲେଟି ଗର୍ଭର ।

ଯଦି ଏ ପୁତ୍ର ମୋହର କଂସ ନ ମାରିବ

ପ୍ରଭାସ ତୀର୍ଥରେ ଲକ୍ଷେ ଧେନୁ ଦାନ ଦେବ ।

ଧର୍ମ ବଳୁ କୁମରକୁ ଦେଖି କଂସ ମଲା

କେତେ କେତେ ବିପଦରୁ ଦଇବ ରଖିଲା ।

ଶୁଣି ଦେବକୀ କହିଲେ ଅତି ଦୁଃଖ ବହି

ଭୁଲି ଯାଇଥିଲି ରକ୍ଷା କରିବ ଗୋସାଇଁ ।

ତୁମ୍ଭ କଲ୍ୟାଣରୁ ଏବେ ରିଷ୍ଟ ଦୂର ଗଲା

ଭୁଲି ଯାଇଥିବା କଥା ମୋର ମନେ ହେଲା ।

ମହତ ଲୋକ ବୋଲିଣ ଦେଲି ସିନା କହି

ପୁତ୍ର ମୁଖ ଦେଖି ଭୋଳ ହୋଇଥିଲି ମୁହିଁ ।

ଭଲ କଥା ଗୋଟି ମୋର ବଳାଇଛ ମନ

ଆଜି କହି ପିତାଙ୍କୁ କରିବି ଆୟୋଜନ ।

ଦେବର୍ଷି ନାରଦ ତହୁଁ ବିଦାୟ ହୋଇଣ

ଗଲେ ରାଜସଭା ତହିଁ ଥିଲେ ଉଗ୍ରସେନ ।

ମୁନିଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ରାଜା ଆସନେ ବସାଇ

ଏ ସମୟେ ଦେବକୀ ମିଳିଲେ ତହିଁ ଯାଇଁ ।

ମାତାଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ରାମ କୃଷ୍ଣ ଦୁଇଭାଇ

ରାଜସିଂହାସନପରୁ ଉଠିଲେକ ଡେଇଁ ।

ଠିଆହେଲେ ଦୁଇ ପୁଅ ମାତା କାନି ଧରି

ଦିଶୁଥାନ୍ତି ସିଂହର ଶାବକ ଯେହ୍ନେ ହରି ।

କୌଶଲ୍ୟାଙ୍କ ପାଖେ ଯଥା ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଶ୍ରୀରାମ

ଯମୁନା ସରସ୍ୱତୀଙ୍କର ଗଙ୍ଗା କି ସଙ୍ଗମ ।

ଶ୍ୟାମଳ ଧବଳ ରୂପ କୃଷ୍ଣ ବଳରାମ

ଦେବକୀ ଦେବୀ କନକ ଦେହ ତହିଁ ସମ ।

ପ୍ରଣାମ ହୋଇଲେ ଦେବୀ ପିତାଙ୍କ ଚରଣେ

କଲ୍ୟାଣ କରି ଉଠାଇ ଉଗ୍ରସେନ ଭଣେ ।

ପଚାରନ୍ତି ଦଣ୍ଡଧାରୀ ଶୁଣ ଆଗୋ ମାତ

କହ କି ଅଭାବ ତୋର ହେଲା ଉପସ୍ଥିତ ।

ଶୁଣି ଦେବକୀ କହିଲେ ଶୁଣ ହେ ଜନକ

ମନାସିବା କଥା ଭୁଲିଅଛି ମୁଁ ଅନେକ ।

ଯେତେବେଳେ କାହ୍ନୁ ଥିଲା ଗର୍ଭରେ ମୋହର

ମନାସିଛି ଯଦି ପୁତ୍ର ବଞ୍ଚିବ ଏବାର ।

ପ୍ରଭାସ ତୀର୍ଥରେ କରି ଯଜ୍ଞ ଆୟୋଜନ

ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ଦେବି ଲକ୍ଷେଧେନୁ ଦାନ ।

ଆଜି ମନେ ପକାଇଲେ ବିରଞ୍ଚି ନନ୍ଦନ

ସଂକଳ୍ପ କରିଣ ଭୁଲିଥିଲା ମୋର ମନ ।

ଶୁଣି ରାଜା ଉଗ୍ରସେନ ଅତି ତୋଷ ହୋଇ

ଡକାଇ କହିଲେ ତହିଁ ରାମ କୃଷ୍ଣେ ଯାଇ ।

ଆହେ କୃଷ୍ଣ ରାମ ଶୁଣିଲତ ମାତା କଥା

କୁହ କେଉଁ ଦିନ ଦାନ କରିବା ବ୍ୟବସ୍ଥା ।

ଶୁଣି ଧୀରେ କହୁଛନ୍ତି କମଳ ଲୋଚନ

ଭାଗ୍ୟକୁ ଅଛନ୍ତି ଏଥେ ବିଧାତା ନନ୍ଦନ ।

କର ଅଜା ନିକଟରେ ଯଜ୍ଞ ଆୟୋଜନ

ଦେବର୍ଷି କୁହନ୍ତୁ କେବେ ଅଛି ଶୁଭଦିନ ।

ଦେବର୍ଷି କହିଲେ ନିଜେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡପତିଙ୍କୁ

କେଉଁ କଥା ଅଜଣା ବା ରହିଛି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ଆଝୁଁ ଷଷ୍ଠ ଦିନେ ହେବ କର୍କଟର ଶେଷ

ସେହି ଦିନ କର ଦାନ ଆରମ୍ଭ ଦିବସ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହିଲେ ଦାନ ପରେ ଯଜ୍ଞ ହେବ

ଆହୁତି ପ୍ରଦାନେ ଅଗ୍ନି ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବ ।

ଆମନ୍ତ୍ରିତ କର ମୁନି ତିନିପୁରଯାକ

ମନ ଯାନେ ଯାଇ କରି ପାରିବେ ଏତେକ ।

ନାରଦ କହିଲେ ତାହା ତହିଁ ଅଙ୍ଗୀକାର

ପୁଣି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହିଲେ ଆହେ ମୁନିବର ।

ଗୋପପୁର ଛାଡ଼ି ଆଉ ସବୁଠାକୁ ଯିବ

ମୋର ନିମନ୍ତ୍ରଣ ସର୍ବଠାରେ ଜଣାଇବ ।

ପୁଣି କହନ୍ତି ସଧୀରେ ବିରଞ୍ଚି ନନ୍ଦନ

ଗୋପେ ନ ବରିବା ହୋଇପାରେ ଅବିଧାନ ।

ପାଳିତ ମାତା ଯଶୋଦା ଆବର ଯେ ନନ୍ଦ

ଚାହିଁଥିବେ ଶୁଣିବାକୁ ତୁମ୍ଭ ଭଲମନ୍ଦ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହିଲେ ଉଦ୍ଧବଙ୍କୁ ପଠାଇଣ

ସବୁବେଳେ ଭଲମନ୍ଦ ବୁଝିଛି ମୁଁ ଜାଣ ।

ଗୋପ ପ୍ରେମ ଭୁଲିବାକୁ ଅଟେ ମୁଁ ଅକ୍ଷମ

ସହଜେ ତ ବିଶ୍ୱ ହିତେ ଅଟେ ମୋ ଜୀବନ ।

ଯାଅ ମୁନି ଆଉ ସବୁଠାରେ ଆମନ୍ତ୍ରିବ

ପୁଣି ଆସି ଯଜ୍ଞ କାର୍ଯ୍ୟେ ଯୋଗଦାନ ଦେବ ।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ପାଦପଦ୍ମ ଧ୍ୟାୟି

ଦୀନ ଇନ୍ଦ୍ରମଣି ସାହୁ ଗୀତରେ କହଇ ।

ଶୁକ ମୁନିଙ୍କ ଚରଣେ କରିଲେ ବିନତି ।

ହେ ମୁନି କୁହ କି ରୂପେ ଯଜ୍ଞର ବିଧାନ

କେଉଁପରି କରିଲେ ସେ ରାଜୀବ ଲୋଚନ ।

ପ୍ରଭାସ ବୋଲି ସେ ତୀର୍ଥ କେଉଁଠାରେ ଅଛି

କୁହ ସଂଶୟ ଫିଟାଇ ମୋତେ ବ୍ୟାସ ବତ୍ସି ।

ଶୁଣ କହୁଅଛନ୍ତି ସେ ବ୍ୟାସଙ୍କ ନନ୍ଦନ

ଏ ଅତି ରହସ୍ୟ କଥା ଶୁଣ ହେ ରାଜନ ।

ମଥୁରା ନଗରୀ ଦକ୍ଷିଣରେ ବହେ ଧାର

କଳକଳ ନାଦିନୀ ଯମୁନା ନାମ ତାର ।

ମଧୁଗିରି ପର୍ବତରୁ ମିଶେ ତହିଁ ଝର

ବହୁତ ଗଭୀର ନଦୀ କୃଷ୍ଣବର୍ଣ୍ଣ ନୀର ।

ବାସ୍ତରୀ ପର୍ବତ ମାଳା ପଶ୍ଚିମ ପ୍ରଦେଶେ

ସରସ୍ୱତୀ ନୀର ଧାର ସେହିଠାରେ ଆସେ ।

ଯମୁନା ଓ ସରସ୍ୱତୀ ଦକ୍ଷିଣ ବାହିନୀ

ଦଧିଚି ଆଶ୍ରମ ତହିଁ ଥିଲେ ମହାଜ୍ଞାନୀ ।

ତାଙ୍କ ଜ୍ଞାନପ୍ରଭା ହେଲା ବିଶ୍ଵେ ଆଲୋକିତ

ଦେବଙ୍କୁ ରଖିଲେ ଅସ୍ଥି ଦାନକରି ସେ ତ ।

ଦେବେ ମିଳି ସେହି ସ୍ଥାନେ କରିଲେ ସ୍ନାହାନ

ପ୍ରଭାସ ତୀର୍ଥ ବୋଲିଣ ହେଲା ତାର ନାମ ।

ସେହି ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନେ ଯଜ୍ଞ କରିବେ ଅଚ୍ୟୁତ

ଉଗ୍ରସେନଙ୍କୁ ଡକାଇ କହନ୍ତି ସମସ୍ତ ।

ଆହେ ଅଜା ଯଜ୍ଞ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି ଅଳ୍ପଦିନ

ଏ ଭିତରେ କର ତୁମ୍ଭେ ଯଥା ଆୟୋଜନ ।

ଯଜ୍ଞବିଧି ଯୋଗାଡ଼ ହୋ ଆଣ ବେଗକରି

ଛତ୍ର ଚାମର ଆଲଟ ଖଦିମାନ ଧରି ।

ଚଞ୍ଚଳ ଅଣାଅ ଯାଇଁ ସର୍ବ ଶୁଭଫଳ

ଅଣାଅ ଧେନୁ ଓ ବତ୍ସା କରି ଅନୁକୂଳ ।

ଏକବର୍ଣ୍ଣି ଗାଭୀ ବତ୍ସା ଦେଖିଣ ଆଣିବ

ମିଷ୍ଟକ୍ଷୀର ଗାଭୀ ବିଧିମତ ଦେଉଥିବ ।

ଯେଉଁ ଦ୍ୱିଜ ନେବ କ୍ଷୀର ସନ୍ତୁଷ୍ଟେ ଖାଇବ

ତେବେ ସିନା ଧର୍ମଫଳ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ମିଳିବ ।

ଯେଉଁ ଗୋପାଳଙ୍କଠାରୁ ଗାଭୀଟି କିଣିବ

ନ୍ୟାୟ ଅନୁସାରେ ତାର ମୂଲ୍ୟ ଦେଉଥିବ ।

ରାଜାଘର ବୋଲି ଗୋପାଳଙ୍କୁ ଧମକାଇ

କଡ଼େ ଉଣା କଲେ ତାର ଧର୍ମ ଉଣା ହୋଇ ।

ଏଥିପାଇଁ ସାବଧାନ ଥିବ ହେ ରାଜନ

ଶୁଭ କାମରେ ଅନ୍ୟାୟ ନହୁଏ ଯେସନ ।

ପ୍ରଜାମାନଙ୍କୁ ଯଜ୍ଞରେ କାମେ ଖଟାଇବ

ଶ୍ରମ ଅପେକ୍ଷା ଅଧିକ ମଜୁରୀଟି ଦେବ ।

ବେଠି ବେଗାରି ପ୍ରଜାଙ୍କୁ ଖଟାଇବ ନାହିଁ

ନ୍ୟାୟଶ୍ରମ ମୂଲ୍ୟ ଦେବ ଭଣ୍ଡାରୁ ବୁଝାଇ ।

ନିଜ ପରିଶ୍ରମ ଦୁଇଗୁଣ ଖଟାଇବ

ମୁହିଁ ବଡ଼ ପୁଣି ରାଜା ଗର୍ବ ନ କରିବ ।

ସତ କାମେ ସତ ଧନ କର ବିନିମୟ

ତେବେ ସିନା ସତ ଯଜ୍ଞ ଦେବ ପରିଚୟ ।

ଅପୂଜା ଦେବଙ୍କୁ ରାଜ୍ୟେ ପୂଜା ହେ କରାଅ

ଦେବାର୍ଚ୍ଚନ ବିଧିମାନ ସକଳ ଭିଆଅ ।

ଦୈବଜ୍ଞ ବିପ୍ରଙ୍କୁ ବେଗେ ଅଣାଅ ହୋ ଯାଇ

ଶୁଭ ଅନୁକୂଳ ବେଳା କହିବେ ବୁଝାଇ ।

ସବୁ ଶୁଭକାର୍ଯ୍ୟ ତାକୁ ଲୋଡ଼ା ଅଟେ ମୂଳ

ମଙ୍ଗଳାଷ୍ଟକ ପଢ଼ି କରନ୍ତି ଅନୁକୂଳ ।

ଦେବଜ୍ଞ ବିପ୍ରଙ୍କୁ ଆଣ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରି

ସାମବେଦ ଉଚ୍ଚାରିବେ ବିଷ୍ଣୁ ନାମ ଧରି ।

ଦେବତା ବିପ୍ରଙ୍କୁ ବର ଜଣ ଜଣ କରି

ଏ ଦେଶେ ଯେତେ ଶାସନ ରହିଅଛି ପୂରି ।

ଜଣ ଜଣ କରି ବିପ୍ରମାନଙ୍କୁ ବରିବ

ସର୍ବ ଗ୍ରାମ ଦେବତୀଙ୍କୁ ମାର୍ଜ୍ଜନା କରିବ ।

ଖଟଣି ବାରିକ ଆଉ ଗୃହ ସେବାକାରୀ

ଯଥା ବିଧି ମାନ୍ୟ ଦେଇ ଆଣ ଯତ୍ନ କରି ।

ସର୍ବ କୁଟୁମ୍ବ ଅଣାଅ ଗଉରବ କରି

କେହି ଦୁଆରୁ ନିରାଶେ ନ ଯାନ୍ତୁ ହେ ଫେରି ।

ଆଶାକରି ଜଣେ ଯଦି ନିରାଶ ହୋଇବ

ସର୍ବ ଧର୍ମ ସେହି ପାପେ ଧ୍ୱଂସ ହୋଇଯିବ ।

ଅଳ୍ପ ଅଗ୍ନି ଯେଉଁପରି ଦେଶ ଦିଏ ପୋଡ଼ି

ଅଳ୍ପ ପାପ କୋଟି ପୁଣ୍ୟ ନାଶିବଟି ପଡ଼ି ।

କେହି ନ ହେବେ ଯେପରି ଦୁଆରୁ ନିରାଶ

ତୁମ୍ଭେ ରାଜା ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରଜା ତୁମ୍ଭଠାରେ ଆଶ ।

ସର୍ବମନ ଦେଇ କର ଶୁଭ ଅନୁଷ୍ଠାନ

ପ୍ରଜାମାନେ କରନ୍ତୁ ଏ ଉତ୍ସବ ପାଳନ ।

ଦ୍ଵାରେ ଦ୍ୱାରେ ମଥୁରାରେ ବସୁ ପୂର୍ଣ୍ଣକୁମ୍ଭ

ସର୍ବେ ଆନନ୍ଦେ ମଜନ୍ତୁ ଛାଡ଼ି ଦମ୍ଭ କ୍ଷୋଭ ।

ରମ୍ଭା ବୃକ୍ଷମାନ ଦ୍ୱାରଦେଶରେ ରୋପିବେ

ପୂର୍ଣ୍ଣକୁମ୍ଭେ ଚୂତ ପତ୍ର ନାରିକେଳ ଦେବେ ।

ଦ୍ଵାରଦେଶେ ଝୁଲାଇବେ ଚୂତ ପତ୍ର ଡାଳ

ନାନ ଫୁଲ ପତ୍ର କରିଥିବେଟି ମଞ୍ଜୁଳ ।

ଛାତପରେ ଉଡ଼ାଇବେ ଯତନେ ଚିରାଳ

ବାୟୁ ମୁଖେ ଜଣାଇବ ଶୁଭ ଅନୁକୂଳ ।

ବାଦ୍ୟକାରମାନଙ୍କୁ ହେ ଦେବ ଆମନ୍ତ୍ରଣ

ତୁରୀ ଭେରୀ ଢୋଲ କଂସା ବସାଇବେ ପୁଣ ।

ମୃଦଙ୍ଗ ପଟ୍ଟହ ତାଳ ସଙ୍ଗେ କରତାଳ

ବଜାଇବେ ଯଜ୍ଞସ୍ଥଳେ ଆନନ୍ଦେ ସକଳ ।

ନୃତ୍ୟକାରୀମାନଙ୍କୁ ହେ ଦେବ ଆମନ୍ତ୍ରଣ

ନାଚିବେ ଆନନ୍ଦେ ନାମ ବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ଗାଇଣ ।

ଯଜ୍ଞସ୍ଥାନେ ନିଜେ ଯାଇ ଗଢ଼ିବ ହୋ ବାସ

ତିନିପୁର ଲୋକେ ଯହିଁ କରିବେ ଆବାସ ।

ରାଉତ ମାହୁନ୍ତ ସୈନ୍ୟ ସେନାଙ୍କ କୁଟୀର

ରାଜାମାନଙ୍କ ରହିବା ପାଇଁ ବାସ ଘର ।

ପାଞ୍ଚଦିନ ରହିବେଟି ଯଜ୍ଞ ସନ୍ନିଧାନେ

ଖାଇବା ରହିବା ନିତ୍ୟ କର୍ମର ବିଧାନେ ।

ସେହି ଅନୁପାତେ ରହିବାର ବାସଗୃହ

କର ଯଜ୍ଞସ୍ଥାନେ ନେଇ ଧନ ବିନିମୟ ।

ଭଣ୍ଡାରରୁ ଶକଟରେ ବହିନେବେ ଧନ

କରାଇବ ଖାଦ୍ୟଘର ଖାଦ୍ୟର ବିଧାନ ।

ନାନାଦି ଅନ୍ନ ବସନ୍ନ ସହ ପକ୍ୱଫଳ

କରାଇବ ସେ ସ୍ଥାନରେ ଯୋଗାଡ଼ ସକଳ ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଆଦେଶେ ରାଜା ମନ୍ତ୍ରୀକୁ ଡକାଇ

ନଗରେ ଧ୍ୱଂସା ଦେବାକୁ କହିଲେ ବୁଝାଇ ।

କରଣ ଖୁଣ୍ଟିଆ ଆଦି ରାଉତ ମାହୁନ୍ତ

କାଲି ରାଜ ସଭାଠାରେ ହେବ ଉପସ୍ଥିତ ।

ମଥୁରାରେ ରହିଛନ୍ତି ଯେତେ ମହାରଣା

ସରବେ କାମ କରିବେ ନେଇଣ ପାଉଣା ।

କାଲି ପ୍ରଭାତରୁ କର୍ମ ଆରମ୍ଭ ହୋଇବ

ପ୍ରଭାସ ତୀର୍ଥରେ ଯଜ୍ଞ କରିବେ ମାଧବ ।

ବେଶୀଦିନ ନାହିଁ ମୋଟେ ଅଟେ ଷଷ୍ଠଦିନ

ଦୁଇଦିନେ ହେବ ଆୟୋଜନ ବିଧିମାନ ।

ଦେବକୀଙ୍କ ଧେନୁ ଦାନ ଯଜ୍ଞ ଅଧିବାସ

ପ୍ରଥମ ଦିନରୁ କର୍ମ ହେବ ପରକାଶ ।

କର୍କଟ ଛବିଶଠାରୁ ମାସ ଶେଷଯାଏ

ହେବ ମାହେନ୍ଦ୍ର ଯୋଗଟି ହୋଇଛି ଉଦୟେ ।

ଏହି ପାଞ୍ଚଦିନ ସର୍ବ ମଥୁରାର ଜନ

କରିବେ ନିଜ ବାସରେ ଉତ୍ସବ ପାଳନ ।

କାଲି ପ୍ରଭାତୁ ଶକଟ ଯାନ ବାହନରେ

ପ୍ରଭାସକୁ ନିଅ ସର୍ବ କର୍ମ ଉପଚାରେ ।

ଆଜ୍ଞାପାଇ ମନ୍ତ୍ରୀ ଧ୍ୱଂସା ଦିଆଇଲେ ଦେଶେ

ସଭାଭଙ୍ଗ କରି ରାଜା ଗଲେ ନିଜ ବାସେ ।

କଟାଇଲେ ବିଭାବରୀ ପୁରେ ଉଗ୍ରସେନ

ରାମକୃଷ୍ଣ ମାତା କୋଳେ କରିଲେ ଶୟନ ।

ପ୍ରଭାତ ହୁଅନ୍ତେ ଦେଲା କୁକ୍‌କୁଟ ସଙ୍କେତ

ବ୍ରାହ୍ମ ମୁହୁର୍ତ୍ତରୁ ରାଜା ଉଠିଲେ ତ୍ୱରିତ ।

ପ୍ରଭାତ ସ୍ମରଣ କଲେ ବିରାଟ ପୁରୁଷ

ଜୟ ରାମ ଗୋବିନ୍ଦ ଗୋପାଳ ହୃଷୀକେଶ ।

ଜୟ ହେ ଅଚ୍ୟୁତ ଚରାଚର ଚିନ୍ତାମଣି

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଅଣାକାର ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ରପାଣି ।

ବିହନ୍ତା ପୁରୁଷ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ କ୍ଷୟକାରୀ

ସଂସାର ଖେଳା କରୁଛ ମାୟା ରୂପ ଧରି ।

ତୋର ମାୟା କେ ବୁଝିବ କାର ସମରଥ

ତୁ ଯାକୁ ସଦୟ ହେଉ ପାଏ ତୋର ତତ୍ତ୍ୱ ।

କର୍ମ କ୍ଷେତ୍ରେ ଜନ୍ମଦେଲୁ ଆହେ ଦାମୋଦର

ରାତ୍ରଅନ୍ତେ ଦିବସକୁ ଅନୁଗ୍ରହ କର ।

ମୋହ ମାୟାରୁ ବଞ୍ଚିତ କର ହୃଷୀକେଶ

ଏତିକି ପ୍ରାର୍ଥନା ପଦେ ଜଣାଉଛି ଦାସ ।

ଦେବ ଆଳେ ଶଙ୍ଖଧ୍ୱନି ଶୁଭଇ ପ୍ରଖର

ନିତ୍ୟକର୍ମ କରି ରାଜା ହୋଇଲେ ବାହାର ।

ଛାମୁରେ ଖୁଣ୍ଟିଆ ଆସି ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ କରଣ ଯେ ଡଗରା ଓ ଦାସ ।

ଘୋଷଣା ପାଇଣ ପ୍ରଜା ହୋଇଲେ ହାଜର

ମହାରଣା ଆଦି ଯେତେ କର୍ମ କରିବାର ।

ନିଜେ ରାଜା ହସ୍ତୀ ଚଢ଼ି ଦେବଜ୍ଞକୁ ନେଇ

ପ୍ରଭାସ ତୀର୍ଥରେ ଯଜ୍ଞ କରିବାର ପାଇଁ ।

ଚଳା ଯାନ ଯେ ବାହନ ହୋଇଲେ ହରଷ

କେଉଁ ସ୍ଥାନେ ଯଜ୍ଞ ହେବ ଦେବାକୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ।

ଉତ୍ତରକୁ ସରସ୍ୱତୀ ଯମୁନା ସଙ୍ଗମ

ରହିଛି ବିଶାଳ ବଟବୃକ୍ଷ ତାର ନାମ ।

ଅତି ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ସେ ଭୂମି ଶ୍ୟାମଳ ସୈକତ

ଶ୍ୟାମ ଦୁର୍ବାଦଳ ରାହୁ ବହୁ ଦୀର୍ଘ ପ୍ରସ୍ଥ ।

ଯୋଜନ ଆକାର ଭୂମି ଦୀର୍ଘ ପ୍ରତିକାର

ସରସ୍ୱତୀ ଏ ଯମୁନା ଦକ୍ଷିଣ ନଗର ।

ପଶ୍ଚିମକୁ ହେମମାଳ ପାହାଡ଼ ପ୍ରଦେଶ

ନିର୍ମଳ ଝରଣାଜଳ ମଣ୍ଡେ ପାଦଦେଶ ।

ପୂର୍ବଦିଗେ ବନ ବୃକ୍ଷଲତା ସୁଶୋଭିତ

ସବୁକାଳେ ବହୁଥାଏ ମଳୟ ବସନ୍ତ ।

ପକ୍ଷୀ କୁଳ କଣ୍ଠସ୍ୱର ପ୍ରାଣୀ ମନହରେ

ବୁଲୁଛନ୍ତି ଛାଗ ମୃଗ ଗାଭୀ ସେ ଭୂମିରେ ।

ହିଂସ୍ର ଜନ୍ତୁ ହିଂସା ନାହିଁ ନାହିଁ ଘନ ବନ

ମୟୂର ସଙ୍ଗେ ମୟୂରୀମାନେ ପ୍ରେମେ ମଗ୍ନ ।

ଯମୁନା ଓ ସରସ୍ୱତୀ କୂଳେ ସେହି ପୀଠ

ଦଧିଚୀଙ୍କ ପ୍ରଭା ଯୋଗୁଁ ସେ ପ୍ରଭାସ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ।

ଅତି ପୁଣ୍ୟମୟ ସ୍ଥାନ ଜନମନ ହରେ

ଆରୋପିଲେ ଯଜ୍ଞସ୍ଥାନ ନୃପତି ସେଠାରେ ।

ଯଜ୍ଞାଗାର ଆୟତନ ଏକ ଚତୁର୍ଥାଂଶ

ଉପରେ ଟଣାଇ ଚନ୍ଦ୍ରାତପ ଏକବିଂଶ ।

ବିପ୍ରମଣ୍ଡଳ ଦେବତା ମଣ୍ଡଳି ରଖାଇ

ଦର୍ଶକ ରାଜା ପରଜା ବସିବେକ ତହିଁ ।

ଚାରିପାଖେ ଚାରିଜାତି ବିଭିନ୍ନ ଆସନ

କୁଶାସନେ ବିପ୍ର କରିବେ ଯେ ଅଧ୍ୟୟନ ।

ମୃଗ ଚର୍ମ ରଷିଙ୍କର ତାର ପାଶେ ଥୋଇ

ଦେବାଙ୍ଗ ଗାଲିଚା ଫୁଲ ଶଯ୍ୟାରେ ବିଛାଇ ।

ସ୍ୱର୍ଗ ସୁରପତିଙ୍କର ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ସିଂହାସନ

ଶାର୍ଦ୍ଦୁଳ ଚର୍ମ ଆସନେ ଥିବେ ପଞ୍ଚାନନ ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କୁଶାସନେ ଆସନେ ମଣ୍ଡଣି

ଆବର ବସିବେ ମର୍ତ୍ତଦେଶ ନରମଣି ।

ହସ୍ତୀ ଦନ୍ତ ପଲଙ୍କରେ ଗାଲିଚା ପକାଇ

ଚାରିଜଣ ଏକାସନେ ବସିଯିବେ ତହିଁ ।

ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ଖଟେ ହୋଇଥିବ ମାଣିକ୍ୟ ଭୂଷିତ

ବସିବେ ମରତବାସୀ ବିଜ୍ଞାନୀ ପଣ୍ଡିତ ।

ଭୂମିପରେ ରହି ତୁଳି ତଳ୍ପ ସଜାଇବେ

ପ୍ରଜା କର୍ମଚାରୀ ବୃନ୍ଦ ଆସିଲେ ଦେଖିବେ ।

କରାଇଲେ ଚାରିପାଶେ ଆସନ ଏପରି

ପୁରୋଧା କରତା ସ୍ଥାନ କୁଶାସନେ କରି ।

ରୋପଣ କରିବ ରମ୍ଭା ବୃକ୍ଷ ଯତ୍ନ କରି

ଚୂତ ପତ୍ରମାଳା ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ୱେ ସରି ସରି ।

ମୁକୁତା ପ୍ରବାଳ ମଣି କାଚ ଓ କାଞ୍ଚନ

ତୋରଣ ସଜାଇ ଦେଇ କରି ସୁଶୋଭନ ।

ଚାରି ପାଖେ ପୂର୍ଣ୍ଣକୁମ୍ଭ ଚୂତ ଡାଳମାନ

ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି ସଜାଇବ କରିଣ ଯତନ ।

ବୈଡୁର୍ଯ୍ୟ ଚିରାଳ ଆଦି ନିଶାଣ ଓ ଚିତ୍ର

ଚାରିପାଖେ ସଜାଇବ କରି ନାନା ଚିତ୍ର ।

ଚନ୍ଦ୍ରାତପ ଖମ୍ବେ ବାନ୍ଧି ସୁଝୀନ ବସନ

ରକ୍ତ ପୀତ ବିଚିତ୍ର ରଙ୍ଗର ବାସମାନ ।

କାଚ ଖମ୍ବରେ ଖଞ୍ଜିବ ସୁରଙ୍ଗ ଆଲୋକ

ନାନାବର୍ଣ୍ଣେ କାଚ ସଙ୍ଗେ ଜରାଇବ ଠିକ ।

ରକ୍ତପୀତ ସବୁଜରେ ଥିବ ଦିପାବଳୀ

ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋବିନ୍ଦ ଚାନ୍ଦୁଆ ମଧ୍ୟେ ଚିତ୍ରାବଳୀ ।

ମଣିମୟ ମାଣିକ୍ୟର ନନ୍ଦାବର୍ତ୍ତ କାମ

ମଧ୍ୟ ଯଜ୍ଞାଗାର କରାଇବ ମନୋରମ ।

ଯିବା ଆସିବାର ପଥ ପୁଣି ପାନ୍ଥଶ୍ରେଣୀ

ରାସ୍ତା ଦୁଇପାଖକୁ ଯେ କରିବ ମଣ୍ଡଣି ।

ଯଜ୍ଞ ଚାରିପାଖେ କରାଇବଟି ପ୍ରାଚୀର

ଯିବା ଆସିବାକୁ ରଖି ଚାରିଗୋଟି ଦ୍ଵାର ।

ମୃତ୍ତିକାର ସିଂହ ଦୁଇପାଖେ ବସାଇବ

ଦେଶ ପତାକା ତା ଆଗେ ନେଇ ଟଙ୍ଗାଇବ ।

ବାଦ୍ୟକାର ନୃତ୍ୟକାର ବସିବା ଆସ୍ଥାନ

ଯଜ୍ଞ ପାଶେ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନେ କର ଆୟୋଜନ ।

ଖାଇବା ରହିବା ବାସ କରିବ ଗଠନ

ରାଜଗୃହ ମନ୍ତ୍ରୀଗୃହ ସେନାପତି ସ୍ଥାନ ।

ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି କରି ପୁର କରିବ ନିର୍ମାଣ

ଭିତରେ ଥିବ ପଲଙ୍କ ତୁଳି ତଳ୍ପମାନ ।

ସ୍ନାନ ଶୌଚ ବିଧିପାଇଁ କରାଇବ ଗୃହ

ଝରିରୁ ନିର୍ମଳ ଜଳ ପାତ୍ରେ ତହିଁ ଥୁଅ ।

ଭଣ୍ଡାର ଗୃହ ରଖିବ ପାକଶାଳା ପାଶ

ପାକଶାଳା କରାଇବ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଦେଶ ।

ନାନା ପରକାରେ ଅନ୍ନ ରନ୍ଧନର ଘର

ମିଷ୍ଟାନ୍ନ ଗଠନ ପାଇଁ ରଖ ସୂପକାର ।

କ୍ଷୀରି ପୁରୀ ତରକାରୀ ପାଇଁ କର ଘର

ଖାଦ୍ୟ ପରଷିବା ଲୋକ ପରିବେଶ ଯାର ।

ଖାଦ୍ୟ ଜଳପାତ୍ର ପୁଣି ଖାଦ୍ୟର ବାସନ

ଗୋଟି ଗୋଟି ଲେଖି କର ସବୁ ଆୟୋଜନ ।

ଅନ୍ତଃପୁର ବାସିନୀଙ୍କ ରହିବା ଉଆସ

ନାନା ରଙ୍ଗେ ଗଢାଇବ କରିଣ ବିଶେଷ ।

ବୁଲି ବୁଲି ସର୍ବ କହି ଚଳନ୍ତି ନରେଶ

ଅଳ୍ପଦିନ ଅଛି ମାତ୍ର କର କାମ ଶେଷ ।

ମହାରଣାମାନଙ୍କୁ ସେ ବରାଦ ଦେଇଣ

ଚଳନ୍ତି ନିଜ ପ୍ରାସାଦେ ଉଗ୍ରସେନ ରାଣ ।

ଯାହାର ଆଦେଶେ ଜଳେ ଭାସିଲା ପଥର

ଖେପାକେ ଡେଇଁଲା ହନୁ ସପ୍ତ ପାରାବାର ।

ସେ ହରି ଚରଣ ତଳେ ଯାଇ ଥିବ ମନ

ଅନାୟାସେ କରିବ ସେ ଅସାଧ୍ୟ ସାଧନ ।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ପାଦପଦ୍ମ ଧ୍ୟାୟି

ସାତତୋଳା ଇନ୍ଦ୍ରମଣି ଗୀତରେ ଲେଖଇ ।

ନାରଦ ଯେ ଯାଇଥିଲେ କରି ଆମନ୍ତ୍ରଣ ।

କେଉଁଠାକୁ ଗଲେ ମୁନି କିସ ବା କରନ୍ତି

କହନ୍ତୁ ସଂଶୟ ଫେଡ଼ି ପରାଶର ନାତି ।

ଶୁକ ମୁନି କହୁଛନ୍ତି ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷିତ

ଅପୂର୍ବ ଚରିତ ଏହି ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଆଦେଶରେ ଦେବର୍ଷି ନାରଦ

ଚଳିଗଲେ ମନଯାନେ ହୋଇଣ ଆନନ୍ଦ ।

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯାଇଁ ଅଳକା ଭୁବନ

ସୁରପତି କରିଛନ୍ତି ଯେଉଁଠି ଆସନ ।

ଦେବଙ୍କ ମଣ୍ଡଳେ ଇନ୍ଦ୍ର ହୋଇଛନ୍ତି ସଜ

ତାରା ମେଳେ ଶଶଧର ପ୍ରାଏ ଦିଶେ ତେଜ ।

ତାରକ ବ୍ରହ୍ମ ମନ୍ତ୍ରକୁ ମୁଖେ ଉଚ୍ଚାରିଣ

ଦେବର୍ଷି ମିଳନ୍ତେ ଦେଖି ନିଜେ ସୁର ରାଣ ।

ଆସନ୍ତୁ ଉଠିଣ ରାଜା ବହୁ ମାନ୍ୟ କରି

ଦେବର୍ଷିଙ୍କୁ ବସାଇଲେ କୁଶାସନ ପାରି ।

କୁହ ଦେବ ମଥୁରାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ରସ

କିସ କରୁଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ କମଳା ବିଳାସ ।

ଶୁଣିଣ କହନ୍ତି ପ୍ରେମେ ବିରଞ୍ଚି ନନ୍ଦନ

ମଥୁରା ରାଜପ୍ରାସାଦେ ଛନ୍ତି ଭଗବାନ ।

ମାତାପିତାଙ୍କର ସୁଖ କେ ପାରିବ କହି

ବିଷ୍ଣୁ ମାୟାରେ ସନ୍ତାନ ସ୍ନେହେ ହୋନ୍ତି ବାଇ ।

କ୍ଷଣକେ କହନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁ ପୁଣି ମୋ କୁମାର

ଏପରି ମାୟାରେ କ୍ରୀଡ଼ା କରେ ଦାମୋଦର ।

ଦେଖିଲେ ସେ ଭାବ ଆଖି ତହିଁ ଲାଖିଯାଏ

ମାୟାଧରଙ୍କର ମାୟା ବୁଝିବ ବା କିଏ ।

ଦେବକୀ ମାତା କରିବେ ଲକ୍ଷେ ଧେନୁ ଦାନ

ପ୍ରଭାସ ତୀର୍ଥରେ ହେବ ଯଜ୍ଞ ପାଞ୍ଚଦିନ ।

ଆସନ୍ତା କର୍କଟ ମାସ ଛବିଶ ଦିବସେ

ହୋଇବ ଆରମ୍ଭ ଯଜ୍ଞ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆଦେଶେ ।

ତ୍ରିପୁରବାସୀଙ୍କୁ କରିବାକୁ ଆମନ୍ତ୍ରଣ

ପଠାଇ ଅଛନ୍ତି ମୋତେ କମଳାରମଣ ।

ଆହେ ଦେବବୃନ୍ଦ ସୁମନସ ସଙ୍ଗେ ଯିବ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମାନବ ଲୀଳା ପ୍ରଭାସେ ଦେଖିବ ।

ଶୁଣି ସନମତ କଲେ ସ୍ୱର୍ଗ ଦଣ୍ଡଧାରୀ

ଚଳିଲେ ସେଠାରୁ ମୁନି ମନଯାନ ଧରି ।

ବାୟୁ ଅଗ୍ନି ବରୁଣ ଯେ କୁବେରକୁ କହି

ଗନ୍ଧର୍ବ ଚରଣ ଆଦି ଆମନ୍ତ୍ରଣ ଦେଇ ।

ହୁଁ ଚଳିଗଲେ ମୁନି ପିତାମହ ପାଶ

କରଯୋଡ଼ି ଜଣାଇଲେ ହୋଇଣ ନମସ୍ୟ ।

ଭୋ ପିତା ପ୍ରଭାସେ ଯଜ୍ଞ କରନ୍ତି ଅଚ୍ୟୁତ

ତିନି ଭୁବନ ଲୋକ ଯେ ହେବେ ଏକତ୍ରିତ ।

ମୋର ହସ୍ତେ ଦେଇଛନ୍ତି ଆମନ୍ତ୍ରଣ ଭାର

ଚଳିତ କର୍କଟ ଚବିଶକୁ ଅଛି ସ୍ଥିର ।

ଅତି ନିକଟରେ କରୁଛନ୍ତି ଆୟୋଜନ

ତେଣୁ ପଠାଇଲେ ମୋତେ କମଳ ଲୋଚନ ।

ଦେବଗଣ ସଙ୍ଗେ ନେଇ କରନ୍ତୁ ଗମନ

ଦାନ ସହ ଯଜ୍ଞ ତହିଁ ହେବ ପାଞ୍ଚଦିନ ।

ଶୁଣି ପରମେଷ୍ଠୀ ତାହା କଲେ ସନମତ

ମେଲାଣି ହୋଇ ଚଳିଲେ ତହିଁ ବିଧିସୁତ ।

ମନଯାନରେ ଚଳନ୍ତି ଦେବର୍ଷି ନାରଦ

ବୀଣା ବଜାଇ ନାଚନ୍ତି କୃଷ୍ଣେ ଥାଇ ହୃଦ ।

ଯମ ଭୁବନେ ମିଳିଣ କଲେ ଆମନ୍ତ୍ରଣ

ଚଳିଯାନ୍ତି କୈଳାସକୁ ଗାଇ ନାରାୟଣ ।

ଦ୍ଵାରପାଳ ନନ୍ଦି ଭୃଙ୍ଗୀ ଦେବର୍ଷି ଦେଖିଣ

ଛାଡ଼ିଦେଲେ ଚାହିଁଛନ୍ତି ପାର୍ବତୀ ରମଣ ।

ମନେ ମନେ ମୁନି ଦେଖି କୈଳାସ ନଗର

ଅବସନ୍ତେ ବହେ ତହିଁ ବସନ୍ତ ସମୀର ।

ରତ୍ନମୟ ଚୂଡ଼ା ଏହି କୈଳାସର ଶୃଙ୍ଗ

ଅପୂର୍ବ ସୁଷମା ମଣ୍ଡିଅଛି ଏହା ଅଙ୍ଗ ।

ବୃକ୍ଷମାନେ ହୋଇଛନ୍ତି ଫୁଲେ ସୁଶୋଭନ

ଭ୍ରମର ମାନେ କରନ୍ତି ଆନନ୍ଦ ନର୍ତ୍ତନ ।

ମନ୍ଦାକିନୀ ଧୀରେ ଧୀରେ ଶିଖିଚୁଳ ବହେ

ତୃତବୃକ୍ଷେ କୋକିଳ ଯେ କୁହୁ କୁହୁ କହେ ।

ହର ଉଦ୍ୟାନ ବନ ଏ ଅତି ମନୋହର

ଚୂଡ଼ାପରେ ଦେଖୁଛନ୍ତି ବିରଞ୍ଚି କୁମର ।

ଅଶୋକ ଦୟଣା ମଲ୍ଲୀ ଚମ୍ପା ନାଗେଶ୍ଵର

ତରାଟ ଟଗର ଯାଇ ଯୁଇ ଓ ମନ୍ଦାର ।

କରବୀର ପୁନ୍ନାଗ ପାଟଳି ଗନ୍ଧ ହେନା

ଗୋଲାପ ସୁଗନ୍ଧରାଜ କୃଷ୍ଣ ଛୁରୀଅନା ।

ଧାତୁରା ଗଙ୍ଗଶିଉଳି ଦେବ ପାରିଜାତ

ଶିଙ୍ଗଡ଼ାହାର ନିଆଳି ମୃଚକୁନ୍ଦ କ୍ଷାତ ।

ବିବୃକ୍ଷ ମାଳ ମାଳ ଦିଶେ ଫଳରାଜି

ଧନ୍ୟ ହେଲି ମହେଶଙ୍କ ସ୍ଥାନ ଦେଖି ଆଜି ।

ଧନ୍ୟ ମହେଶ୍ଵର ଶିବ ତ୍ରିପୁର ଈଶ୍ଵର

ଧନ୍ୟ ବ୍ୟାଘ୍ରାମ୍ବର ମୂର୍ତ୍ତି ପାର୍ବତୀଙ୍କ ବର ।

ପଞ୍ଚମୁଖ ତ୍ରିଲୋଚନ ଅତି ସୁଶୋଭିତ

ତ୍ରିଶୂଳ ଅଙ୍କୁଶଧାରୀ ଭସ୍ମ ବିଭୂଷିତ ।

ଗନ୍ଧର୍ବଗଣ ସୁସ୍ୱରେ ଗାଉଛନ୍ତି ଗୀତ

ପନ୍ଦର ନୟନେ ଧ୍ୟାନ ବ୍ରହ୍ମ ପଦେ ଚିତ୍ତ ।

ମନ୍ଦାକିନୀ ବହୁଅଛି ଜଟାରୁ ତୁମ୍ଭର

ଅର୍ଦ୍ଧଚନ୍ଦ୍ର ଭାଲପଟେ ଦିଶେ ମନୋହର ।

ସ୍ତୁତି ଶୁଣି ଦେବର୍ଷିଙ୍କ ଦେବ ପଶୁପତି

ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ନୟନେ ଚାହିଁ ବୋଇଲେ ଯେ ଯତି ।

କେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟେ ବିଜେକଲେ କୈଳାଶ ନଗର

ସଂଶୟ ବିନାଶି କୁହ ବିଧାତା କୁମର ।

ଶୁଣି କହିଲେ ମହର୍ଷି ଆହେ ଦିଗମ୍ବର

ପ୍ରଭାସ ତୀର୍ଥେ କରନ୍ତି ଯଜ୍ଞ ଚକ୍ରଧର ।

କର୍କଟ ଛବିଶଠାରୁ ତହିଁ ପଞ୍ଚଦିନ

ଉପସ୍ଥିତ ରହି ଯଜ୍ଞ କରିବେ ଦର୍ଶନ ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଆଦେଶ ଘେନି ଆସିଅଛି ମୁହିଁ

ତ୍ରିପୁର ବାସୀଙ୍କୁ ଆମନ୍ତ୍ରଣ ଦେବା ପାଇଁ ।

ଶୁଣି ପଞ୍ଚାନନ କଲେ ଯିବାକୁ ସ୍ୱୀକୃତ

ନାରଦ ବିଦାୟ ନେଇ ଚଳିଲେ ତୁରିତ ।

ଲଙ୍କାରେ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ରାଜା ବିଭୀଷଣ

ଧର୍ମ ପାଳି ଚଳାଉଛି ନିଜ ପ୍ରଜାଗଣ ।

ଆମନ୍ତ୍ରଣ ଦେଇ ତହୁଁ ଚଳନ୍ତି ହରଷେ

ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗ ନୃପତି ଆମନ୍ତ୍ରିଲେ ତୋଷେ ।

ଦ୍ରାବିଡ଼ ଗୌଡ଼ ପ୍ରଦେଶ ଅତି ମନୋହର

କାଞ୍ଚି କାବେରୀରେ ରହି ହୋଇଲେ ବାହାର ।

ଗୋଦାବରୀ କୂଳ ବୁଲି କଲେ ଆମନ୍ତ୍ରଣ

ମଗଧ କଳିଙ୍ଗ କାନ୍ୟକୁବ୍‌ଜ ସୁଶୋଭିତ ।

ନାଭି ଗୟା ବାରଣସୀ ଶୋଭିତ ନଗର

ବୈତରଣୀ ଗୁପ୍ତ ଗଙ୍ଗା ସୁନିର୍ମଳ ଧାର ।

ଧନ ଧାନ୍ୟେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ ସେ ପ୍ରଦେଶ

ବୁଲି ବୁଲି ମୁନି ଆମନ୍ତ୍ରିଲେ ସାରା ଦେଶ ।

ବନାଉଜ କନାଉଜ ଅଙ୍ଗ ବଙ୍ଗ ଦେଶ

ବୁଲି ବୁଲି ଆମନ୍ତ୍ରିଲେ ଯେତେକ ନରେଶ ।

କୋଶଳ ଓ ଗୁଜୁରାଟ ଚମ୍ପାବତୀ ପୁର

କୁଞ୍ଜଗଳ ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ଥ ବାରୁଣା ନଗର ।

ନେପାଳ ଭୁଟାନ ଭଟ୍ଟ କାଶ୍ମୀର ପ୍ରଦେଶ

ହିମାଳୟ ପଦପ୍ରାନ୍ତ ବୁଲି ବିଧି ଶିଷ୍ୟ ।

ପାତାଳେ ବାସୁକୀ ରାଜା ବଳି ଦାନବୀର

ଆମନ୍ତ୍ରଣ କରି ମୁନି ହୋଇଲେ ବାହାର ।

ଆସୁ ଆସୁ ପଥେ ମୂନି କରନ୍ତି ବିଚାର

ଦେଖିଯିବା ବୃନ୍ଦାବନ ପୁଣି ଗୋପପୁର ।

ନିତି ଦେଖୁଥିଲି ତହିଁ ରାଧା କୃଷ୍ଣ ଭାବ

ବାଜୁଥିଲା ଯହିଁ ବଂଶୀ କରି ରାଧା ରବ ।

ବିହ୍ୱଳିତ ଚିତ୍ତେ କେତେ ଭାବୁଥିବେ ରାଈ

ଜାତିକୁଳ ବୁଡ଼ାଇଲା ମୁରଲୀ ବଜାଇ ।

ରେ ବଇଁଶୀ ଆଉ ନକର ମୋ ଧେର୍ଯ୍ୟଭଙ୍ଗ

ରେ ବଇଁଶୀ ଆଉ ନକର ମୋ ଶୀର୍ଣ୍ଣ ଅଙ୍ଗ ।

ରେ ବଇଁଶୀ ତୋରଯୋଗୁଁ ହୋଇଲି ମୁଁ ଧ୍ୱଂସ

ଦୟିନୀ କରୁଛି ଆଉ ମୋ ନାମେ ନ ରସ ।

ଧନ୍ୟ ବିରହିଣୀ ବେଶ ରାସେଶ୍ୱରୀଙ୍କର

ତପତ କାଞ୍ଚନ ଜିଣା ବର୍ଣ୍ଣ ଯାହାଙ୍କର ।

ହସ୍ତରେ କଙ୍କଣ ପୁଣି ପୟରେ ନୂପୁର

ଚମ୍ପକ ଚପଳା ଜ୍ୟୋତି ନୁହେଁ ପଟ୍ଟାନ୍ତର ।

ଲଲାଟେ ସିନ୍ଦୁର ଗୋରଚନା ଶୋଭା ପାଏ

ବସ ନ ମେଖଳା କ୍ଷୀଣ କଟୀରେ ମଣ୍ଡାଏ ।

ନୟନେ କଜ୍ଜ୍ୱଳ ରେଖା ଅତି ସୁସଜ୍ଜିତ

ସୁଝୀନ ଶୀତ ପତନୀ ଅଙ୍ଗରେ ଶୋଭିତ ।

ମଖମଲ ଝୁମ୍ପା ବେଣୀ ଚରଣେ ଲମ୍ବିଥାଏ

ପକ୍ୱ ରମ୍ଭା ନଳେ ସତେ ନାଗୁଣୀ ପରାଏ ।

ହାସ୍ୟ ପ୍ରକାଶିଲେ ଜଣାଯାଏ ସେ ଏସନ

ଚନ୍ଦ୍ରମାକୁ ସୁଧାଧାର କରେ ବିତରଣ ।

ଅଙ୍ଗୁଳିରେ ରତ୍ନମୁଦି ପାଉଥାଏ ଶୋଭା

ନାସା ବସଣୀ ନିନ୍ଦଇ ଶୁକ୍ର ତାରା ପ୍ରଭା ।

ଧନ୍ୟ ସେ ବୈକୁଣ୍ଠପତିଙ୍କର ମନୋହାରୀ

ଆଜି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବିରହେ ଥିବେ କେଉଁପରି ।

ଦେଖିଯିବି ଥରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପ୍ରେମ ସ୍ଥାନ

ବିରହରେ କେଉଁପରି ଛନ୍ତି ଗୋପୀଜନ ।

ବରଜ ଧୂଳିକି ମୋର ଅଙ୍ଗରେ ବୋଳିବି

କୋଟି ପୁଣ୍ୟ ଫଳ ନେଇ ମଥୁରାକୁ ଯିବି ।

ଯେଉଁ କୃଷ୍ଣ ଶେଯେ ଶୋଇ ପୁତନା ମାରିଲେ

ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲ ନାଶି ଧରା ଉଶ୍ୱାସ କରିଲେ ।

ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଟେକି ଦେଲେ କାଣି ଅଙ୍ଗୁଳିର

କାଳୀୟ ଶିରେ ନାଚିଲେ ବିଷ ନାଶି ତାର ।

ଯେହୁ ବିରାଟ ପୁରୁଷ ନର ନାରାୟଣ

ମାୟାବଳେ ଗୋପେ କଲେ ପ୍ରେମ ବିତରଣ ।

ଧନ୍ୟ ଯମୁନା କୂଳିଆ କାଇଞ୍ଚ ମାଳିଆ

ଧନ୍ୟ ଜଗମୋହନ ହେ ଶ୍ରୀଖଣ୍ଡ ଚୂଳିଆ ।

ଧନ୍ୟ କଦମ୍ବ ମୂଳିଆ ଶ୍ୟାମ ନବଘନ

ନିତ୍ୟ ଲୀଳା ରଚିଛ ମାଧବ ବୃନ୍ଦାବନ ।

ଏତେ କହି ଦେବର୍ଷି ଯେ ବୃନ୍ଦାବନ ଗଲେ

ବୃନ୍ଦାବନ ରାସ ସ୍ଥାନ ରହିଣ ଦେଖିଲେ ।

ମଣିହରା ଫଣୀ ପରି ଦିଶେ ଅଶୋଭନ

କୁଳନାରୀର ବୈଧବ୍ୟ ପରି ଦିଶେ ବର୍ଣ୍ଣ ।

ବୃଦ୍ଧଙ୍କର ଦିଶୁନାହିଁ ସତେଜ ବଦନ

ଶୁଭୁନାହିଁ କୋକିଳର କୁହୁ କୁହୁ ସ୍ୱନ ।

ମଉଳା ଫୁଲ କଳିକା ବୃକ୍ଷୁ ପଡୁ ନାହିଁ

ପତ୍ର ଝାଉଁଳିଛି ଶିରା ତାପ ତେଜ ନାହିଁ ।

ଗଛଡ଼ାଳେ ପକ୍ଷୀ ନୀରବରେ ଛନ୍ତି ଚାହିଁ

ଯେଉଁ ଦିଗକୁ ଅକ୍ରୂର ରଥ ଗଲା ନେଇ ।

ମୃଗୁଣୀ ଚାହିଁଛି ପଛେ ବାଘୁଣୀ ଚାହିଁଛି

ହାତୀ ଥୋରେ ଡାଳ ଭାଙ୍ଗି ନୀରବେ ରହିଛି ।

ଜଳ ନାଦିନୀ ଯମୁନା ହୋଇଛି ନିଶ୍ଚଳ

ଗାଈ ବାଛୁରୀ ଚାହିଁଣ ଅଛନ୍ତି କେବଳ ।

ଦେଖି ଦେବର୍ଷି କହନ୍ତି କ୍ରେତାପୁର ପରି

ଯେଉଁ ଦିନକ ଦଣ୍ଡକାରେ ହେଲା ସୀତାଚୋରୀ

ନୀରବ ଦଣ୍ଡକାରଣ୍ୟ ପଶୁ ପକ୍ଷୀ କୁଳ

ରହିଥିଲେ ରଘୁପତି ଦେଖିଲେ ସକଳ ।

ଆଜି ବୃନ୍ଦାବନ ଚାହିଁଛନ୍ତି ସେହିପରି

ମଥୁରାରୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆସିବେ କେବେ ଫେରି ।

କଦମ୍ବ ତରୁ ତଳକୁ ଗଲେ ତହିଁ ମୁନି

ଦେଖିଲେ ମଉଳାଫୁଲ ରହିଛି ଝଡୁନି ।

ଶିରୀହୀନ ଦିଶୁଅଛି ତା ତନୁ ତଳିମା

ନାହିଁ ଫୁଲ ସଉରଭ ପତ୍ରର ନୀଳିମା ।

ବାଜୁନାହିଁ ମୃଦୁବଂଶୀ ଯମୁନା ପୁଳିନ

ଶୁଭୁନାହିଁ ବ୍ରଜବାଳା ନୂପୁରର ସ୍ୱନ ।

ତମାଳରେ କୁଞ୍ଜଲତା ସଉନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ହୀନ

ବହୁ ନାହିଁ ଗନ୍ଧବହ ଶୀତଳ ପବନ ।

ଅଷ୍ଟକୁଞ୍ଜ ପାଶେ ତହୁଁ ଗଲେ ବିଧିସୁତ

ଲଳିତା ଚନ୍ଦନ ଘୋରୁଅଛି ହୋଇ ବ୍ୟସ୍ତ ।

କେତେ ଘୋରି ରଖିଲାଣି ଆହୁରି ଘୋରୁଛି

ଅନଙ୍ଗ ମଞ୍ଜରୀ ମଲ୍ଲୀମାଳ ଗୁନ୍ଥିଅଛି ।

କେତେ ଗୁଛିଲାଣି ପୁଣି ଗୁନ୍ଥେ ବେଗ ବେଗ

ପାହାଡ଼ ପରାଏ ହାର ହୋଇଲାଣି ଯୋଗ ।

ମଉଳୁ ନାହିଁ ସେ ଫୁଲ ରହିଅଛି ସଜ

ବିଶାଖା ତୋଳୁଛି ଫୁଲ ଆସିବେ ଲୋ ଆଜ ।

ତୁଙ୍ଗବିଦ୍ୟା ଇନ୍ଦୁରେଖା ଗାଉଛନ୍ତି ଗୀତ

ଆସୁଛନ୍ତି ଆସିଲେ ଲୋ ବ୍ରଜକଳା ନାଥ ।

ବୃତାଳା ତ ପଙ୍ଖା ବୁଣେ ଆଉ ଜଣେ ସଖୀ

ତାଳ ଗଛ ଉଚ୍ଚ କାଣ୍ଡି କଲାଣି ନିରେକ୍ଷି ।

ଆହୁରି ବୁଣୁଛି ପଙ୍ଖା ପାଗଳିନୀ ପ୍ରାୟେ

ଆସିଲେ କୃଷ୍ଣ ବିଞ୍ଚିବ ନିତି ଲାଗିଥାଏ ।

କୁଞ୍ଜଠାରୁ କିଛିଦୂରେ ଦେଖିଲେ ମୁନି

ସଖାମାନେ ପ୍ରେମେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଭାବ ଘେନି ।

ସୁଦାମା ଗଛରେ ଚଢ଼ି ପାରୁଅଛି କୋଳି

ସୁବଳ ଚାଖିଣ ରଖୁଅଛି ଭଳି ଭଳି ।

ସେହିପରି ସଜ କୋଳି କାଣ୍ଡି ହୋଇଲାଣି

ଆଉ ଆଉ ତୋଳୁଛହିଁ ହେଇ ଆସିଲାଣି ।

ମଧୁମଙ୍ଗଳ ଡାକୁଛି ଆସରେ କହ୍ନାଇ

ଶୁଖିଲା କାଠ ରହିଛି ବଣଭୋଜି ପାଇଁ ।

ପଦ୍ମଫୁଲ ତୋଳି ରଖିଛନ୍ତି ଭାର ଭାର

ଶୁଖୁ ନାହିଁ ପଚୁନାହିଁ ସଜ ଫର ଫର ।

ଗୋପ ଗ୍ରାମ ପାଶେ ଯାଉଛନ୍ତି ମୁନିବର

ଏକୁ ଏକ ଗୋପବାଳୀ କରନ୍ତି ବିଚାର ।

କେ ବୋଲେ ସଖୀ ଉଦ୍ଧବ ଯାଇଥିଲା କହି

ଚାରିଦିନ ପରେ କାହିଁ ନ ଆସେ କହ୍ନାଇ ।

ଆଉ ଏକ ସଖୀ କହେ ଚାଲ ସଜ ହୋଇ

ଯମୁନା ଜଳେ ସ୍ନାହାନ କରିବାର ପାଇଁ ।

ଜଳକ୍ରୀଡ଼ା କରିବା ଗୋ କୂଳେ ରଖି ବାସ

ନିଶ୍ଚେ ବାସ ଚୋର ମିଳିଯିବ ଆମ୍ଭ ପାଶ ।

ଆଉ ଜଣେ କହେ କଥା ମନକୁ ଅଇଲା

ଛୋଟ ମୁଖେ ଗାଳିକଲେ ସେ ଦୋଷ ମାଗିଲା ।

ସେ ରାଗରେ ମଥୁରାରେ କହ୍ନାଇ ରହିଲା

ତୁମ୍ଭେ ଅନାଇ ମରିଲେ ତାର କିସ ହେଲା ।

ସେଠାକରୁ ବିଧିସୁତ ଭାବେ ଭୋଳ ହୋଇ

ଗୋପଦାଣ୍ଡରେ ଯାଆନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ନାମ ଗାଇ ।

କେ କୃଷ୍ଣ ରଟଇ ଥାଇ ଗୃହର ଜଞ୍ଜାଳେ

କେ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମେ ମଜ୍ଜଇ କର୍ମକଲା ବେଳେ ।

ଦଧି ମନ୍ଥନର ବେଳେ ସଙ୍ଗେ କୃଷ୍ଣ ନାମ

କେବା ଲବଣୀ କାଢ଼ଇ କରି କୃଷ୍ଣପ୍ରେମ ।

କେବା ସର ରଖିଅଛି ଦେବ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ

କେ କୋଳି କିଣି ରଖିଛି ଦେବ କହ୍ନାଇକୁ ।

କେବା ଦାଣ୍ଡେ ନଚାଇବ ଦେଇ ହାତେ ସର

କିଏ ମୁରଲୀ ଶୁଣିବ କରିଣ ଆଦର ।

କେବା ଦୋଳିରେ ବସାଇ ନିଜେ ଝୁଲାଇବ

କେବା ନୀଳମଣି କହି କାନ୍ଧେ ବସାଇବ ।

ଗାଈମାନେ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମେ ହୋଇଣ ପାଗଳ

ଖୋଜି ବୁଲୁଛନ୍ତି ଗୋପେ ହୋଇଣ ଚଞ୍ଚଳ ।

ସନ୍ତାନ ବତ୍ସଳା ମାଆ ନିଜ ପୁଅ ବାନ୍ଧି

ଯଶୋଦା ଆଗରେ ହେଉଅଛି ପ୍ରତିବାଦୀ ।

ରଖିଦେଲା ନାହିଁ ସର ଚୋର ତୋ କୁମର

ପିଢ଼ାପରେ ପିଢ଼ା ରଖି ଖାଉଛି ଲୋ ସର ।

ଯଶୋଦା କହନ୍ତି କେତେ କହୁ ତୁ ଲୋ ଭଣ୍ଡି

ଛୁଆ ବକଟକ ପେଟେ ଧରିଲାଣି ହାଣ୍ଡି ।

ଆଜି ତୋତେ ବାନ୍ଧିବିରେ ଦଉଡ଼ି ଲଗାଇ

ନିଜ ଘରୁ ସର ଫିଙ୍ଗୁ ଥୁଉ ଥୁଉ କହି ।

ଛାଟ ଧରି ପିଟିବାକୁ ଉଠନ୍ତେ ଜନନୀ

ଛଡ଼ାଇ ନିଏ କେ ଗୋପୀ କହି ନୀଳମଣି ।

ଗୋରୁ ବାହୁଡ଼ାକୁ ଧରି ସରପୁଳି ମାତା

କାହ୍ନୁରେ କାହୁରେ ଭୋକେହେବୁଣିଅବସ୍ଥା ।

ଆସ ବାପ ବଳି କ୍ଷୀର ଖାଇଯିବ ତୋର

ସାରାଦିନ ଖେଳେ ତଣ୍ଟି ଶୁଖିଛିରେ ସାର ।

ଧବଳି ଶ୍ୟାମଳୀ ଗାଭୀ ହମ୍ଭାରଡ଼ି ଦେଇ

ଯଶୋଦା କୋଳକୁ ଦେଖି ହୁଅନ୍ତି ଗୁଡ଼ାଇ ।

ବତ୍ସାକୁ ନ ଦ୍ୟନ୍ତି କ୍ଷୀର ତଳେ ବହେ ଧାର

ପାଟି ଫିଟୁନି ଆଖିରୁ ବହେ ଉଷ୍ମନୀର ।

କା ଦେହ ସହିବ ଗୋପେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ବିରହ

ଉନ୍ମାଦିନୀ ଯଶୋଦାଙ୍କ ଆକୁଳ ହୃଦୟ ।

ରାଗିଲୁକି ବାବୁ ଦିନେ ଅଝଟ ନ ସହି

ବାନ୍ଧି ଘରେ ଦଧି ମନ୍ଥେ କାମେ ଅନ୍ଧାହୋଇ ।

ରାଗେ ଫିଙ୍ଗିଲୁ ପଥର ଭାଙ୍ଗେ ଦଧିଭାଣ୍ଡ

ଛାଟେ ଧରି ଗୋଡ଼ାଇଣ ଦେଲେ କେତେଦଣ୍ଡ

ସେହି ଦୋଷେକଳାଚାନ୍ଦ ଦେଲୁ ବେକେଖୁର

ଦିଶି ଯାଉଛି ଝଲସି ମୋ କାହ୍ନୁ ଶରୀର ।

ଏ ବେଳେ ବାଜିଲା ଦାଣ୍ଡେ ନାରଦଙ୍କ ବୀଣା

ଧାଇଁଲେ ଯଶୋଦା କରି ଗୋଟି କଳପଣା ।

ନାରଦଙ୍କୁ ପ୍ରଣମିଲେ ଯଶୋମତୀ ରାଣୀ

କଲ୍ୟାଣ କରିଲେ ମୁନି ଉଠାଇଣ ପୁଣି ।

ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ଯଶୋଦା ମୋର କାହ୍ନୁ କି ଆସିଛି

ତା ଶରୀର କେଉଁପରି କୁହ ବିଧି ବତ୍ସି ।

ନାରଦ କହିଲେ ମାଗୋ ଶରୀରତ ଭଲ

ପ୍ରଭାସ ତୀର୍ଥରେ ଦାନ ଦ୍ୟନ୍ତି ଗୋରୁପଲ ।

ତିନିପୁର ଆମନ୍ତ୍ରଣ ସେଥିପାଇଁ କଲି

କାର୍ଯ୍ୟକାରି ଗୋପବାଟେ ମୁହିଁ ଯାଉଥିଲି ।

ଶୁଣି ଦେବୀ ଯଶୋବନ୍ତୀ କରିଲେ ଘୋଷଣା

ପ୍ରଭାସେ ଦେଖିବା କାହ୍ନୁ ପୂରିବ ବାସନା ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ମାଗୋ ବଡ଼ ଅସଙ୍ଗତ

ଗୋପ ନଗରକୁ ହୋଇ ନାହିଁ ଆମନ୍ତ୍ରିତ ।

ମନାକଲେ କୃଷ୍ଣ ଆମନ୍ତ୍ରଣ ଦେବାପାଇଁ

ମନେ ପଡ଼ିଗଲା ସିନା ଆସିଥିଲି ମୁହିଁ ।

ଯଶୋଦା ଛାଡ଼ିଲେ ଦୁଃଖେ ହତଖର ଶ୍ଵାସ

ଗୋପୀ କହନ୍ତି କାହ୍ନୁର ମନୁ ଆମ୍ଭେ ନାଶ ।

ଏକଥା ବିଚିତ୍ର ଯଦି ମନେ ନାହିଁ ତାର

କିମ୍ପା ପୋଡ଼ାମନ ମୋର ହେଉଛି ଅସ୍ଥିର ।

ମିଛକଥା ମିଛକଥା ମୋର କଳାଚାନ୍ଦ

ସବୁସଞ୍ଜୁଆ ବାପାର କାନ୍ଧେ ମାଗେ ଚାନ୍ଦ ।

ମନେ ନାହିଁ ବାଇଆର ମାତିଛି କାମରେ

ସରପୁଳି ଖାଇବାକୁ ଆସିବ ମୋଠାରେ ।

କହିବ ନାରଦ ତାକୁ ଭୋକ ଶୋଷ ନାହିଁ

କି ପୋଡ଼ା କାମ କରୁଛି ଦେହକୁ ଶୁଖାଇ ।

ଦୁଇ ବକଟ ଛୁଆଙ୍କୁ କି ଅଭାବ ମୋର

କାହାପାଇଁ ବୁଲେ କାହ୍ନୁ ମଥୁରା ନଗର ।

ନନ୍ଦ ବୋଇଲେ ଏତେଲୋକେତେହେଉବାଇ

ଗପି ଯାଉଅଛୁ ପାଟି ଅଠା ହେଉନାହିଁ ।

ପକ୍ଷୀ ଲାଗି ନଥିଲା ସେ ଡାକୁଥିଲା ମାଆ

ଦେଉଥିଲୁ ସରପୁଳି କରୁଥିଲୁ ଆହା ।

ଏବେ ଲାଗିଲା ତା ପକ୍ଷୀ ଲାଗିଣ ଉଡ଼ିଲା

ପ୍ରଭାସ ଯଜ୍ଞକୁ ତୋର ଦୁଆର ପଡ଼ିଲା ।

ଶୁଣିନାହୁଁ କିଲୋ କାକ ପିକର ବେଭାର

ପିକ ପିକ ପୁରେ ଗଲା ଜାତି ଘେନି ତାର ।

ଚାଲ ହେ ନାରଦ ମୁହିଁ ଗୋପାଳଙ୍କୁ ନେଇ

ବୁଝିବି ମୋ ପୁଅ ମନ କିଏ ବିଗାଡ଼ଇ ।

ନାରଦ କହନ୍ତି ନନ୍ଦ ନାହିଁ ଆମନ୍ତ୍ରଣ

ଗଲେ ମୋର ସଙ୍ଗେ ହେବ କଳହ କାରଣ ।

ଆସିବତ ଆସ ବିନା ନିମନ୍ତ୍ରଣେ ନନ୍ଦ

ମର୍ଯ୍ୟାଦା ମିଳିବ ନାହିଁ ଭଲ ଘରେ ମନ୍ଦ ।

ନନ୍ଦ କହେ ବାପ ପୁଅ ମାନ ଅପମାନ

କହିବ ଯାହାର ନ ଥିବଟି ନାକକାନ ।

ନାରଦ ବିଦାୟ ହୋଇଗଲେ ତତକ୍ଷଣ

କଳିପ୍ରିୟ ପାଲାଟିକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଣ ।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ଦାସଙ୍କ କଲ୍ୟାଣେ

ଦୀନ ଇନ୍ଦ୍ରମଣି ସାହୁ କୃଷ୍ଣରସ ଭଣେ ।

ପଚାରନ୍ତି ଶୁକମୁନି ଚରଣେ ବିନୟୀ ।

ହେ ବ୍ୟାସ ନନ୍ଦନ ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର ଏ ବାଣୀ

ଗୋପୀଙ୍କ ନିରାଶ ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ଭାଳେଣି ।

ସହଜେତ କୃଷ୍ଣ ବିଚ୍ଛେଦରେ ପାଗଳିନୀ

ଗୋପି ଗୋପାଳ ଉଦ୍ଧବ କଥା ଥିଲେମାନି ।

ଫେରିବେ ଅଳପ ଦିନେ ଚାହୁଁଥିଲେ ବାଟ

ନିରାଶ ବାଣୀ ଶୁଣାଇ ଦେଲେ ବିଧି ଚାଟ ।

ଶୋକାତୁର ଯଶୋଦାଙ୍କ ମନ ଛନ୍ନଛନ୍ନ

ପୁତ୍ର ଶୋକେ କିବା ହାରିଦେବେ ସେ ଜୀବନ ।

ଗୋପିମାନେ ଶୁଣି ଉନ୍ମାଦରେ ପାଗଳିନୀ

ନନ୍ଦର ହଜିଲା ବୁଦ୍ଧିପୁତ୍ର ଭାବ ଘେନି ।

ପୁଣି କିସ କଲେ ସେ ତ କଳିପ୍ରିୟ ମୁନି

କୁହ ସଂଶୟ ଫିଟାଇ ମୋ ଭକତି ଘେନି ।

ଶୁଣି ଅତି ଭାବେ କହୁଛନ୍ତି ବ୍ୟାସ ବାଳ

କଳିପ୍ରିୟ ନାରଦଙ୍କ ବିଚିତ୍ର କୌଶଳ ।

ଦେବକୀ ପୁତ୍ର ପାଇଣ ଅଭିମାନ କଲା

ବନ୍ଦୀଘରେ ଜଟିଳ ତା ସବୁ କହୁଥିଲା ।

ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ମାତା ସେହି ଦଧି ବିକି ଯାଏ

ଯଶୋଦାଙ୍କ ବିପରୀତ ଦେବକୀଙ୍କୁ କହେ ।

ସହଜେତ ନାରୀ ଜାତି ସରଳ ହୃଦୟ

ପରକଥା ଶୁଣି ଢାଳୁଥାନ୍ତି ଆଖି ଲୁହ ।

ପୁତ୍ର ପାଇ ଭୁଲିଗଲେ ଯଶୋଦାଙ୍କ ଶ୍ରମ

ସବୁବେଳେ ନାମ ଶୁଣି ହୋନ୍ତି ତମ ତମ ।

ସହଜେତ କୃଷ୍ଣ ନାମ ଗରବ ଗଞ୍ଜନ

ମାତାପିତା ବନ୍ଧୁ ଭ୍ରାତା ସବୁ ତା ସମାନ ।

ଦେବର୍ଷି ଅଟନ୍ତି ସ୍ଵଚ୍ଛ ଭକ୍ତଙ୍କ ଉତ୍ତମ

ଗର୍ବ ଧ୍ୱଂସ ପାଇଁ ସଦାବେଳେ ତାଙ୍କ ନାମ ।

ମନଯାନେ ବିଧି ସୁତ କରିଲେ ଗମନ

ମଥୁରାରେ ଦେବକୀଙ୍କୁ କରିଲେ ଦର୍ଶନ ।

ଦେବର୍ଷିଙ୍କୁ ଦେଖି ମାତା ଦେବକୀ ଉଠିଣ

ପ୍ରଣାମ କରିଣ ଆଣି ଦେଲେ କୁଶାସନ ।

ଗଙ୍ଗାଜଳ ଆଣି ମୁନି ପଦ ଧୋଇ ଦେଲେ

ବିନୟ ହୋଇଣ ମାତା ପୁଣି ପୁଚ୍ଛାକଲେ ।

ଆହେ ବିରଞ୍ଚି ନନ୍ଦନ ଯଜ୍ଞ ଆମନ୍ତ୍ରଣ

ସର୍ବଶୁଭେ ବରିଲତ ତିନିପୁର ପୁଣ ।

ବିଧି ସୁତ କହୁଛନ୍ତି ଆଗୋ ରାଜରାଣୀ

ତୋହର ପୁତ୍ର ଅଟନ୍ତି ତ୍ରିପୁର କାରେଣୀ ।

ତାହାଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ଅବଜ୍ଞା କିଏ ସେ କରିବ

ଯାହାଙ୍କ ପାଦ ଚିନ୍ତନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା ସଦାଶିବ ।

ସ୍ଵର୍ଗ ଦେବଗଣ ସହ ଆମନ୍ତ୍ରଣ କରି

ପାତାଳେ ବାସୁକୀ ଆଉ ବଳୀ ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।

ଶୁଣି କହନ୍ତି ଦେବକୀ ପାତାଳେ ରାଜନ

ଏକା ବାସୁକୀ କରନ୍ତି ମହୀକୁ ଧାରଣ ।

ବଳୀ ରାଜା କିଏ ତାଙ୍କ ଅଛି କେଉଁ ପୁର

ସଂଶୟ ଫିଟାଇ କୁହ ବିରଞ୍ଚି କୁମର ।

ଶ୍ରବଣ କରି କହନ୍ତି ବିଧାତା ନନ୍ଦନ

ସତ୍ୟଯୁଗେ ବଳୀଥିଲେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ରାଜନ ।

ଦାନବଳେ ସ୍ଵର୍ଗେ ଥରିଗଲେ ପୁରନ୍ଦର

ଅତ୍ୟନ୍ତ ଧାର୍ମିକ ବଳୀ ସତ୍ୟବନ୍ତ ଧୀର ।

ସ୍ଵର୍ଗ ଥରିବାରୁ ଦେବ ତୁଲେ ସୁରଗଣ

ଜଣାଇଲେ କରଯୋଡ଼ି ବିରଞ୍ଚି ପ୍ରଦେଣ ।

ହେ ଦେବ ସାବିତ୍ରୀ ପତି ମରାଳ ବାହନ

କର ଦେବ ସ୍ୱର୍ଗ ପୁର ରକ୍ଷାର ବିଧାନ ।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ବଳୀ ଦାନ ଧର୍ମ କମ୍ପେ ପୁର

ରହି ନ ପାରୁଛୁ ଦେବ ଦାନ ବଳେ ତାର ।

ଶୁଣି ବେଦ ପତି ସଙ୍ଗେ ଦେବଙ୍କୁ ଧରିଣ

କ୍ଷୀରସିନ୍ଧୁ ତଟେ ସ୍ତୁତି କଲେ ନାରାୟଣ ।

ନମସ୍ତେ କମଳା ପତି କ୍ଷୀରସିନ୍ଧୁ ବାସୀ

କର କରୁଣା ଏ ଦେବ କୁଳ ଗଲୁ ଭାସି ।

ଦେବତାଙ୍କ ସ୍ତୁତି ଶୁଣି ଦେବ ଦଇତାରି

ବୋଇଲେ ବଳୀର ଦାନେ ସ୍ୱର୍ଗ ଯାଏ ଥରି ।

ଦାନୀପଣ ବଡ଼ ହେବ କରେ ଅଭିମାନ

ଦେଉଅଛ ମଧ୍ୟପୁରେ ବଳୀରାଜା ଦାନ ।

ବାମନ ରୂପେ ଅଦିତି ଗର୍ଭେ ଜନ୍ମହୋଇ

ଦାନ ମାଗି ବଳୀ ଗର୍ବ ଗଞ୍ଜିଲଇଁ ମୁହିଁ ।

ଯାଅ ବେଗେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଥିବ ସ୍ଵର୍ଗପୁର

ଅଳ୍ପଦିନେ ହେବ ପୁଣି ସ୍ଵର୍ଗ ପୁର ସ୍ଥିର ।

କଶ୍ୟପ ଔରସେ ଦେବୀ ଅଦିତି ଗର୍ଭରେ

ଜନ୍ମହେଲେ ନାରାୟଣ ବାମନ ରୂପରେ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବେଶରେ ବଳୀ ଦ୍ଵାରେ ମାଗିଦାନ

ତିନିପାଦ ଭୂମିକଲେ ସଂକଳ୍ପ ବିଧାନ ।

ପାତାଳେ ଚାପିଲେ ବଳୀଛନ୍ତି ସେଇଠାରେ

ବିଷ୍ଣୁଭକ୍ତି ରାଜନ ସେ ପୂଜନ୍ତି ଅମରେ ।

ଶୁଣି ଦେବୀ ଦେବକୀ ଯେ ହେଲେ ହରଷ

କହନ୍ତି ବିଧି ନନ୍ଦନ ମନେ ବହି ତୋଷ ।

ଶୁଣ ଆଗୋ ରାଜରାଣୀ ବିଚିତ୍ର ଘଟଣା

ଗୋପାଳଙ୍କ ପ୍ରେମେ ତବ ପୁତ୍ର ହୋନ୍ତି ବଣା ।

ଯହିଁ ତହିଁ ଶୁଣିଲି ମୁଁ ବହି ବିପରୀତ

ସବୁଙ୍କ କଣ୍ଠରେ କୃଷ୍ଣ ଯଶୋଦାଙ୍କ ସୁତ ।

ନନ୍ଦ ନନ୍ଦନ କହନ୍ତି ବରଜ ଧୁଳିଆ

ବ୍ରଜ ଧୂଳି ଅଙ୍ଗେ ବୋଳି ଭକ୍ତ କାଟେମାୟା ।

ବ୍ରଜ ଦାଣ୍ଡେ ଧୂଳି ବ୍ରହ୍ମା ମଥାରେ ବୋଳନ୍ତି

ନନ୍ଦଦୁଲାଳ ଗୋପାଳ ସମସ୍ତେ ଡାକନ୍ତି ।

ଗୋପୀନାଥ ଆଣ୍ଡୁଆ ଗୋପାଳ ରାଧାକାନ୍ତ

ଗୋଷ୍ଠଚନ୍ଦ୍ରମା ଗୋକୁଳାନନ୍ଦ କଳାଭୂତ ।

ଗିରିଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଟେକା ଯାମଳା ଭଞ୍ଜନ

କାଇଁଞ୍ଚମାଳିଆ ନଟବର ବୃନ୍ଦାବନ ।

ଯମୁନା କୂଳିଆ ପୁଣି ଶ୍ରୀଚଣ୍ଡ ଚୂଳିଆ

ବଂଶୀବଟ ପୀତବଟ ଗୋପାଳ ମେଳିଆ ।

ଗୋପାଳଙ୍କୁ ଅର୍ଘ୍ୟ ନେଇ ଦିଅନ୍ତି ଦେବତା

ଗାର୍ଗ ସାନ୍ଦିପନୀ ମୁନି କରନ୍ତି ବ୍ୟବସ୍ଥା ।

ଭକ୍ତ କି ବୁଝି ନାହାନ୍ତି ଆଜି ପରିଯନ୍ତ

ଦେବକୀ ନନ୍ଦନ କୃଷ୍ଣ ପୁଣି କ୍ଷତ୍ରୀ ସୁତ ।

ମଥୁରାନାମ ବୁଡ଼ାଇ ଗୋପ ହୁଏ ବଡ଼

କ୍ଷତ୍ରୀୟ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ସିନା ନାଶନ୍ତି ଗଉଡ଼ ।

ଯାଦବ ବଂଶ ନନ୍ଦନ ବସୁଦେବ ସୁତ

ଲୋକେ ତ ବୁଝୁ ନାହାନ୍ତି ଆଜି ପରିଯନ୍ତ ।

ପ୍ରତିକାର ନ କଲେତ ଆଝୁ ହେବ ବଡ଼

ବେମହତ କରିବେ ସେ ଗୋପରେ ଗଉଡ଼ ।

ରାଜମାତା ଦେବକୀ ଯେ ଅତି କ୍ରୋଧ ହୋଇ

କହନ୍ତି ମୋ ପୁତ୍ର କୃଷ୍ଣ ଯାଦବ ଅଟଇ ।

ଗୋପାଳଙ୍କର ବେଉସା ଅଟେ ଗୋରୁଚରା

ଗୋବର ମୂତରେ ଘାଣ୍ଟି ହୁଅନ୍ତି ସେ ପରା ।

ମହତ ନାହିଁ ତାଙ୍କର କୁଳ ଭୁଆଷୁଣୀ

ହାଟବଜାର କରନ୍ତି ଦଧି ବିକି ପୁଣି ।

ରାଜକୁଳେ ଜନ୍ମ ତା ଯାଦବ ଈଶ୍ଵର

ଖଣ୍ଡାଧରି ଯୁଦ୍ଧେ କାଟିବ ସେ ଶତ୍ରୁଶିର ।

କର୍ମ ବିପାକରେ ଥିଲା ସିନା ଗୋପପୁର

ଏବେ ସେ ଯାଦବପତି ମଥୁରା ଈଶ୍ଵର ।

ନାରଦ କହିଲେ ରାଣୀ ଗୋପଦାଣ୍ଡ ଦେଇ

ଆସୁଥିଲି ଗୋପୀ ଗୋପାଳଙ୍କୁ ଦେଖି ମୁହିଁ ।

ସରବେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଚାହିଁ ହେଉଛନ୍ତି ବ୍ୟସ୍ତ

ଉଦ୍ଧବ ପଠାଇଥିଲେ କାଳେ ଜଗନ୍ନାଥ ।

କଣ୍ଟ ଦେଇ ଆସିଥିଲା ଆଉ ଚାରିଦିନ

ଗୋପୀ ଗୋପାଳ ଚାହିଁଣ କରନ୍ତି ରୋଦନ ।

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା କାନ୍ଦନ୍ତି ହୋଇଣ ଅଧୀର

ଆସିବେ ମଥୁରାପୁର କରନ୍ତି ବିଚାର ।

ଆସିଲେ ଯଶୋଦା କୃଷ୍ଣ ସ୍ନେହ ବଶ ହୋଇ

ଗୋପେ ଯାଇ ପାରିବେସେପ୍ରେମିକଗୋସାଇଁ

ତୁମ୍ଭେ ରାଣୀ ଗୋପାଳଙ୍କୁ କରାଅ ଆକଟ

ଯଜ୍ଞକୁ ଆସିଲେ ନିଶ୍ଚେ ପଡ଼ିବ ସଙ୍କଟ ।

ଶୁଣି ଦେବକୀ କହିଲେ ଆଜିଠାରୁ ଜାଣ

ମଥୁରା ଯେ ଗୋପାଳଙ୍କୁ ହୋଇଲା ବାରଣ ।

ବିଦାୟ ତହିଁ ହୋଇ ଲେ କଳିପ୍ରିୟ ମୁନି

ରାଜସୁତା ଦେବକୀ ଯେ ଦାସୀସଙ୍ଗେ ଘେନି ।

ଯେତେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିଲେ ମଥୁରା ପ୍ରହରୀ

ଡକାଇ କହିଲେ ତାଙ୍କୁ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ।

ଆଜିଠାରୁ ଗୋପାଳେ ମୋ କଟକକୁ ମନା

ଜବର କରି ଆସିଲେ ଦେବେ ଜୋରିମାନା ।

ଆଉ ଯେତକ ପ୍ରହରୀ ଯଜ୍ଞଠାକୁ ଯିବ

ଗୋପାଳମାନଙ୍କୁ ତହିଁ କେଭେ ନ ଛାଡ଼ିବ ।

ଯଦି ଜବର କରିଣ ଭିତରକୁ ଯିବେ

ଧକାମାରି ତଡ଼ିଦେବ କହୁଛି ମୁଁ ଭାବେ ।

ମୋହର କଥା ଯଦିତ କରିବ ଲଙ୍ଘନ

ପାଇବ ପୁଣି ଶେଷକୁ ବହୁ ଅପମାନ ।

ଆଉ ଯେତେ ଦାସ ଦାସୀ ଶୁଣ ମୋ ବଚନ

ଗୋପାଳ ଦେଖିଲେ ତଡ଼ି ଦେବ ଅପମାନ ।

ନ ମାନିଲେ ରାଜାଠାରେ ହାଜର କରିବ

ଆଦେଶ ଲଙ୍ଘନ ଯୋଗୁ ଦଣ୍ଡ ସେ ପାଇବ ।

ଏତେ କହି ଦେବକୀ ଚଳିଲେ ଅନ୍ତଃପୁରେ

କିଏ ଉଧୁରିବ ମାୟାଧରଙ୍କ ମାୟାରେ ।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ପାଦେ ଦେଇ ଚିତ୍ତ

ଦୀନ ଉନ୍ଦ୍ରମଣି ଲେଖେ ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ ।

ଶୁକମୁନିଙ୍କୁ ବିନୟେ ପଚାରୁଅଛନ୍ତି ।

କୁହ ମୁନି କୃଷ୍ଣଲୀଳା ଭକ୍ତି ରସାମୃତ

ଯେଉଁ ନାମ ଧରି ନରେ ହୁଅନ୍ତି ମୁକତ ।

ଦେବକୀଙ୍କୁ ବିଧି ସୁତ କରିଣ ଆକଟ

କେଉଁଠାରେ କିସ କଲେ ତହୁଁ ମୁନିଶ୍ରେଷ୍ଠ ।

ରାଜା ମୁଖୁଁ ଶୁଣି ବାଣୀ ବ୍ୟାସଙ୍କ ନନ୍ଦନ

କହନ୍ତି ଭକତି ଭରେ କୃଷ୍ଣ ରସମାନ ।

ଯେଉଁ କୃଷ୍ଣ ଚରାଚର ଚିତ୍ତ ଚିନ୍ତାମଣି

ଗର୍ବ ଅଭିମାନ ମୋହ ନାଶର କାରେଣୀ ।

ଜାଣିଛନ୍ତି ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନିଜ ମାତା ମନ

ମୋତେ ପାଇ ଅଭିମାନେ ହେଲେଣି ଉଚ୍ଛନ୍ନ ।

ବୁଝିଣ ନାରଦ କରୁଛନ୍ତି ଉତ୍ତେଜିତ

ସବୁ ଜାଣି ମାୟାଧର କରାନ୍ତି ମୋହିତ ।

ସେ ତ ସନ୍ତାନ ସବୁର ସର୍ବେ ତା ସନ୍ତାନ

ମାତା ପିତା ଭାଇ ବନ୍ଧୁ ଜ୍ଞାତି ପରିଜନ ।

କେବା ପୁତ୍ର ଭାବେ ବସି କେବା ଭ୍ରାତା ପରି

କେ କାହାର କେବା ସଖା ଭକ୍ତି ପ୍ରେମକରି ।

ସବୁ ଜାଣି ରହନ୍ତି ଯେ ନ ଜାଣିଲା ପରି

ନିଜ କଲାକର୍ମ ଫଳ ଭୋଗେ ପ୍ରାଣୀ ଧରି ।

ରାଜା ଉଗ୍ରସେନ ପାଶେ ଥିଲେ ରାମ ହରି

ନାରଦ ମିଳିଲେ ମୁଖେ ନାମବ୍ରହ୍ମ ଧରି ।

ଆସନ୍ତୁ ଉଠିଲେ ରାଜା ତୁଲେ ଦୁଇଭାଇ

ଯଥା ମାନ୍ୟ କରି ବସାଇଲେ ନରସାଇଁ ।

ବିନୟେ କହନ୍ତି ବୃଦ୍ଧ ଆହେ ତପୋଧନ

ଆମନ୍ତ୍ରଣ ହୋଇଲାକି ତିନିପୁର ଗଣ ।

କହନ୍ତି ବିଧି ନନ୍ଦନ ତୁମ୍ଭ ନିମନ୍ତ୍ରଣ

ସମାଦରେ କରିଛନ୍ତି ତ୍ରିପୁର ଗ୍ରହଣ ।

ଦିଅନ୍ତୁ ମେଲାଣି ଆହେ କମଳଲୋଚନ

ଯିବି ନିଜ ଆଶ୍ରମକୁ କରିଅଛି ମନ ।

ସହାସ୍ୟ ବଦନେ କହୁଛନ୍ତି ନାରାୟଣ

କାଲି ଯଜ୍ଞ ଅଧିବାସ ହୋଇବ ଭିଆଣ ।

କର୍ମଫଳେ ଆସିବେ ମୋ ଆମନ୍ତ୍ରଣ ପାଇ

ସନମତ କରିମୁନି ଗଲେ ତୋଷ ହୋଇ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଚଳିଲେ ନିଜ ଜନନୀଙ୍କ ପୁରେ

ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ଡାକି ସାରଥି ସତ୍ଵରେ ।

ରାଜାଙ୍କ ଡାକରା ଶୁଣି ସେ ରଥ ଚାଳକ

କରଯୋଡ଼ି ଶ୍ରୀଛାମୁରେ କରିଲା ବିଲୋକ ।

ସାରଥିକୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ରଥ ସଜ କରି

ଛାଡ଼ିଆସ ଯଜ୍ଞସ୍ଥାନେ ହେ ସଧବା ନାରୀ ।

ରାଜ ଅନ୍ତଃପୁରବାସିନୀଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ନେବ

ସାଜି ରହୁବର ଯତ୍ନେ ଛାଡ଼ିଣ ଆସିବ ।

ଆଜ୍ଞା ପାଇ ସାରଥି ଯେ ରଥ ସଜ କରି

ଶୁଭ ଅନୁଷ୍ଠାନେ ରଥ କରଇ ତିଆରି ।

ରାଜ ଭୋଗ୍ୟ ରଥ ଗୋଟି ବିବିଧ ରଙ୍ଗରେ

ରୌପ୍ୟ ପ୍ରଜାପତି ଦେଲା ଗୋଲାପ ସଙ୍ଗରେ

ପ୍ରବାଳ ମୁକୁତା କାଚ କାଞ୍ଚନର ଝରା

ଚାରିପାଖେ ଖଞ୍ଜି ଦେଲା କରି କେରା କେରା ।

ଉପରେ ରଙ୍ଗ ପତନୀ ନାଲି ନେଳି ପୀତ

ପ୍ରତି ଚଉକେ ଉଡ଼ଇ ଏକ ଗୋଟି ନେତ ।

ଚୂଡ଼ା ଉପରେ ରହିଲା ଦଧିଭାଣ୍ଡ ନେଇ

ରାଷ୍ଟ୍ର ସଙ୍କେତ ପତାକା ଉଡ଼ାଇଲା ତହିଁ ।

ମାଣିକ୍ୟରେ ଖମ୍ବମାନ ଦିଶଇ ଶୋଭିତ

ପଦ୍ମଦାଢ଼େ ମରାଳୀ ଯେ ରୂପାରେ ନିର୍ମିତ ।

କଦମ୍ବ ବୃକ୍ଷରେ ପୁଷ୍ପ ଶୁକଶାରୀ ମେଳା

ସୁରମ୍ୟ ଚିତ୍ତରେ କାହିଁ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ଲୀଳା ।

କାହିଁ ବକାଚିରା କାହିଁ ଧେନୁକା ନିଧନ

କାହିଁ ଶକଟାର ମୃତ୍ୟୁ ଯାମଳ ଭଞ୍ଜନ ।

ଗିରି ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଟେକା କାଳୀୟ ଦଳନ

ରାଧା ବିରହିଣୀ କାହିଁ ସୁବଳ ମିଳନ ।

ଗୋରୁ ଗୋଷ୍ଠେ କୃଷ୍ଣ କାହିଁ ଗାଭୀକ୍ଷୀରପାନ

କାହିଁ କୃଷ୍ଣ ବଳରାମ ଅକ୍ରୂର ଦର୍ଶନ ।

କୁବଳୟା ହାତୀ ଯୁଦ୍ଧ ପୁଣି କଂସ ବଧ

ମଥୁରାରେ ଚିତ୍ରକର ହସ୍ତ ଚିତ୍ର ସୌଧ ।

ରକ୍ତ ପୀତ ଲୋହିତରେ ପତନୀ ବେଢ଼ାଇ

ଚିତ୍ର ବିଚିତ୍ର ମଣ୍ଡଣି ଯତନେ କରାଇ ।

ବରଣମାଳା ଧରିଣ ରଥ ଥାଏ ପୁରି

କାର ହସ୍ତେ ଦୀପାବଳୀ କା ହସ୍ତେ ଚାମରୀ ।

ବଧୂମାନଙ୍କୁ କରିଲା ପ୍ରହରୀ ଖବର

ରାଜାଙ୍କ ଆଦେଶ ଯିବ ଯହିଁ ଯଜ୍ଞାଗାର ।

ଆଦେଶ ପାଇଣ ଗୃହକର୍ତ୍ତା ତୋଷ ହୋଇ

ନିଜ ନାରୀମାନଙ୍କୁ ସେ ସୁବେଶ କରାଇ ।

ପଠାଇବୁ କହନ୍ତେ ଚଳିଲା ରାଜଦ୍ଵାରୀ

ବଧୂମାନେ ସଜହେଲେ ଅତି ଯତ୍ନକରି ।

କେ କହେ ଦେଖଲୋ ସାଙ୍ଗ ବସିଲା ବସିଲା

ଯେଉଁ ଦେବକୀ କଷଣ ଆଖି ଦେଖିଥିଲା ।

ତେଲ ବିନା ମୁଣ୍ଡ କେଶ ଉଡ଼େ ଫର ଫର

ପିନ୍ଧିଥିବା ମୋଟା ଲୁଗା ଅଖା ପରକାର ।

ଖାଇବା ପିଇବା କଥା ଏଥିରୁ ବୁଝିବ

ନିତି କଂସ ରଡ଼ି ଶୁଣି ରକତ ଶୁଖିବ ।

ସେ ବେଳେ କଂସର ରାଣୀହୋଇଫୁଲବେଶ

ଦେଖାନ୍ତି ତାର ଆଗରେ ରୂପର ସାବାସ ।

ଆଜି ପୁଣି ଦଇବର ଦେଖ ଗୋ ବିଚାର

କାହାର ଗରବ ନ ରଖନ୍ତି ଚକ୍ରଧର ।

ଧନ୍ୟ ସେ ଦେବକୀ ଦେବୀ ଜୀବନ ଅଟଇ

ଦୁଃଖ ଭୋଗିଥିଲା ଯେଣୁ ସୁଖ ଭୋଗେ ସେହି ।

ସାକ୍ଷାତରେ ନାରାୟଣ ଯାହାର ନନ୍ଦନ

କୋଳରେ ଧରିଲା ସେହି କେଡ଼େଭାଗ୍ୟବାନ ।

ଧନ୍ୟ ସେ କୁଜୀର ବୁଦ୍ଧି ଯେଣୁ ଉଦେହେଲା

କଂସ ଭେଟି ଗନ୍ଧ ନେଇ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବୋଳିଲା ।

ପୂରୁବରୁ କେଡ଼େ ଭକ୍ତ ଥିଲା ଲୋ ତାହାର

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବେଶ କରିଲା ସେ ହେଲା ସୁନ୍ଦର ।

ଯେ ଦେଖଇ ଥଟ୍ଟାକରି ନାକେ କାଠିଦିଏ

କହେ ଛି ଛି ଲୋ କୁବଜୀ ଅସୁନ୍ଦର କାୟେ ।

ସମସ୍ତ ବୋଲଣା ସହି ହୋଇ ନିଉଛୁଣା

ଦୁଃଖ ସହିଥିଲା ବୋଲି ସୁଖେ ହେଲା ଗଣା ।

ଚିକ୍‌କଣ ଶ୍ୟାମ ଶରୀରେ ଚନ୍ଦନ ସାଜିଲା

ଭକତିରେ ସେହି ପଦେ ମନ ଅରପିଲା ।

ଜାଣିଣ କୁଜୀର ମନ ନରନାରାୟଣ

ଏଡ଼େ ବଡ଼ କୁଜ ତାର କରିଲେ ହରଣ ।

ଏପରି ମୋହିନୀ ବେଶ ତାହାର ଯେ ହେଲା

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବରିଣ ମଧୁ ବନେ ଦିନ ନେଲା ।

କରିଲେ ବାସନା ପୂର୍ଣ୍ଣ ତାର ହୃଷୀକେଶ

ଧନ୍ୟ ହେଲା କୁଜୀ ପାଇଁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପରଶ ।

କେ କହେ ସଜନୀ ଦେଖ ସେ ପ୍ରିୟବତୀର

କୃଷ୍ଣଭାବେ ମଜ୍ଜି ତାର କାଟିଲା କୁମର ।

କେଡ଼େବଡ଼ ଭାଗ୍ୟଗୋଟିତୋହରଗୋହେଲା

ପତି ସଙ୍ଗେ ଧରି କୋଟି ଐଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ପାଇଲା ।

ଆରକ କହଇ ଧନ୍ୟ ଗୋପପୁର ନାରୀ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରସରେ କଟାଇଲେ ବିଭାବରୀ ।

ପୁଣି ଜଣେ ବଧୂ ଆସି ସେଠାରେ ମିଳିଲା

କହେ ଚାଲ ଯଜ୍ଞ ଦେଖିଯିବା ଆଜ୍ଞାହେଲା ।

ପୁଣି ଆରକ କହଇ ଚାଲ ଗୋ ବହନ

ସଫଳ କରିବା ଦେଖି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଦନ ।

କୋଟି କଳାକର ରୂପ ସୁନ୍ଦର କହ୍ନାଇ

ବର୍ନ୍ଦପ କି ଅବା ରୂପ ଧରି ଆସିଛଇ ।

କେ ବୋଲଇ ସଖୀ ମନଲାଖି ସଜ ହୁଅ

ଯେଉଁ ରୂପେ ଗୋପୀ କୃଷ୍ଣେ କରାନ୍ତି ଅଥୟ ।

କେଉଁରୂପେ ବିନୋଦିଆ ନାଗର ପାଇଲେ

କୋଟି କନ୍ଦରପ ଶିରୀ ରୂପକୁ ମୋହିଲେ ।

କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ କରିଥିବ ଯେଉଁ ଗୋପୀ ଭାବ

ନାରୀ ଯୌବନକୁ ତାର କରିଛି ସୁଲଭ ।

ଶ୍ରୀ କୃଷ୍ଣ ବୀର୍ଯ୍ୟରେ ଯେଉଁ ପୁତ୍ର ଜନମିବ

ଘଡ଼ିକେ ବଶ କରିବ ବ୍ରହ୍ମା ସଦାଶିବ ।

ସେହି ପୁତ୍ର ହୋଇବ ଏ ସଂସାରେ ପାଳକ

କୃଷ୍ଣ ତେଜୁ ଯେଉଁ ନାରୀ କରିବ ଏତେକ ।

ଧନ୍ୟ ହୋଇବ ଗୋ ନାରୀ ଜନମ ତାହାର

ଦେବକୀ ପରାୟ ଭାଗ୍ୟବତୀ ଯଶ ତାର ।

ନାରୀ ସିନା ନର ରୂପ କରଇ ଗଠନ

ଜନନୀ ସେ ଯେଣୁ ବିଶ୍ଵ କରଇ ରକ୍ଷଣ ।

ଋତୁକାଳେ ସ୍ୱାମୀରୂପ କରିଣ ଧିଆନ

ସ୍ୱାମୀ ତେଜୁ ପୁତ୍ର ପାଇ କରଇ ପାଳନ ।

ନାରୀତ ଜନମ ସିନା ବିଶ୍ଵ ହିତ ପାଇଁ

ନାରୀ ପାଳେ ସର୍ବ କୁଟୁମ୍ବଙ୍କୁ ସ୍ନେହ ଦେଇ ।

ଭାଇ ବନ୍ଧୁ ପିତା ପୁତ୍ର ଭଗିନୀ ଜନନୀ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସ୍ନେହ ଦିଏ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ମାନି ।

ସ୍ଵାମୀଠାରେ ସ୍ୱାମୀ ସ୍ନେହ ପୁତ୍ରେପୁତ୍ର ସ୍ନେହ

ଘରର ଘରଣୀ ନାରୀ ସ୍ନେହ ତା ହୃଦୟ ।

ସ୍ନେହମୟ କୃଷ୍ଣ ଯାର ପତିରୂପେ ଥିବ

ସେ ନାରୀ ସୌଭାଗ୍ୟବତୀ ଗଣେ ଗଣାହେବ

ଆଉଜଣେ ବଧି କହେ ଶୁଣ ଗୋ ସଙ୍ଗାତ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଟନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମ ଅନାଦି ଅଚ୍ୟୁତ ।

ଯେଉଁ ରୂପେ ଗୋପେ କୃଷ୍ଣ କରିଲେ ବିହାର

ତିନିଦିନ ଛୁଆ କଲା ପୁତନା ସଂହାର ।

ଅତି ଅସମ୍ଭବ କଥା ସମ୍ଭବ ଗୋ ହେଲା

କନିଷ୍ଠ ଅଙ୍ଗୁଳି ଅଗ୍ରେ ପର୍ବତ ଟେକିଲା ।

ଯାର ଅଦ୍ଭୁତ ଶକତି କଂସ ଦେଖି ମଲା

ନର ଦେହେ କି କରନ୍ତା ଆଠବର୍ଷ ପିଲା ।

କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଅଟନ୍ତି ଗୋ ନର ନାରାୟଣ

ଧର୍ମ ଡଙ୍ଗାର ନାଉରୀ ଆହୁଲା ତା ଗୁଣ ।

ଚାଲୁଛନ୍ତି ସତ୍ୟପୋତ ଭବ ପାରାବାରେ

ଅସତ୍ୟ ନାଶିବେ କଂସ ମଲା ଯେ ପ୍ରକାରେ ।

ସେହି ସତ୍ୟ ରୂପେ ସନାତନ ପ୍ରେମମୟ

ଯେଉଁ ନାରୀ ଭାବେ ବାନ୍ଧି କରିବଗୋ ସ୍ନେହ ।

ତାହାର କରୁଣା ଯଦି ହେବ ଗୋ ସଙ୍ଗାତ

ନାରୀ ଜୀବନ ତାହାର ହୋଇବ ଗୋ ସାର୍ଥ ।

ସଂସାର ଶୋକ ମୋହରୁ ସେହି ଉଦ୍ଧରିବ

ସ୍ଵାମୀ ପୁତ୍ର ଧରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଗୃହିଣୀ ସେ ହେବ ।

ଯେଉଁ ନାରୀ କୃଷ୍ଣପଦେ ଚିତ୍ତ ଦେଇଥାଏ

ତାର ସବୁ କର୍ମ ମଣେ କୃଷ୍ଣ ସେବା ପ୍ରାୟେ ।

ସର୍ବ ଜୀବ ଦିଶେ କୃଷ୍ଣ ସ୍ଵରୂପ ହୋଇଣ

କୃଷ୍ଣ ସବୁ ବ୍ରହ୍ମ ତେଣୁ ସଗୁଣ ନିର୍ଗୁଣ ।

ସ୍ଵାମୀ ରୂପେ ଦେଖେ ପୁଣି ପାଳେ ପୁତ୍ରଧରି

ଇଷ୍ଟ ବନ୍ଧୁ ମିତ୍ର ସହୋଦର ରୂପେ ଧରି ।

ଭାବେ ସବୁକର୍ମ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ସେବା ପାଇଁ

ଅନାୟାସେ ପାଏ କୃଷ୍ଣ ରସାମୃତ ସେହି ।

ଧନ୍ୟ ସେ ଗୋପ ଗୋପାଳଗୋପିନୀ ବାଳକ

ଘରେ ରହି କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମାମୃତ କଲେ ଢୋକ ।

ଅନ୍ୟ ଜଣେ ବଧୂ କହେ କହିଲୁ ଯା ମିତ

ମନକୁ ଆସିଲା କୃଷ୍ଣ ଭାବଇ ମହତ୍ୱ ।

ଅନାବିଳ ପ୍ରେମେ ଗୋପୀ ହୋଇଲା ମଗନ

ଆଠ ବରଷର କରିଲେ ଭକ୍ତିରେ ବନ୍ଧନ ।

କୋଟି ଜନ୍ମ ତପସ୍ୟାର ଫଳନେଲେ ସେହି

ବ୍ରହ୍ମ ପୁରୁଷଙ୍କୁ ବାଳ ଭାବରେ ଖେଳାଇ ।

ଚାଲ ଗୋ ସଜ ହୋଇଣ ପ୍ରଭାସକୁ ଯିବା

ଦେବକୀଙ୍କ ଧେନୁ ଦାନ ଦର୍ଶନ କରିବା ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ସେ ଯଜ୍ଞ କଲେ ଆୟୋଜନ

ମଧୁପୁରବାସୀ ଆମନ୍ତ୍ରିତ ସର୍ବଜନ ।

ସାରଥି ଆଣିଛି ରହୁବରକୁ ସଜାଇ

ଚାଲ ଗୋ ସର୍ବ ସମ୍ପଦ କୃଷ୍ଣ ପଦେ ଦେଇ ।

ଏତେ କହି ପୁରୁ ସଜ ହୋନ୍ତି ବାମାଗଣ

ଧନ୍ୟ ହେବେ କରି କୃଷ୍ଣ ସ୍ଵରୂପ ଦର୍ଶନ ।

ମଥୁରାର ନରନାରୀ ସର୍ବେ ଆନନ୍ଦିତ

ପ୍ରଭାସ ତୀର୍ଥରେ ସ୍ନାନ କରିବେ ଅଚ୍ୟୁତ ।

ସାଜିଲେ ବାମାଏ ବେଶ ପ୍ରେମେ ହୋଇ ରତ

ନାନା ଶୋଭାମୟୀ ବେଶେ ହୁଅନ୍ତି ଶୋଭିତ ।

କେଶ ଶାମଳିଲେ ବାସ ତଇଳ ଲଗାଇ

ମୃଗମନ୍ଦ ଗନ୍ଧ ବହି ଯାଉଅଛି ଦେହୀ ।

କେତକୀ ପାଖୁଡ଼ା ଗଭାପରେ ମନୋହର

ରୂପାର ଝରା ଖଞ୍ଜିଲେ ବିଚିତ୍ର ପ୍ରକାର ।

ହରିତାଳ ରଙ୍ଗ ମାଥେ ସିନ୍ଦୂରର ଟିପା

କର୍ଣ୍ଣରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଫୁଲ ଯୁବା ଅନୁକମ୍ପା ।

ନାସାରେ ବସଣୀ ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ ଗଳେ ମଣିମାଳା

ସାଜିଲେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟମୟୀ ରୂପ ଦର୍ପ ଦଳା ।

ଚଞ୍ଚଳ ମୃଗ ନୟନା ଥିରି ଥିରି ଚାଲି

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ପରି ଭୂରୁ ଦେଖେ ବୁଲି ବୁଲି ।

ଅପୂର୍ବ ବେଶରେ ବାଳୀ ହୋଇଲେ ଶୋଭିତ

ନୀଳାମ୍ବରୀ ପତନୀ ଯେ କାର ବାହରିତ ।

କେହି ବାଳା ଚନ୍ଦନରେ କାଟି ରମ୍ୟ କଲି

ମଧ୍ୟରେ ସିନ୍ଦୂରଟୋପା ଗୋରଚନା ଝିଲି ।

କାଞ୍ଚଲାରେ ଘଞ୍ଚ କୁଚ କଲା ଆଚ୍ଛାଦିତ

ଗଳାର ସୁବର୍ଣ୍ଣହାର ଦିଶେ ତରକିତ ।

ସରୁ କଟୀପରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ମେଖଳା ସୁନ୍ଦର

ସୁବର୍ଣ୍ଣ କଙ୍କଣ ହସ୍ତେ ଦିଶେ ମନୋହର ।

ବଳୟ ବାହୁଟି ନାନା ଚିତ୍ରରେ ନିର୍ମିତ

ସାରା ସୁନ୍ଦରତା କିବା ହେଲା ଉପସ୍ଥିତ ।

ପାଦରେ ଅଳତା ମୁଦି ସଙ୍ଗକୁ ଝୁଣ୍ଟିଆ

ସାଜିଲେ ଯତନେ ବାମାମାନେ କରି ନୂଆ ।

ସଜ ହୋଇ ଏକ ଏକ ମୃକୁରରେ ଦେଖି

କେଉଁସ୍ଥାନେ କେଉଁ ବେଶେ ସାଜିଲେ ନିରେଖି

ଡକାଡକି ହୋଇ ସର୍ବ ମଥୁରାର ବାଳା

ବାହାରନ୍ତି ଯଜ୍ଞ କୃଷ୍ଣ ଦେଖିବେ ମହିଳା ।

ଏକ ବେଶକୁ ଆରେକ ଦେଖଇ ବିଲୋକି

ବୋଲଇ ସଜନୀ ଏବେ ହେଲୁ ମନଲାଖି ।

କେ ବୋଲଇ ମଥାମଣି ନାହିଁ ଗୋ ମୋହର

ଝରା ଛିଡ଼ିବାରୁ ଦିଶୁଥିଲା ଅସୁନ୍ଦର ।

ଯେତେକହିଲିଗୋ ତାଙ୍କୁ ଗଢ଼ିଦେଲେ ନାହିଁ

ଅଭିମାନ କରି ଯେଣୁ କହିଲେ ଗେହ୍ଲାଇ ।

ଏହାକୁ ଦେଖାଇବ ଗୋ ବିନୋଦିଆ ବେଶ

ଘର ଘରଣୀର ବେଶ ସିନା ସ୍ଵାମୀ ତୋଷ ।

ମୁଁତ ଚାହେଁ ନାହିଁ ବେଶ ଚାହେଁ ଭଲଗୁଣ

ପରସ୍ପର ସ୍ନେହ ଦେଇ ସ୍ନେହ ତୁମ୍ଭେ ଆଣ ।

ନିଜେ ସଜ ହୋଇ ଘର ସଜାଅ ତୁମ୍ଭର

ସେବା ସର୍ବସ୍ୱ ଉତ୍ପନ୍ନ କର୍ମ ତତପର ।

ଏ ଜଗତ ସତ ଭାବି ସତ କର୍ମ କର

ସର୍ବେ ସତ ସତ୍ତା ତୁମ୍ଭେ ସତୀ ଜଗତର ।

ସ୍ୱାମୀ ତୁମ୍ଭ ରୂପ ତୁମ୍ଭେ ସ୍ୱାମୀରୂପ ହୁଅ

କର ସତ ଭାବି ତୁମ୍ଭ ରୂପ ବିନିମୟ ।

ଭକ୍ଷଣ ଭାଷଣ ପରି ସିନା ଆଡ଼ମ୍ବର

ନେତା ଭାଷୁଥାଏ ଯାହା କର୍ମ ଅନ୍ୟ ତାର ।

ସେ ଦିନୁ ରହିଛି ଗୋ ମୋହରି ମଥାମଣି

ଅନ୍ୟ କହେ ହସି ଯାହା କହିଲୁ ମିତଣୀ ।

ସତ ମାନି ଅଛୁ ବୋଲି ସନାତନ କୃଷ୍ଣ

ଶୁଭ କାମେ ଡାକୁଛନ୍ତି ହୋଇଣ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ।

ଧନୀ ଗରିବ ଗୋ କୃଷ୍ଣ ଆଖିକୁ ସମାନ

ଆଖିରେ ଦେଖିଛ କୁଜୀ ଦେଲା କେତେ ଧନ ।

ସ୍ନେହ କରି ଚନ୍ଦନକୁ ଦେଇ ଗୋ ଲଗାଇ

ସ୍ନେହ ମୟ କୃଷ୍ଣ ଦେଲେ କୋଟିରୂପ ତହିଁ ।

କୋଟି ସୁନ୍ଦରୀରୁ ଜଣେ ହେଲା ଗୋ ସେ ଗଣା

ସ୍ନେହମୟ କୃଷ୍ଣ ଦେଲେ ସ୍ନେହର ପାଉଣା ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯାର ପରିଚାରୀ ସୁନ୍ଦରୀଙ୍କ ସାର

ତା ଆଖିକୁ ଦେଖାଇବୁ କେତେ ଗୋ ସୁନ୍ଦର ।

ମାତ୍ର ଦେଶାଚାର ବିଧି ଯେ ଭୂଷଣ ସାର

ସେତେକ ପିନ୍ଧି ମନକୁ ବାନ୍ଧି ତା ରୂପର ।

ଜଗଜ୍ଜନ ଚିନ୍ତାମଣି ସେ କଳା କହ୍ନାଇ

ଚିନ୍ତାମଣି ରୂପେ ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ଥିବା ପାଇ ।

ସବୁ କର୍ମ ସେ ପଦରେ କରିଣ ଅର୍ପଣ

ଅନ୍ତେ ଯାଇ ଦେଖିବା ଗୋ ସେ ରଙ୍ଗାଚରଣ ।

ଏହି ପରି କହି ବଧୂ ହୋଇଲେ ବାହାର

ସ୍ୱାମୀ ଚରଣେ ପ୍ରଣମି ଚାଲିଛି ମନ୍ଥର ।

ହାତୀ ଗତିକରି କିବା ଝୁଲି ଝୁଲି ଯାଏ

ମଥୁରା ଦାଣ୍ଡରେ ବଧୂ ଚଳନ୍ତି ଧାଡ଼ିଏ ।

କିବା ଧରାରାଣୀଙ୍କର ଗଳା ସୁନାହାର

ବିଧାତା ବଣିଆ ଖଞ୍ଜି ଗୋଟିଗୋଟି ସାର ।

କଢ଼ି ସଙ୍ଗେ କଢ଼ିବାଳା ହାତ ଧରାଧରି

ରହୁବର ପାଶେ ଯାନ୍ତି ହରିତାଳ ଗୋରୀ ।

ସୁଷମା ମାଲୁଣୀ କିବା ଗୁନ୍ଥି ଫୁଲହାର

ଖଞ୍ଜିଛି ଗୋଲାପ ମଲ୍ଲୀ ମାଳତୀ ଟଗର ।

ଧଳା ଗୋଲାପି ହଳଦି ପାଟ ପୀତାମ୍ବର

ପିନ୍ଧି ମଥୁରାବାଳାଏ ଚାଲିଛନ୍ତି ଧୀର ।

ଏ ଫୁଲ ହାରଟି ପ୍ରଭାସ ଯଜ୍ଞକୁ ଯିବ

ସାରଥି ରଥ ଡାଲାରେ ଯତ୍ନେ ସଜାଡ଼ିବ ।

ତେଣେ ରାଜପୁରେ କୃଷ୍ଣ ମାତା ସଜହୋଇ

ମହାରାଣୀ ଇନ୍ଦୁମତୀ ଯିବେ ଯଜ୍ଞ ଯହିଁ ।

ହେତି ପ୍ରହେଡି ବିଧବା ନଗ୍ରରେ ରହିବେ

ଆଉ ସର୍ବ ଦାସୀ ଯଜ୍ଞାଗାରେ ଯିବେ ।

ଚଳନ୍ତି ରାଜ ମହିଷୀ ଉଗ୍ରସେନ ରାଣୀ

ଦେବକୀ କନ୍ୟା ତାଙ୍କର ସଙ୍ଗେ ଛନ୍ତି ପୁଣି ।

କରିବେ ଦେବକୀ ଦାନ ପ୍ରଭାସ ତୀର୍ଥରେ

ଆମନ୍ତ୍ରିତ ହୋଇଛନ୍ତି ସର୍ବ ଦେବାସୁରେ ।

ଲକ୍ଷେ ଧେନୁ ଦାନ ହେବ ବତ୍ସା ସଙ୍ଗତର

ଦକ୍ଷିଣ ସଙ୍ଗରେ ଦାନ ନେବ ବିପ୍ରବର ।

ରାଜପୁର ଦାସୀ ସଙ୍ଗେ ସିଂହଦ୍ଵାରେ ରାଣୀ

ରହୁବରେ ବସିଲେକ ହୋଇଣ ମଣ୍ଡଣି ।

ମଥୁରାର ବଧୂମାନେ ଏକ ଏକ ହୋଇ

ବସୁଛନ୍ତି ରହୁବରେ ଚିହ୍ନାଚିହ୍ନି ହୋଇ ।

କେ ବୋଲଇ ମାଳତୀ ଲୋ ଆସ ମୋ ପାଖକୁ

ବହୁଦିନେ ଦେଖାହେଲା ଯିବା ପ୍ରଭାସକୁ ।

ଚିହ୍ନି ନ ପାରି ମାଳତୀ ନିରୋଳା ଅନାଏ

ବୋଲେ ଯମୁନା ଚିହ୍ନି ପାରୁନୁ ମୁଁ କିଏ ।

ଏକାଦାଣ୍ଡେ ଧୂଳିଖେଳ ଏକତ୍ର ଗାଧୁଆ

ଏକା ସଙ୍ଗେ ବିଭାଘର ପୁଣି ଭାରନିଆ ।

ମାଳତୀ କୁଣ୍ଢାଇ ଧରି କହେ ଯମୁନାନୀ

ପର ଘର ଗଲେ ପରାଧୀନ ହୀନିମାନୀ ।

ଦିନରାତି କାମକରି ବେଳ ଅଣ୍ଟେ ନାହିଁ

ପିଲା ଦିନ ଖେଳ ଭାବିଲେ ଆସିବ କାହିଁ ।

ଯମୁନା କହଇ ମାଳ ଏ ବିଷ୍ଣୁ ସଂସାର

କେତେବେଳେ କେଉଁ ଭାବ ସବୁ ବିଚିତ୍ରର ।

ଦୁଇ ସଖୀ ବସି ଏକାସନେ କଲେ ଗପ

ଆଲୋଚନା ଘରକଥା ସମୟ ଅଳପ ।

ବାହିବାକୁ ରହୁବର କହିଲେ ଅକ୍ରୂର

ଶଙ୍ଖ ସଙ୍ଗେ ହୁଳହୁଳି ଶବ୍ଦଚମତ୍କାର ।

ଚଳାଇଲେ ରହୁବର ସାରଥି ବହନ

ଅକ୍ରୂର ମନ୍ତ୍ରୀ ଯେ ସଙ୍ଗେ ଗଲେ ଯଜ୍ଞସ୍ଥାନ ।

ରାଣୀ ଡାକି ଜଣେ ଜଣେ ପରିଚୟ ନେଲେ

କେ ନିଜ ନିଜ ଭିତରେ ଆତ୍ମୀୟ ବାଛିଲେ ।

କେହି ବଧୂମାନେ କୃଷ୍ଣ ପଦେ ମନଦେଇ

ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ହୋଇ ନାମ ମୁଖେ ଉଚ୍ଚାରଇ ।

କହେ ପ୍ରଭୁ ଏ ସଂସାରେ ଡଙ୍ଗାର ନାଉରୀ

ସବୁ ଜାଣୁ ଚାଳକ ତୁ ସର୍ବ ଘଟେ ପୂରି ।

ଆମେ ମାଆ କ୍ଷୀର ଖାଇ ଏକ ପେଟୁଜନ୍ମ

ଏକ ଭଉଣୀକୁ ଚିହ୍ନି ପାରିବା ଅକ୍ଷମ ।

ଏହିପରି ସେହି କୃଷ୍ଣ ଭାବେ ହୋଇ ବାଇ

ରଥପରେ ବସି ବାହାରକୁ କେ ଦେଖଇ ।

ଚାଲୁଥାଏ ରଥ ଗଛ ପତ୍ର ଚାଲୁଥାଇ

କେତେଦୂରେ ଆଉ ଯଜ୍ଞ କେବା ନିରଖେଇ ।

ମନ୍ତ୍ରୀ ଅକ୍ରୂର ଯେ ରଥପରେ ବସିଥିଲା

ମଥୁରାବାଳାଙ୍କ ଭାବ କୃଷ୍ଣ ନିରେଖିଲା ।

ଗୋପରେ ଗୋପାଳ ଗୋପୀମାନଙ୍କ ଭକତି

ଦେଖିଲେକି ମନେ ମନେ କହେ କୃଷ୍ଣ ଚିନ୍ତି ।

ଆହେ କୃଷ୍ଣ ଦୟାମୟ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ହରି

ପରକୁ ଆପଣା କରୁତୋର ବାହାଦୁରୀ ।

ଗୋପପୁରେ ଗୋପୀ ଗୋପାଳଙ୍କ ପ୍ରେମରସ

ଦେଖି ମନ ଲାଖିଥିଲା ପୁଣି ସେହି ଦୃଶ୍ୟ ।

ମଥୁରାବାଳାଙ୍କ ଭାବ ହୁଏ ସେହିପରି

ଧନ୍ୟ ଏହାଙ୍କ ହୃଦୟ କେତେ ତପକରି ।

ଗୋପ ମଥୁରାରେ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲେ ଏହି

ବ୍ରହ୍ମ ପୁରୁଷ ପ୍ରେମରେ ହେଲେ ଅବଗାହୀ ।

ଯେଉଁ ପଦ ନଖକୋଣୁ ଗଙ୍ଗା ବହେ ଧାର

ବିରଞ୍ଚି ଚାରିମୁଖରେ ଗୁଣେ ନାମ ଯାର ।

ନିତି ପଦ୍ମାଳୟା ସେବ ହୁଅଇ ତୃପତ

ଶିବ ଧ୍ୟାନ କରି ହୋଇଗଲେ ତିନିନେତ୍ର ।

ସେହି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ମୁଖ ନିତି ଦେଖିକରି

ଧନ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ଜନ୍ମ ଏହି ନରନାରୀ ।

ଆଗରେ ଯମୁନା ନଦୀ କୂଳେ ଚଳେ ରଥ

ଦେଖି ମଥୁରାବାଳାଏ ହେଲେ ଆନନ୍ଦିତ ।

ଦେଖି ସଖା କଳା ନୀର ଧାର କି ସୁନ୍ଦର

ନାହା ଚଳାନ୍ତି ନାଉରୀ ପାରି ହୋନ୍ତି ନର ।

ଧାଡ଼ି ଧରି ବଗ ଗେଣ୍ଡାଳିଆ ଉଡୁଛନ୍ତି

ସମୁଦ୍ର ପରାଏ ଦେଖ ଲଉଡ଼ି ଖେଳନ୍ତି ।

କୂଳେ ଦେଖ ଫେନ ମାଳା ଦିଶେ ଧଳା ଧଳା

ନାନାଜାତି ପକ୍ଷୀ ତହିଁ କରୁଛନ୍ତି ଖେଳା ।

ଚାଲୁଛନ୍ତି ରହୁବର ଯମୁନା ପୁଳିନେ

ସୂର୍ଯ୍ୟଦେବ ମିଳିଲେଣି ପଶ୍ଚିମେ ଗଗନେ ।

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଛାୟା ଜଳେ ପଡ଼ି ଦିଶେ ବିମ୍ବ ପରି

ସହଜେ ଯମୁନା କୃଷ୍ଣଜଳ ଅଛି ପୁରି ।

ପଶ୍ଚିମ ଦିଗରୁ ସରସ୍ଵତୀ ଆସେ ବହି

ଦୁଇ ନଦୀ ସଙ୍ଗମଟି ସୁନ୍ଦର ଦିଶଇ ।

ସେହିଠାରେ ଯଜ୍ଞସ୍ଥାନ ଅଛି ନିରୂପଣ

ଉଡ଼ଇ ଚିରାଳ ମାଳ ବୈଡୁର୍ଯ୍ୟ ନିଶାଣ ।

ରଖାଇଲେ ମନ୍ତ୍ରୀବର ତହିଁ ରହୁବର

ରଥୁ ଉତ୍ତୁରିଲେ ବାଳା ମଣ୍ଡି ଶୋଭାକର ।

ନାରୀମାନଙ୍କ ରହିବାପୁର ସଜାଥିଲା

ଆଗରେ ପ୍ରହରୀ ଏକ ବାଟ ଦେଖାଇଲା ।

ମନ୍ତ୍ରୀସହ ଗଲେ ରାଣୀ ଆନର ଅବଳା

ଦେଖନ୍ତି ବେଶ ବିଚିତ୍ର ଯଦି ଯଜ୍ଞଶାଳା ।

ନିଜେ ରାଜା ଉଗ୍ରସେନ ଦେଖି ଗ୍ରହମାନ

କରାଇ ଅଛନ୍ତି ବିଧିପୂର୍ବ ସେହି ସ୍ଥାନ ।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ପଦେ ଦେଇ ମନ

ଦୀନ ଇନ୍ଦ୍ରମଣି ସାହୁ କରଇ ଲିଖନ ।

ଯାହା ଭିଆଇଲେ ପ୍ରଭୁ ରାଜୀବ ଲୋଚନ ।

କର୍କଟ ଛବିଶ ଯେଣୁ ହେଲା ଉପସ୍ଥିତ

ବିଭାବରୀ ଅନ୍ତେ ଆସି ହୋଇଲା ପ୍ରଭାତ ।

ଶଯ୍ୟା ତେଜି ନିତ୍ୟକର୍ମ ବଢ଼ାଇ ରାଜନ

ଉପସ୍ଥିତ ହେଲେ ମଣ୍ଡପର ସନ୍ନିଧାନ ।

ଆମନ୍ତ୍ରିତ ଋଷିବର୍ଗ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କ ସ୍ଥାନ

ପଦଧୌତଠାରୁ ଆସନ ଓ ପାଦାସନ ।

ବିଧିପୂର୍ବ ପରି କାମ ଯେପରି ହୋଇବ

କେଉଁ କେଉଁସ୍ଥାନେ କାହାଦ୍ଵାରା କିସ ହେବ ।

ପଦ ଧୋତପାଇଁ ଦ୍ଵାରେ ରଖାଇ ନାପିତ

ନିଜେ ନରପତି ତହିଁ ହେଲେ ଉପସ୍ଥିତ ।

ରାତ୍ର ଥାଉଁ ମଥୁରାର ବହୁ ମାଳାକାର

କରନ୍ତି ପୁଷ୍ପଚୟନ ନାନା କୁସୁମର ।

ହାରକରି ରଖାଇଲେ ମଣ୍ଡପର ପାଶ

ସଭାମଣ୍ଡପ ଫୁଲରେ କରନ୍ତି ସୁଦେଶ ।

ଏ ସମୟେ ମିଳିଲେକ ଆସି ଗାର୍ଗ୍ୟମୁନି

ଯାଦବଙ୍କ ପୁରୋହିତ ଅଟନ୍ତି ସେ ଜ୍ଞାନୀ ।

ଶତଶିଷ୍ୟ ଆସିଥାନ୍ତି ମୁନିଙ୍କ ସଙ୍ଗର

ବେଦପୋଥି ଶ୍ରୂବ ତାମୁପାତ୍ର ଥାଏ କର ।

କେହି କୁଶବଟୁ କେହି ଯଜ୍ଞୋପବୀତକୁ

ହସ୍ତେଧରି ଶିଷ୍ୟମାନେ ଆସିଲେ ଯଜ୍ଞକୁ ।

ସିଂହଦ୍ଵାରୁ ନରପତି ପାଛୋଟିଣ ନେଲେ

ପଦ ଧୌତ କରାଇ ଆସନେ ବସାଇଲେ ।

ଏହାପରେ ଦୈବଜ୍ଞ ବିପ୍ର ଯେ ତହିଁ ମିଳି

ଉଗ୍ରସେନ ନରପତି ଆଣିଲେ ସଙ୍ଖୋଳି ।

ପୁରୋଧାଙ୍କ ସହ କଲେ କର୍ମର ବିଧାନ

ଆଗେ ଘଟ ପୂଜାବିଧି କରି ଆୟୋଜନ ।

ଦେବକୀଙ୍କ ଦାନକାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇବ ବିଧାନ

ଯମୁନାକୁ ଯାଇ ବାରି କରିବେକ ପୂର୍ଣ୍ଣ ।

ନୂତନ ଘଟ ଧରିଣ ଦେବୀ ହେଲେ ଉଭା

ମଙ୍ଗଳବାଦ୍ୟ ବାଜିଲା ତୁରୀ ଭେରୀ ଦମା ।

ମୃଦଙ୍ଗ କଂସାଳ ତାଳ ଶଙ୍ଖ ହୁଳହୁଳି

ସମୁଦ୍ର ଲହରୀ ପରି ପଡ଼ିଲା ଉଛୁଳି ।

ଜ୍ୟୋତିଷ ମଙ୍ଗଳାଷ୍ଟକ କରି ଉଚ୍ଚାରଣ

ଯମୁନା ଜଳରେ ଦେବୀ ସ୍ନାହାନ କରିଣ ।

ବେଦବାକ୍ୟେ କାୟା ଶୁଦ୍ଧି କରି ଘଟଭରି

ଆସିଲେ ମଣ୍ଡପେ ଶୁଭ ମହୋତ୍ସବ କରି ।

ଏ ସମୟେ ଶାନ୍ତିପନୀ ଶିଷ୍ୟବର୍ଗ ଧରି

ପ୍ରବେଶିଲେ ଆସନରେ କୁଶାସନ ପାରି ।

ଷୋଡ଼ଶୋପଚାରେ ବନ୍ଦି ଗଣେଶ ଚରଣ

ଅଗ୍ରେ ଘଟ ମଣ୍ଡପରେ କରିଲେ ବରଣ ।

ଆସିଲେ ଶାସନ ବିପ୍ର ଦଳଦଳ ହୋଇ

ପାଛୋଟିଣ ଉଗ୍ରସେନ ବସାଇଲେ ନେଇ ।

ଆସିଣ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଜା ପାଶେ ନିଜେ ରହି

ଜଣ ଜଣ ବିପ୍ରଙ୍କୁ ବସାନ୍ତି ତୋଷେ ନେଇ ।

ଆସିଲେ ବହୁତ ଋଷି ଶିଷ୍ୟ ସଙ୍ଗେ ଧରି

ଆସନେ ବସାନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଜଣ ଜଣ କରି ।

ବସାଇଲେ ମଣ୍ଡପରେ ଗଣେଶ ଆସନ

ଶୁକ୍ଳଧାନ୍ୟ ଅଷ୍ଟଧାତୁ କରିଣ ଯତନ ।

ଦୁର୍ବାଦଳ ବଦରିକା ପତ୍ର ଆବାହନ

ନାରିକେଳ ପରେ ବାସ ଦିଶଇ ଶୋଭନ ।

ପ୍ରଥମେ ଗର୍ଗ କରିଲେ ଭୂମିକୁ ଶୋଧନ

ଆସନ ଶୁଦ୍ଧପ୍ରଣବ ମାତୃକା କରିଣ ।

ବେଦବାକ୍ୟ କଲେ ଗଣପତି ପୂଜାମାନ

ଧୂପଦୀପ ନୈବେଦ୍ୟର ଅଛି ଯେ ବିଧାନ ।

ନାନା ବର୍ଣ୍ଣ ପୁଷ୍ପ ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନକୁ ଦେଇ

ଦାନ କର୍ମ ଆବାହନ କଲେ ତୋଷ ହୋଇ ।

ଷୋଡ଼ଶ ଉପଚାରରେ ହେବ ଧାତୁ ଦାନ

ପୂର୍ବୁ କରିଅଛି ଦେବୀ ସଂକଳ୍ପ ବିଧାନ ।

କ୍ଷୀରଥିବା ଧେନୁ ବତ୍ସା କରିବେ ସେ ଦାନ

ଶାସନ ବିପ୍ରେ ଆସିଣଛନ୍ତି ହୋଇ ମାନ୍ୟ ।

ହୋଇଲେ ବିପ୍ର ବରଣ ଜଣ ଜଣ କରି

ନିଜ ଗୁରୁକୁଳ ଗୋତ୍ର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଉଚ୍ଚାରି ।

ଏକବର୍ଣ୍ଣ ଗାଭୀ ଆଣିଛନ୍ତି ନରବର

ବେଦବାକ୍ୟେ ଉତ୍ସବ କରନ୍ତି ମୁନିବର ।

ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ ରୌପ୍ୟ ତାମ୍ର ମୁକ୍ତା ପ୍ରବାଳାଦି ଦାନ

ଜଳଭୂମି ବୈତରଣୀ ଆବର ବସନ ।

ଶଯ୍ୟା ତିଳ ଉପଚାର ଆଦି ଯେ ବିଧାନ ।

ଷୋଡ଼ଶୋପଚାରେ କଲେ ଉତ୍ସର୍ଗ ଏମାନ ।

ନାନାବିଧ ଉପଚାରମାନ ସମର୍ପିଣ

ରହିଲେ ଧେନୁ ଦେବାଦି ବିପ୍ରଙ୍କୁ ବରିଣ ।

କଳହ କରନ୍ତି ବିପ୍ର ଏକ ଏକ ହୋଇ

ତେଣୁ ରାମ କୃଷ୍ଣ ଦେଲେ ଜଗୁଆ କରାଇ ।

ଜଣେ ବିପ୍ର ଆସି ସାମ ଗୋତ୍ର ଉଚ୍ଚାରିବ

ବେଦ ଉପଚାରେ ଦାନ ସଂକଳ୍ପ ସାରିବ ।

ଦକ୍ଷିଣା ସହିତ ଧେନୁ ବତ୍ସା ହସ୍ତେ ଧରି

ବିଦାୟ ପରେ ଆରେକ ଆସିବ ବିସ୍ତାରି ।

ଗର୍ଗ ମହାମୁନି ମହାବାକ୍ୟ ପଢୁଥାନ୍ତି

ହସ୍ତ ପ୍ରସାରି ବିପ୍ରେ ଯେ ଦାନକୁ ଧରନ୍ତି ।

ଦେବକୀ ଦେବୀ ହସ୍ତରେ ଦେଉଥାନ୍ତି ଦାନ

ତାହାପରେ ଦକ୍ଷିଣା ଦିଅନ୍ତି ସନ୍ତୋଷେଣ ।

ମନରେ ମାନସ କରି କହନ୍ତି ଏ ଧର୍ମ

ମୋର ସନ୍ତାନକୁ ଯେହ୍ନେ ନ ହୋଇବ ବାମ ।

ଆହେ ପ୍ରଭୁ ଉନକୋଟି ଦିଅଁ ଓ ଦେବତା

ମୋର କାହ୍ନୁ ପାଇଁ ଯେ ଯେହ୍ନେନହେଉମୋଚିନ୍ତା ।

ଆଗୋ ମାଆମଙ୍ଗଳାଗୋ ବୁଢୀ ଜାଗୁଳେଇ

ସନ୍ତୋଷେ ରହିବେ ଯେହ୍ନେ ମୋ ରାମକହ୍ନାଇ

ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଆସନ୍ତି ଜଣ ଜଣ କରି

ଦେଉଥାନ୍ତି ଦେବୀ ଗାଭୀ ନିଜହସ୍ତେ ଧରି ।

ଜଣେ ଜଣେ ତେଣୁ ଦାନ ଧରିଯାନ୍ତି ଦ୍ୱିଜ

ଆହୁରି ନେବାକୁ କେତେ କରନ୍ତି ଅରଜ ।

ଲୋଭ ମୋହରେ ବିପ୍ରେ ସେ ହୁଡ଼ିଛନ୍ତି ବାଟ

ଅଭିମାନୀ କଂସ ରାଜା ବିପ୍ରେ ଥିଲେ ଖଣ୍ଟ ।

କଂସର ନଥିଲା ଯେଣୁ ସତର ବିଚାର

ସତ କହିଲେ ଦଣ୍ଡିତ ହୁଅନ୍ତି ଛାମୁର ।

ଅତି କପଟୀ ଯଦ୍ୟପି ଆଉ ପ୍ରବଞ୍ଚକ

କଂସ ରାଜାର କରନ୍ତି ନିତି ପ୍ରତି ଟେକ ।

ଖଳକୁହା ଜନ ରାଜ୍ୟେ ଲୁଟୁଥିଲେ ଧନ

ଭୁଲାଉଥିଲେ ରାଜାର ଖଚ କହି ମନ ।

ତାହାର ରାଜ୍ୟେ ବିପ୍ରେ ଯେ ଅତି ଲୋଭାସକ୍ତ

ଧନ ଲାଗି ଜୀବନକୁ ମଣନ୍ତି କିଞ୍ଚିତ ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ସତ୍ୟ ନ୍ୟାୟ ହୁଏ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ

ଧରା ପଡ଼ନ୍ତି ଖଚୁଆ ଗର୍ବୀ ଲୋଭାସକ୍ତ ।

ମାତା ଦେଉଛନ୍ତି ଦାନ ରାମ ନାରାୟଣ

ସରବ ଦାନର ଦ୍ରବ୍ୟ ଦିଅନ୍ତି ଆସିଣ ।

ସତ୍ୟବନ୍ତ ବିପ୍ରେ ଦାନ ଦକ୍ଷିଣାକୁ ଦେଇ

ଯାଉଛନ୍ତି ବେଦ ବାକ୍ୟେ ସ୍ୱସ୍ତି ସ୍ଵସ୍ତି କହି ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରାମ ଚରଣେ ଲଗାଇଣ ଧ୍ୟାନ

ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ନିରେଖି ପ୍ରେମେ ହୋନ୍ତି ମଗ୍ନ ।

ଋଷିମାନେ ବ୍ରହ୍ମପଦେ ମନକୁ ରଖିଣ

ଦେଖୁଛନ୍ତି ନରଦେହେ ରାମ ନାରାୟଣ ।

ଦୁଷ୍ଟ ରାଜାମାନେ ଆମନ୍ତ୍ରଣେ ଆସିଛନ୍ତି

କାଳପରି ରାମକୃଷ୍ଣ ତାହାଙ୍କୁ ଦିଶନ୍ତି ।

ବାଳକ ରୂପ ଦେଖିଣ ହୋନ୍ତି କୁହାକୁହି

କଂସକୁ ଯୁଦ୍ଧେ ମାରିଲା ପ୍ରାୟେ ଦିଶୁନାହିଁ ।

ଦେବତା ତ ଚିରକାଳ ଶତ୍ରୁ ଥିଲେ ତାର

କପଟ କରି ମାରିଲେ ନାମ ଦେଇ ୟାର ।

ସହଜେ ଭଣଜା ପୁଣି ବାଳକ ଏ ଦୁଇ

ଲୋକନିନ୍ଦା ହେବ ବୋଲି ୟାଙ୍କ ନାମ କହି ।

ଚାପୋଡ଼ାକେ ଯେଉଁ କୃଷ୍ଣ ରକ୍ତ ଉଦ୍‌ଗାରିବ

ସେ ପୁଣି ବୀରାଧିବୀର କଂସକୁ ମାରିବ ।

ଗୋପାଳେ ଜାଣନ୍ତି ପୁଣି ଗାରେଡ଼ି ବହୁତ

କାଳୀ ନାଗୁଣୀକୁ ଖେଳାଇବା ଶୁଣିଛତ ।

ଏ ଛାର ବାଳକ ବଳ ବା କେତେ ମାତର

ଏହା ଯୋଗେ ମିଛେ କିମ୍ପା ହୁଅ ଥରହର ।

ତୁଳାକୁଢ଼ ପରି ଯେହୁ ଫୁଙ୍କରେ ଉଡ଼ିବ

ଦିହୁଡ଼ି ନିଆଁ ଆଗରେ ସେ କାହୁଁ ଲଢ଼ିବ ।

ବୁଢ଼ା କୁବଳୟା ହାତୀଟାକୁ ମାରିଦେଲା

ଘୁଣ ଖିଆ ଧନୁଗୋଟେ ଭାଙ୍ଗି ପକାଇଲା ।

ସେଥିପାଇଁ ହେଲା ପୁଣି ଗୋଟେ ବଡ଼ ବୀର

ଦୁର୍ବଳିଆଙ୍କ ମୁଖକୁ ଦିଶେ ସେ ସୁନ୍ଦର ।

କଂସର ପିତ୍ତ ଶ୍ଳେଷମ ମୁଣ୍ଡେ ଚଢ଼ିଥିଲା

ସେ ବେଳେ ପୁଣି ଗାରେଡ଼ି ପ୍ରଭାବ ପଡ଼ିଲା ।

ଦେବତାମାନେ ଅଜଣା ହେଲେ କାଳକୂଟ

ଯୁଦ୍ଧ ନକରି ପଡ଼ିଲା ମଲା କଂସରାଟ ।

ସେହି ପାଇଁ କୃଷ୍ଣ ବୋଲାଉଛି ବଡ଼ ବୀର

ଶୁଣିଲେ ହସିବ ସିନା ଜାଣେ ସେ ସମର ।

ଦେବତାମାନେ ଡରନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ନାରାୟଣ

ଦେବକୀ କୋଳେ ଜନ୍ମିବେ ବିଷ୍ଣୁ ନାରାୟଣ ।

ବିଷ୍ଣୁ ନାମ ଶୁଣି ଲୋକେ ଛାନିଆ ହୋଇଣ

ମିଛେ ମିଛେ ଡରି କାଳ କରନ୍ତି ହରଣ ।

କଂସକୁ ଡରାଇ ତାର ରାଜ୍ୟ ହେଲାଠାରୁ

ଦୁର୍ବଳ କରାଇଦେବେ ନାଶିଲେ ଆଗରୁ ।

ବୁଝି ନ ପାରିଣ କଂସ ହେଲା ପ୍ରାଣେନାଶ

ଆଠ ବରଷର ଛୁଆ କରନ୍ତା ବା କିସ ।

ଏତେ କୁହାକୁହି ହୋଇ ହୋଇଲେ ମଉନ

ଆଉ ତହିଁ ଥିଲେ କୃଷ୍ଣ ଭକ୍ତ ଯେ ରାଜନ ।

ଭାଳନ୍ତି ଏ ଚରାଚର ଦୀନ ଚିନ୍ତାମଣି

ଦୀନବନ୍ଧୁ କୃପାସିନ୍ଧୁ ତୋର ଏ କରଣୀ ।

ବୁଝିବାକୁ ଶକତି ବା ହୋଇବ କାହାର

ଯେଉଁ ଖେଳ କରି କରୁ ବିଶ୍ୱକୁ ଉଦ୍ଧାର ।

ମାୟାଧର ତୋର ମାୟା ଦେବେ ଆଗୋଚର

ବୁଝି ପାରିବାକୁ ଭବେ ଶକତି କାହାର ।

ଯୋଗୀଜନ ହୃଦୟରେ ନିତ୍ୟ ତୋର ବାସ

ତୁହି ସିନା କରୁ ଭବେ ପ୍ରେମର ରାହାସ ।

ଦୁଷ୍ଟ କଂସ ଅନୀତିରେ ଧରା ହେଲା ଭୀତ

ସର୍ବ ଦେବତାଏ ତୋର ହେଲେ ଆତଙ୍କିତ ।

ଦୁର୍ନୀତି ସଂହାର ପାଇଁ ହେଲେ ଅବତାର

ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ତୋର ଏ ସତ ସଂସାର ।

ଗୋପପୁରେ ରହି ରାଜା କଲୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ତୋର ପ୍ରଭାବରେ କଂସ ଦେଲା ପ୍ରାଣ ଦହି ।

ତୋତେ ମାରିବାକୁ ପଠାଇଲା ଗୁପ୍ତଚର

ଶେଯ ଛୁଆ ବେଳୁଁ କଲୁ ପୁତନା ସଂହାର ।

ସଂହାର ମୂରତି ତୁହି ପୁଣି ସରଜକ

ତୋରଲୀଳା ନ ବୁଝିଲା କଂସ ପ୍ରବଞ୍ଚକ ।

ନିଜ କର୍ମ କଲା ଫଳେ ହେଲା ସେହୁ ହତ

କରମ କରିତା ତୁହି ଯେଣୁ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ଦୁଷ୍ଟକୁ ନିବାରି ଧରା କରିବୁ ଉଶ୍ଵାସ

ଜଗତେ ହୋଇବ ସତ ଧର୍ମ ପରକାଶ ।

ଏ ତୋହର ନିତ୍ୟକର୍ମ ଆହେ ନାରାୟଣ

ନରସିଂହ ରୂପେ ନାଶି ମୁର ଓ ଦାରୁଣ ।

ପୁଣି ଦଶରଥ କୋଳେ ହେଲେ ଅବତାର

ଅତ୍ୟାଚାରୀ ରାବଣକୁ କରିଲ ସଂହାର ।

ଏବେ ଗୋପେ ଲୀଳା କଲ କଂସ ବଧ ପାଇଁ

ଦୁଷ୍ଟମାନଙ୍କୁ ନାଶିଣ ଉଦ୍ଧରିବ ମହୀ ।

ଆହେ ନାରାୟଣ ରାମକୃଷ୍ଣ ଦଇତାରୀ

ମୁକତ ହୋଇଲେ ଭକ୍ତେ ତୋର ନାମଧରି ।

ସଂସାର ଜନେ କରିଲେ ତୋ ନୀତି ପାଳନ

ଗୃହସ୍ଥା କର୍ମ କରିଣ ସୁଖେ ନେବେ ଦିନ ।

ତୋ ଅନୁସରଣ କରିସତ ନିତି ପାଳି

ଭବମାୟାରୁ ତରିବେ କରିଣ ସଙ୍ଖାଳି ।

କାମରୂପା ସନାତନ କର୍ମ ତୋର ସେବା

କର୍ମ ଫୁଲ କର୍ମ ନିତି କର୍ମକୁ ବରିବା ।

କର୍ମର କରତା ତୁହି ଆହେ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ସରବ ଘଟରେ ଯେଣୁ ଅଟେ ତୋଆସ୍ଥାନ ।

ସ୍ଵଚ୍ଛ ପ୍ରେମକରି ତୋତେ କରିବାକୁ ବଶ

କରାଇଛୁ ଏହି ଲୀଳା ଆହେ ହୃଷୀକେଶ ।

ଲୀଳା ମଧ୍ୟରେ ଅଛି ତୋ ମହତ କରମ

ଅନୀତିକୁ ସଂହାରିବୁ ରଖି ସତଧର୍ମ ।

ସ୍ଵସ୍ତିରାଜାମାନେ ଏହା କରନ୍ତି ବିଚାର

ଦୁର୍ବଳଙ୍କୁ ଅତ୍ୟାଚାରୀଠାରୁ ପ୍ରଭା ତାର ।

ଋଷିମାନେ ଯୋଗାସନେ ଚିନ୍ତି ନାରାୟଣ

ଦେଖୁଛନ୍ତି ଶଙ୍ଖଚକ୍ରଧାରୀ ହେ ସୁଗୁଣ ।

ଅନାଦି ଅନନ୍ତ ହରି ନର ନାରାୟଣ

ନର ଦେହେ କରୁଛତ ଭାବ ବିତରଣ ।

ଭାବକୁ ନିକଟ ଯେଣୁ ଅଭାବକୁ ଦୂର

ଭାବଗ୍ରାହୀ ଭଗବାନ ପ୍ରଭୁ ନିରାକାର ।

ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ କରନ୍ତି ସାମବେଦ ଗାନ

ଓଁକାର ଶବଦେ କମ୍ପି ଉଠଇ ଭୁବନ ।

ଦେବକୀ ଦେବୀଙ୍କ ଧେନୁଦାନ ହେଲା ଶେଷ

କନକାଞ୍ଜଳି ବାନ୍ଧିବେ ହୋଇଣ ହରଷ ।

ଦୁଇପୁତ୍ରଙ୍କୁ କୋଳରେ ବସାଇଲେ ଦେବୀ

କଲ୍ୟାଣ କରନ୍ତି ବିପ୍ରେ ସ୍ଵସ୍ତି ସ୍ଵସ୍ତି ଭାବି ।

କଲ୍ୟାଣ ଅକ୍ଷତ ଶିର ପରେ ପକାଇଣ

ପ୍ରଣବ ଶବଦେ କରୁଛନ୍ତି ଉଚ୍ଚାରଣ ।

ନର ଦେହେ ନାରାୟଣ ଶିରେ ଦୁର୍ବାକ୍ଷତ

ନେଉଛନ୍ତି ବିପ୍ରେ କହି ଅନାଦି ଅଚ୍ୟୁତ ।

ନିଖିଳ କରତା ଯେହୁ ପ୍ରେମାନନ୍ଦ ହରି

ପୁତ୍ରଭାବେ ଦେବକୀଙ୍କ କୋଳେ ବିଜେକରି ।

କରୁଛନ୍ତି ବିପ୍ରଙ୍କର ଆଶିଷ ଗ୍ରହଣ

ଶୁଣୁଛନ୍ତି ତିନିପୁର ଲୋକେ ସେ କଲ୍ୟାଣ ।

ଯାରନାମ ସାରା ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣ କରଇ

ସେ କୃଷ୍ଣ କଲ୍ୟାଣ ଦିଏ ଶିରକୁ ନୁଆଇଁ ।

କଲ୍ୟାଣଟି ଅନାକୃତ ପୁଣି ଅପ୍ରାକୃତ

ଆକୃତି ଯେଣୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପ୍ରକୃତିରୁ ଜାତ ।

ସେଥିପାଇଁ କଲ୍ୟାଣ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଶିରେ ତୋଳି

ଗାର୍ଗ୍ୟ ସାନ୍ଦିପନୀ ମୁନି ଆଶୀର୍ବାଦ ଢାଳି ।

ପୁତ୍ର ଭାବେ ଦେବକୀ ଯେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଚରଣ

ଧୂଳିନେଇ ପୁତ୍ର ମୁଣ୍ଡେ ଦିଅନ୍ତି ବୋଳିଣ ।

କଲ୍ୟାଣ କର ଗୋସାଇଁ ମୋ ତନୟ ଦୁଇ

ବଞ୍ଚିରହନ୍ତୁ ସଂସାରେ ସେ ନିରୋଗୀ ହୋଇ ।

କାନି ପିତାଇ ମାଗୁଛି ବାଳକ ମୋହର

ନ ପାବନ୍ତୁ ରିଷ୍ଟ କଷ୍ଟ ତୁମ୍ଭେ କ୍ଷମାକର ।

ଏତେ କହି ବାଳକକୁ ଠିଆକରି ମାତ

କାନି ପତାଇ ଘେନିଲେ କଲ୍ୟାଣ ଅକ୍ଷତ ।

ଦାନକର୍ମ ଶେଷକରି ଚଳିଗଲେ ମାତ

କାନି ପତାଇ ଘେନିଲେ କଲ୍ୟାଣ ଅକ୍ଷତ ।

ଦାନ କର୍ମ ଶେଷ କରି ଚଳିଗଲେ ମାତ

ବିପ୍ରଙ୍କୁ ଭୋଜନଦେଇ ତୋଷକଲେ ଚିତ୍ତ ।

ଘୃତ ଆହୁତି ଯଜ୍ଞର କର୍ମ ଅଧିବାସ

ଗାର୍ଗ୍ୟ ସାନ୍ଦିପନୀ ଘଟ କର୍ମ କଲେ ଶେଷ ।

ହେ ଗୁରୁ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ଜ୍ଞାନ କଳ୍ପତରୁ

ଦୀନ ଇନ୍ଦ୍ରମଣି ସାହୁ ଧ୍ୟାନ କରେଦୂରୁ ।

ଗୋପରେ ନୈରାଶ୍ୟବାଣୀ କହ ବିଧିସୁତ ।

ଆସିଲାରୁ ଗୋପୀମାନେ କଲେ କି ବିଚାର

କୃଷ୍ଣବିରହିଣୀ ଥିଲେ ଯେ ଗୋପ ନିକର ।

ମୁନିଙ୍କ ବଚନ ଶୁଣି କହୁଥିଲେ ନନ୍ଦ

ପ୍ରଭାସକୁ ଯିବା ସର୍ବେ ଦେଖିବାଗୋବିନ୍ଦ ।

କୁହ ଦେବ ଗୋପୀଙ୍କର କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମରସ

ଶୁଣି ଖଣ୍ଡିବ ଦୂରିତ କାଟି ଭବପାଶ ।

ବ୍ୟାସ ନନ୍ଦନ କହନ୍ତି ଅତି ତୋଷ ହୋଇ

କୃଷ୍ଣ ବିରହିଣୀ ଗୋପୀ କୃଷ୍ଣଭାବ ଧ୍ୟାୟି ।

କୁହାକୋହି ହୋନ୍ତି ପରସ୍ପର କୃଷ୍ଣ ଭାବ

କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମ ପାଗଳିନୀ ହୋଇଣ ସରବ ।

ବୋହିଗଲା ପାଣିଆଉ ଲେଉଟି ଆସିବ

ଚାଲିଗଲା ଯୌବନ କି ଆଉ ଅଙ୍କୁରିବ ।

ଯେଉଁଦିନ କୃଷ୍ଣ ରାମ ଗଲେ ମଥୁରାକୁ

ଚାରିଦିନେ ଆସିବେ ଗୋ କହିଲେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ଚାରିଦିନ ପାଇଁ ଚାରିଯୁଗ ବହିଗଲା

ପୁଣି ଉଦ୍ଧବ ଗୋ ଚାରିଦିନ ବଢ଼ାଇଲା ।

ଚାରିଦିନ ଯାଇ ଚାରିଯୁଗ ବହିଲାଣି

କାହିଁ ଫେରି ନ ଆସିଲେ ବ୍ରଜ ଚିନ୍ତାମଣି ।

ଏକ ଗୋପିନୀ କହଇ ଶୁଣ ଗୋ ସଙ୍ଗାତ

ଦିନ ଦିନକର କଥା ଆଜି ବିପରୀତ ।

ଯେଉଁଦିନ ବୃନ୍ଦାବନେ ମୁରଲୀ ବାଜିଲା

ଆମ୍ଭମାନଙ୍କ ହୃଦୟ ଦମ୍ଭ ତୁଟାଇଲା ।

ସେଦିନ କାଳିନ୍ଦୀ ଜଳେ କରୁଛୁ ସ୍ନାହାନ

କୂଳରେ ରଖିଣ ଥିଲୁ ପାଲଟା ବସନ ।

କରୁଥିଲୁ ଜଳ ମଧ୍ୟେ ସର୍ବ ସଖୀ ସ୍ନାନ

ଥିଲା କେବଳ ତାଙ୍କରି ଶ୍ୟାମରୂପେ ଧ୍ୟାନ ।

ଜଣା ଗୋ ନଥିଲା କାହିଁ ଆସିଲେ କହ୍ନାଇ

ପାଲଟାବସନ ବୃକ୍ଷପରେ ଦେଲେ ଥୋଇ ।

ଉଲଗ୍ନ ହୋଇ କାଳିନ୍ଦୀ ଜଳରେ ରହିଣ

ଶୀତେ କମ୍ପି ଯାଇଥିଲା ଅଙ୍କ ଆଭରଣ ।

ମିତ ମୋହର ରାଧିକା ତହିଁ ଥିଲେ ମିଶି

ଦେଖୁଥିଲୁ ଶ୍ୟାମରୂପ ଜଳରେ ଭରସି ।

ସେବେଳେ କଦମ୍ବ ଶାଖା ମଧ୍ୟରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ବସି ଚାହିଁଥିଲେ ଜଳେ ହୋଇଣ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ।

ଯଉବନେ ଭରା ସର୍ବେ ଅଚ୍ୟୁତ ଷୋଡ଼ଶୀ

କେକାହାର ମୁଖେ ପାଣି ସିଞ୍ଚେ ହସି ହସି ।

କେହୁ ଉଠନ୍ତି ଉପରେ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱମୁଖ ହୋଇ

ଜଳରେ କ୍ରୀଡ଼ା କରନ୍ତି ମନେ ଭୟ ନାହିଁ ।

କେ କେଶ ମୁକୁଳା କରି କୁଚପରେ ଥୋଇ

ବୋଲଇ ଦେଖ ସଖୀମୋ ଭରେ ଉମାସାଇଁ ।

କେ ବୋଇଇ ମୁଁ ଭ୍ରମର ଅଛି କୁଚେ ଧରି

କେହୁ ଫୁଫୁକାର କରେ ମୁଖେ ଜଳଭରି ।

କେହୁ ସଖୀ କରେ କର ଛନ୍ଦାଛନ୍ଦି ହୋଇ

କୁମ୍ଭୀର ପରାଏ ବୁଡ଼ି ପୟର ଛନ୍ଦଇ ।

ମୋର ମିତ ରାଧା ବୋଲେ ଦେଖଦେଖ ସଖୀ

ମୋର ଉରେ ରହିଛନ୍ତି ଚକ୍ରବାକ ପକ୍ଷୀ ।

ଆସ ଚକ୍ରବାକ ପକ୍ଷୀ ଦିବସରେ ମେଳ

ରାତ୍ରିରେ ନ ହୋଇ ମେଳ ହୁଅନ୍ତି ବିକଳ ।

ମାତ୍ରମୋର ଉରେ ଯେଉଁ ଚକୋର ଅଛନ୍ତି

କେତେବେଳେ କାହାକୁ ସେ ଛାଡ଼ି ନଦିଅନ୍ତି ।

କେହୁ ବୋଲେ ସଖୀ ବଡ଼ ପାଇଲି କଷଣ

ମୋ ଉରେ ପର୍ବତବେନି ବଢ଼େ ଦିନୁଦିନୁ ।

ଐରାବତ ରୂପେ କୃଷ୍ଣ ରଚିଲେ ଏ ଗିର

ବହିବ ପ୍ରେମ ଜାହ୍ନବୀ ଏଥୁ ଝର ଝର ।

କେ ବୋଲଇ ସଖୀ ଆଗୋ ଶୁଣ ମୋ ବଚନ

ସମୁଦ୍ର ମନ୍ଥନେ ଶିବ ବିଷ କରି ପାନ ।

ନ ପାରିଲେ ସହି ତାଙ୍କ ଶରୀର ଜଳଇ

ମୋଉରେ ରହିଣ ଯେଣୁ ହେଲେ ଜଳଶାୟୀ ।

ଶୀତ ବାତ ବହିଲା ଗୋ ଯହୁଁ ଘନ ଘନ

କମ୍ପିଲା ଶରୀର ଶୀତେ ହୋଇଲୁ ଉଛନ୍ନ ।

କୂଳ ନିରେଖନ୍ତେ ବାସ ଆମ୍ଭର ଗୋ ନାହିଁ

ଚକିତେ ଚାହିଁଲୁ ସର୍ବେ ଲାଜ କଥା ଏହି ।

କିପରି ଗୋ ଜଳ ମଧ୍ୟୁ ହୋଇବା ବାହାର

ସ୍ନାନ ଘାଟକୁ ଆସିଲା ଅବା କେଉଁ ଚୋର ।

କେଣେ ଗଲା ବୋଲି ସର୍ବେ ଭାବିଲେ ମନରେ

କାହାରିଗୋଟିଏ ଶାଢ଼ୀ ନାହିଁ ସେ ସ୍ଥାନରେ ।

ସକଳ ଦେଖିଲେ କୂଳେ ଏଣେତେଣେ ବୁଲି

ବିକଳେ ଖୋଜନ୍ତି ବାସ ଚୋରିହେଲାବୋଲି ।

କେବୋଲେ ପବନ ଶାଢୀ ନେଲାଗୋଉଡ଼ାଇ

କେହି ବୋଇଲା କଦାଚ ଏହା ହୋଇନାହିଁ ।

ଯେବେଗୋ ପବନେ ଶାଢ଼ୀ ଯାଇଥାନ୍ତା ଉଡ଼ି

ଖଣ୍ଡେଅଧେ ହେଲେ କୂଳେ ରହିଥାନ୍ତାପଡ଼ି ।

କେବୋଲେ ଗୋପାଳେ ଯଦି କୂଳେ ଆସିଥିଲେ

ଆମର ଉଲଗ୍ନ ଦେଖି କ୍ରୋଧେ ଶାଢ଼ୀନେଲେ ।

କେହୁ ବୋଲେ ଯିବାଆସିବାର ଜନମାନେ

ଶାଢ଼ୀମାନ ଘେନି ଅବା ପଳାଇଲେ ବନେ ।

କେ ଜାଣେ ଆମ୍ଭରଶାଢ଼ୀ କେମନ୍ତ ଗୋ ଗଲା

ପରାଣେ ନମାରି ଚୋର ଲୋକହସା କଲା ।

ନଦେଖି ବସନ ଯେଣୁ ହୋଇଲୁ ବିକଳ

ଉଚ୍ଚେ ଡାକଦେଲୁ ରଖରଖ ଆଦିମୂଳ ।

ତୁମ୍ଭେ ନ ରଖିଲେ ଆମ୍ଭ ସରିଲା ମହତ

ଲଜ୍ଜା ନିବାରଣ କର ଆହେ ଗୋପୀନାଥ ।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଚତୁର୍ଭୁଜେ ଶୋହେ

ଲକ୍ଷ୍ମୀର ବଲ୍ଲଭ ତୁମେ ଅଟ ଦେବରାୟେ ।

ନ ଜାଣିଣ ନାରୀଜାତି ଅରଜିଲୁ ଦ୍ରୋହ

ଶିବପୂଜି ବର ମାଗିଅଛୁ ନନ୍ଦପୁଅ ।

ମତ୍ତଗର୍ବେ ଆମ୍ଭେ ସର୍ବେ ଉଲଗ୍ନ ହୋଇଲୁ

ପାପପୁଣ୍ୟ ନ ବିଚାରି ଜଳରେ ପଶିଲୁ ।

ନାରୀଜାତି ଆଗପଛ ନ କଲୁ ବିଚାର

ପୁଣ୍ୟକୁ ଛାଡ଼ି ପାପରେ ହେଲୁ ଅଗ୍ରସର ।

ବିଶେଷ ଷୋଡ଼ଶୀ ଆମ୍ଭ ଯଉବନ ଭାରୀ

ଯେ ଦିଏ ଆଶ୍ୱାସ ଆମ୍ଭେ ହେଉଟି ତାହାରି ।

ନନ୍ଦରାଜା ଦେଖିଲେ ଗୋ ଘରୁ ତଡ଼ିଦେବ

କଂସରାଜା ଶୁଣିଲେ ତ ମହତ ସାରିବ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଶୁଣିଲେ ନଚାହିଁବ ସେ ବଦନ

ଆରତେ ଡାକିଲୁ ରଖ ରଖ ଭଗବାନ ।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ କୃଷ୍ଣ ଆମ୍ଭ ମନକଥା ଜାଣି

କଦମ୍ବ ଡାଳରେ ବସି କଲେ ବଂଶୀଧ୍ୱନି ।

ଚକିତ ହୋଇଲୁ ଆମ୍ଭେ ବଂଶୀଧ୍ୱନି ଶୁଣି

ଚାହିଁଲୁ କଦମ୍ବ ବୃକ୍ଷେ ଛନ୍ତି ନୀଳମଣି ।

ଆମ୍ଭର ବସନ ସବୁ ଅଛି ବୃକ୍ଷଡ଼ାଳେ

ଆନନ୍ଦ ଦୋଳି ଖେଳନ୍ତି ତହିଁ ନନ୍ଦବାଳେ ।

କୋଟିଏ କନ୍ଦର୍ପ ଜିଣି ତନୁ ଅଛି ବହି

ଯୁବତୀମାନଙ୍କୁ ସତେ ଦେବକି ଗୋ ଦହି ।

ବିଚାରିଲେ ବାଳକ ତ ଦିଶେ ଯୁବାରୂପ

କି ଅବା ଆମ୍ଭର ଆଜି ହରିବ ଏ ଦର୍ପ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି କୃଷ୍ଣ ରୂପକୁ ଅନାଇଁ

ବୋଇଲୁ ହେ ଶାଢୀ ଚୋରଦିବ ଆଜିକାହିଁ ।

ଗୋପପୁରେ ଲବଣୀକୁ ଖାଇଲେ ଚୋରାଇ

ଆଜି ସେ ଚାଲାଖି ପଣ ଦେବୁଟି ଛଡ଼ାଇ ।

ନିଶ୍ଚେ ହାତଗୋଡ଼ ଆଜି ବାନ୍ଧିବୁ ଚଞ୍ଚଳେ

ବିନା ଦୋଷେ ମୋତେ କିମ୍ପା କରିବ ବନ୍ଧନ

ମୁଁ ତ ଆଣିନାହିଁ ତୁମ୍ଭ ପାଲଟା ବସନ ।

ଗୋପପୁରୁ ଏହିକ୍ଷଣି ଆସିଲି ଗୋ ସଖି

ମୋ ପିତାମହ ଅଛନ୍ତି ମୋତେ ପରାଦେଖି ।

ତୁମ୍ଭ କହିଲା କଥାକୁ ଯିବେ କି ପରତେ

ଏକ୍ଷଣି ଆସିଲି ଦେଖି ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତେ ।

ନିତି ଆସି କଦମ୍ବ ଡାଳରେ ମୁଁ ଖେଳଇ

କେ ରଖିଲା ଶାଢୀ ଏଥି ମୁଁ ତ ଦେଖିନାହିଁ ।

କଂସ ରାଜାଆଗେ ତୁମ୍ଭେଯେବେ ଗୋକହିବ

ଭଣଜା ବୋଲିଣ ସେ ତ ମୋତେ ଛାଡ଼ିଦେବ ।

ଜନମ ଦିନରୁ ମାମୁଁ ମୋ ଚିନ୍ତା କରଇ

ଦେଖିବାକୁ ମୋତେ କେତେ ଅସୁର ପେଶଇ ।

ମାଉସୀ ପୁତନାକୁ ଯେ ପଠିଆଇ ଦେଲା

କ୍ଷୀର ଖାଉ ଖାଉ ମୋର ମାଉସୀତ ମଲା ।

ସାଉସୀ ମରଣକୁ ଶୁଣିଣ ମାମୁଁ ମୋର

ପୁଣି ପଠାଇଲା ବକା ଶକଟା ଅସୁର ।

ସର୍ପ ଅଜଗର ତୃଣା ଯାମଳା ସହିତେ

ସବୁବେଳେ ପଠାଇଛି ବୁଝିବା ନିମନ୍ତେ ।

କେହି ତ ଗୋଟିଏ ଏଥୁଫେରିଯାଇ ନାହିଁ

ଏକଥା ତ ମାମୁଁଙ୍କର କାନେ ନ ବାଜଇ ।

ତୁମ୍ଭ କଥାକୁ ସେ ସତ କରିବ କିମ୍ପାଇଁ

ମୁଁ ନଗଲେ ସୁଦ୍ଧା ମୋତେ ଧରିନେବ ନାହିଁ ।

ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ଭଣଜା ଅଟେ ମୁଁ ତାହାର

ତୁମ୍ଭେ ଗୋପୀମାନେ ମୋତେ କୁହ ଶାଢୀଚୋର

ଏବେ ମୁଁ କହିବି ଯାଇ ମୋ ମାମୁଁ ଆଗର

ଗୋପୀମାନେ ଜଳେ କରୁଥିଲେ ଅନାଚାର ।

ଉଲଗ୍ନ ହୋଇ ଜଳରେ କ୍ରୀଡ଼ା କରୁଥିଲେ

କୂଳରୁ ପବନ ଶାଢ଼ୀ ଉଡ଼ାଇ ରଖିଲେ ।

ମୋତେ କହନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ପାଲଟା ଲୁଗା ଚୋର

ଏକଥା ଶୁଣିଣ ମାମୁଁ ହେବେ କୋପଭର ।

ଯାଉଛି ମୋ ମାମୁଁ ଆଗେ ସମସ୍ତ କହିବି

ଗୋପାଳଙ୍କୁ କହି ପୁଣି ମାଡ଼ ମରାଇବି ।

ମାଡ଼ ମାରି ଘରୁ ନିଶ୍ଚେ ଦେବେ ଘଉଡ଼ାଇ

ଜାଣିଛ ଗୋପାଳ ମୂଢ଼ ପଣିଆଟି ଗୋଈ ।

କୃଷ୍ଣର ମୂଖୁ ଏମନ୍ତ ଶୁଣିଣ ବଚନ

ଲଜ୍ଜା ଓ ଭୟରେ ସର୍ବେ ହେଲେ ଛନ୍ନଜନ୍ନ ।

ହେ ଯଶୋଦା ସୁତ ନଟବର ବେଣୁପାଣି

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ବୁକେଇ ଯିବ କେ କଥାରେ ପୁଣି ।

ସହଜେ ଅବଳା ଜାତି ପୁଣି ବଳହୀନ

ନିତି ଦେଖୁଥାଉ ତୋର ଶ୍ରୀମୁଖ ସ୍ୱପନ ।

ମରଣୁ ବଳି ହୋଇବ ଲାଜ ଆଜ ଦିନ

ନିର୍ଲ୍ଲଜୀ ଗୋପୀ ଚାହିଁବୁ କାହାର ବଦନ ।

ଦନ୍ତେ ତୃଣ ଧରି କହୁଅଛୁ ଗୋପଗୋଈ

ଯାହା ମାଗିବଟି ତାହା ଦେବୁ ହେ କହ୍ନାଇ ।

ଆମ୍ଭର ମାଗୁଣି ତୁମ୍ଭେ ଘେନ ନନ୍ଦବାଳା

ଶାଢ଼ୀ ଦିଅ ନ କରହେ କୃଷ୍ଣ ଆଉହେଳା ।

ଏହା ଶୁଣିଣ କୃଷ୍ଣ ଯେ ହେଲେ ହସ ହସ

ବୋଇଲେ ଏଠାରୁ ଚିହ୍ନିନିଅ ଯେଝାବାସ ।

ଲଜ୍ଜା ଭରେ ନ ସ୍ଫୁରିଲା ଆମ୍ଭର ବଚନ

ଦୁଇକରେ ଢଙ୍କାଇଲୁ ଏନାରୀ ଯୌବନ ।

ଗମନ କରନ୍ତେ କୃଷ୍ଣ କହିଲେ ଗେହ୍ଲାଇ

ଅଧର୍ମ କରିଲ ସିନା ତୁମେ ଗୋପଗୋଈ ।

ଉଲଗ୍ନେ ପଶିଲ ଜଳେ ଥାଏ ବହୁ ଦୋଷ

ଯେଣୁକରି ପାପକୁ ଗୋ କରିଲ ମୁହାଁସ ।

ବେନି କରଯୋଡ଼ି ଧର୍ମେ କର ନମସ୍କାର

ତେବେ ସିନା କିଛି ପାପ କଟିବ ତୁମ୍ଭର ।

ମୁଁ ଯାହା ଆସିଲିଏଥେ ମୂଢ଼ପଣ କଲି

ତୁମ୍ଭ ପାପକର୍ମକୁ ଗୋ ନୟନେ ଦେଖିଲି ।

ଛାଡ଼ିଦେବି ମାନିଲେଟି ବଚନ ମୋହର

ନତୁବା ଜଳରେ ଥାଅଦୋଷ ନାହିଁକାର ।

ପାଲଟା ବସନ କିମ୍ପା ଛୁଇଁବି ଗୋ ମୁହିଁ

ଶୁଣିଲେ ମୋମାତା ଗାଳିଦେବଟି ତୁହାଇ ।

ଏ ବଚନ କୃଷ୍ଣ ମୁଖୁ ଆମ୍ଭେମାନେ ଶୁଣି

ନିଶ୍ଚୟ ମରଣ ହେଲା ଭାବିଲୁ ସେକ୍ଷଣି ।

ଦକ୍ଷିଣ ହସ୍ତକୁ ନେଇ ଦେଲୁ ମସ୍ତକରେ

ବାମକରେ ଆଚ୍ଛାଦିଲୁ ମଦନ ଭଣ୍ଡାରେ ।

ବୋଇଲୁହେ କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଆମ୍ଭ ଶାଢ଼ୀ ଦିଅ

ଦେଖିଣ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହସୁଥାନ୍ତି ଟହ ଟହ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ସଖୀ ହୋଇଇକି ବାଇ

ବେନିକର ନଯୋଡ଼ିଲେ ପ୍ରଣାମକି ହୋଇ ।

ନମସ୍କାର ନକଲେ ମୁଁ ନ ଦେବି ବସନ

କେମନ୍ତ ବା ପାପକଥା କରିବି ଗୋପନ ।